Van kongressen en konsentraties

Over de partijpolitieke ontwikkeling in ons vaderland valt nog weinig konkreets te melden. Stilstand bestaat bepaald niet, maar vooruitgang kan men evenmin konstateren. Gedachtig aan de volkswijsheid, dat vele dingen belangrijk moeten verergeren wil er beterschap intreden, kunnen we nog hoop koesteren. Maar ook alleen vanuit bedoelde overweging.

Destijds is geschreven over het rumoerige en verwarde kongres van de Partij van de Arbeid. Gebleken is op die samenkomst, dat er diverse bezielingen fungeren in één borst. Vandaar de vaak tegenstrijdige resoluties, die uit de bus kwamen. Naderhand is als exkuus gelanceerd, dat de leiding van het kongres niet voldoende voor de taak was berekend. Dat kan natuurlijk betekenen, dat, wanneer de koplopers een vergadering de gelegenheid laten zichzelf te zijn, er niet zulke gladde resuhaten voor de dag komen, terwijl een doelbewuste en stevige leiding een geflatteerde uitkomst produceert. Toen de kruitdampen waren opgetrokken trokken nieuwe bestuurders met bolle blozende wangen aan vredespijpen, zodat andere wolken de partij overhuifden.

Nadien is er echter al weer af en toe fel geschoten. Met name vond een vinnig duel plaats tussen Den Uyl en Ten Cate, een Nieuw-Linkser van gematigd soort.

Korte tijd later hield de K.V.P. een vergadering. Momenteel echter is er heel wat meer belangstelling voor een concilie van rooms-katholieken dan voor een partijvergadering van de K.V.P. Het leek erop of de radikale opposanten allen waren afgedropen naar de P.P.R. en dat een meer dan vooroorlogse rust in de gelederen was teruggekeerd. De gefrusteerde Partijgangers van de Arbeid konden er zich aan omhoogtrekken uit hun diepe put van neerslachtigheid. Zij zeiden, dat ze het van de lever frisse slagveldrumoer van eigen kongres verreweg prefereerden boven de gezapige middagrust, die het K.V.P.-konklaaf ademde.

Het is natuurlijk wel een aardig kommunique, maar de druifjes zullen wel wat zuur gebleven zijn, al verlang je dan niet direkt naar een weeë smaak in je mond.

Als derde, niet in verbondenheid, werd de bovenlaag van de V.V.D. bijeengeveegd. Men koos een nieuwe partijpresidente en liet voorts alles zo'n beetje hetzelfde. Geen vlammende resoluties gingen als vuurpijlen de lucht in. Opnieuw zou de Partij van de Arbeid verwarring in de gelederen teken van bruisend leven kunnen achten boven verstarring in andere partijmachines. De V.V.D.'ers hebben zich echter tegoed gedaan aan de machteloosheid van de op één na grootste partij, omdat de jeugdige nieuw-linksen met oude ideeën zich gestort hebben op ouderen met hun wat bezonnener en moderner inzichten.

Vast staat in elk geval, dat de P.v.d.A. tot groter duidelijkheid maar ten koste van geringer regeerbaarheid, de K.V.P. in zijn huidig gedaante heeft afgewezen als toekomstige partner in het bewind, indien al de P.v.d.A. de kussens zal opzoeken. Het blijft de vraag hoeveel plastische chirurgie de K.V.P. zich zal moeten getroosten om niet meer , , huidig" te wezen. In politicis is namelijk heel wat mogelijk. Molshopen kunnen ineens dreigend als een Mont- Blanc zich verheffen, terwijl diepe ravijnen van onoverkomelijke scheiding plots een kikkerslootje blijken. Politieke taal is machtig.

De V.V.D. opperde dat de onomwonden afwijzing van de K.V.P. door de P.v.d.A. de K.V.P. gloeiend aan de V.V.D. aaneensmeedde, doch de K.V.P.-hand houdt het bootje van de liberalen, dat zo gedienstig langszij komt, angstvallig van zich af, mede waarschijnlijk om radikale kelen gekrijs te besparen. De KVP-radikalen zijn toch al geschrokken van de rust op hun Arnhemse partijvergadering of mogelijk pas van de straffe kritiek, die op deze rust werd geoefend. De laatste tijd laten ze zich namelijk nogal horen. Trouwens er zijn nogal wat opposanten in de antirevolutionaire en christeiijk-historische bataljons over een CDU in wording. Men moet niet denken, dat alleen de KVP unaniem zo'n middelmatige CDU voorstaat. Ook daar zijn kritische radikalen, dat moet het vaderland wel degelijk vernemen.

De indruk ontwaakt, dat het schip van de XVIII, alias van de drie verenigde partijprovinciën, niet zo vlot van stapel loopt. Alweer werd een samenkomst uitgesteld, ditmaal terwille van antirevolutionaire partijbedrijvigheid. Interne aktiviteit is derhalve toch wel dringender dan de poging tot konsentratie. Het ziet ernaar uit, dat niet zo veel meer uit de bus zal komen dan wat samenwerking. De éne partij is anderzijds de horizon. Men zal programma's op elkaar willen afstemmen, maar ook is nog niet uitgesproken of er één dan wel drie programs zullen verschijnen.

In A.R. kringen is nogal wat verzet tegen al te innig samengaan. De vraag is of deze oppositie alleen van radikale zijde komt of ook uit de hoek van bezwaarden en uit aangrenzende gebieden. Van de C.H.U. staat wel vast, dat rechtse groeperingen, die ook dapper kritiek uiten op het nieuwe program, niet geestdriftig zijn om ingelijfd te worden in een grote christelijk demokratische unie, ook al blijft het op die manier een unie. De CHU'ers gevoelen wel dat deze nieuwe unie zal afwijken van de oude bekende en vertrouwde.

Links verzet bij de antirevolutionairen, rechts verzet bij de christeUjk-historischen en bedenkingen bij de KVP-trouw-gebleven radikalen; het klontert nog niet zo erg dus.

Aan de oppositionele kant verloopt het evenmin vlot. De voorstander-, van een progressief akkoord vergaderen en overleggen, maar het ziet er nog niet naar uit dat de partijen, die erbij betrokken zijn, met hart en ziel zich hierop toeleggen.

Wel menen sommigen tekenen op te merken, dat de kommunisten, die geruime tijd in hun isolement hun kracht probeerden te vinden, toch niet verkregen wat ze wensten en daarom uit hun schemerhoekje Nieuw-Links met enige interesse gadeslaan.

Het laatste nieuws is, dat de mondiale P.v.d.A. de ruime blik liet vallen op het verbitterd konflikt in het midden-oosten en uit de lethargie verjongd is opgerezen om zich daar nu eens verzoenend mee in te laten. Inderdaad, wanneer het de P.v.d.A. lukt ginds iets te bereiken dan heeft ze een geweldige naam ineens gevestigd. Maar dan moeten de groepen in eigen boezem, die vol felle haat geUjk joden en arabieren vechten, hun wild geraas wel wat beteugelen, anders zou men kunnen beleven, dat de ene groep het voor de joden en de andere groep het voor de arabieren opnemen, zodat de P.v.d.A. het midden-oosten in eigen woning levensgroot heeft binnengehaald. De Nieuw-Linksers in elk geval hebben in het partijbestuur al een machtig gebied bezet, dat ze waarschijnlijk niet zullen prijsgeven, al zou er ook een besluit vallen in de V.N.

En de koning en Haman zaten en dronken, doch de stad Susan was verward. Zo eindigt het derde hoofdstuk van het boek Ester. Ge moet er onwillekeurig aan denken als ge de situatie hier en waar ook ter wereld waarneemt. De stad Susan was verward.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen