Naar Saksen (I)

Met vriendelijker dank aan den hoofd, redacteur, die zoo welwillend is, mij gedurende enkele weken plaatsruimte of te staan, voldoe ik gaarne aan veler verlangen, om het een en ander van onze reis naar Saksen te vertellen.
Het reisplan was vrucht van de begeerte een persoonlijk onderzoek in te stellen naar den nood, welke aldaar in de pastorieën heerscht. Men hoort en leest daaromtrent zooveel, men offert zijn penningske, maar men tast in den blinde. Onwillekeurig rijzen er vragen, hoe staat het eigenlijk met dien nood, is hij wel zoo groot, enz. Geen wonder, dat men dan behoefte heeft aan persoonlijke voorlichting. Gedurende eenige maanden verzamelde Ds. H. Jasses voor Saksen ruim achtduizend gulden. Dat is geen kleinigheid, gezien de behoefte van het eigen kerkelijk leren. En als men dan een paar duizend gulden wegzend naar het Ned. Comité voor Saksen, en mes krijgt dan het officieele bericht; „In orde ontvangen, hoogachtend ', enz., dan werkt zulk een bericht als een ijsbad. In verband met een en ander rijpte het plan, zelf maar eens naar Saksen te gaan met de liefdegaven door ons volk bijeengebracht; dat geeft meer voldoening en stelt in staat de noodige inlichtingen te verschaffen.
Afgesproken werd in de week vóór Kerstmis te gaan. Nu valt het reizen in den winter niet mee, en vooral niet naar het buitenland, en dan nog wel naar Duitschland! Velen trachten ons van ons voornemen af te brengen, met het oog op de velen gevaren van treinroof, oproer, enz., waarvan men zoo menigvuldig in de courant las. We hebben echter hoegenaamd geen hinder op onze reis gehad.
Maandagavond 17 Dec. ongeveer kwart vóór 9 uur stoomde de trein het station te Apeldoorn binnen, en uitgeleid door onze vrouwen en kinderen, terwijl Docent Lengkeek ons de hand ten afscheid kwam drukken, vertrokken we even later is de richting Deventer. Ons reisgezelschap bestond uit vier personen, nl. Ds, H. Janssen, en diens zoon, die ons onmisbaar op de reis bleek, Docent t. d. Schuit en ondergeteekende.
De tijd vloog om. Voordat we het wisten stopte de trein in Bentheim. Hier had de z.g.n. visitatie plaats. Maar dat liep nog al los. Even de paspoort nazien en afteekenen. Daarna een beambte, een echt duitsch type, die ons vroeg, of we ook goud, zilver, koffie, thee, chocolade, sigaren of cigaretten bij ons hadden. De man scheen nogal goed vertrouwen in ons te hebben, want we behoefden onze koffers niet te openen, en werden niet betast. Wellicht, dat bij onderzoek wel iets was gevonden, wat niet door den beugel kon, want onze vrouwen hadden ons zooveel meegegeven, of we een reis om de wereld moesten maken.
Na een uur oponthoud werd de reis voortgezet naar Osnabrück, terwijl wij onze horloges 40 minuten vooruitzetten in overeenstemming met den midden-Europeeschen tijd. Ongeveer 11 uur zochten wij onze slaapsteden op. Een practische inrichting, zoo's slaapwagen. In een beperkte ruimte plaats voor twee bedden boven elkander, en waschgelegenheid. Ik kan niet zeggen, dat mij het bed erg aantrok, maar men dient van den nood een deugd te maken. Enfin, alles bij elkander hebben we eenige uren geslapen. Om 6 uur alweer present. We passeerden Hannover, waar de groote Hindenburg zijn dagen slijt. Ongereer 9 uur kwamen we te Leipzig aan. Wat een reusachtig station! Naar men zegt, het grootste van Duitschland. Maar hier vindt men het beeld van de algemeene malaise. Een enkele trein komt binnen of vertrekt; en wat een drukte moet dit vóór den oorlog geweest zijn. En nu een doodsche stilte; eenzaam en verlaten ligt daar het groote station.
Met een half uur vertraging ging het rerler naar Dresden, de plaats van bestemming. Het weer was druilerig, wind en regen. Eren kwam het zonnetje door, toen we Padeborn voorbij snelden. Hier begint de schoone omgeving van Dresden zich op het voordeeligst te toonen. Aan de linkerzijde breiden de wijnbergen zich uit; een heerlijk gezicht. Saksisch Engedi. Verder op nog bergen, meer boschachtig, met schilderachtig tegen de helling en op de bergen gelegen landhuisjes. Rechts, in de verte, teekent zich het Saksisch Erts-gebergte tegen den donkeren lucht af.
Eren stoppen te Dresden-Neustadt, de wonder heerlijke voorstad van Dresden. Eindelijk vertoont zich de Elbe, die, op het Reuzengebergte ontsprongen, aan Saksen van zijn vruchtbaarheid en schoonheid geeft, om bij Hamburg zich in de Noordzee te storten. Eindelijk zijn we in Dresden. Maar dat Haupt-bahnhof (hoofdstation) mag er ook zijn. Ds. Spranger, de vriendelijke pastor te Dresden, verwelkomde ons, en bracht ons naar het logies. Allen, die plan hebben Dresden te bezoeken moeten dit adres even noteeren. Een paar minuten van het station vindt men in de Ammonstrasse 6, het „Christliches Hospiz”, dat een aangenaam verblijf biedt. De bediening is keurig, de consumptie, gezien de tijdsomstandigheden, zeer goed; kamer en bed kan men niet beter verlangen; en wat zoo weldadig aandoet, is de stille rust, die in geheel het huis heerscht.
Vanuit dit Hospiz hebben we onze onderzoekingstochten gedaan, waarvan ik D. V. een volgende maal meer hoop te vertellen.

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen