Het Koninkrijk Gods

„Het Evangelie moet tot een getuigenis voor alle volken gepredikt worden.
Waarom?
Omdat alle volken der aarde van Christus als Heere en Heiland moeten gehoord hebben ten einde Hem, wanneer Hij in macht en in heerlijkheid op de wolken verschijnt, te herkennen".
Prof. dr. Beyerhaus

Prof. dr. Peter Beyerhaus en het Theologisch Konvent
Laat ik dit artikel beginnen met in het kort iets te zeggen over het „Theologisch Konvent van Belijdende Duitse gemeenschappen".
De nood in de Duitse kerken is vanwege de opmars van de moderne theologie zeer groot. Bisschop Hermann Dietzfelbinger sprak in 1971:
„Wanneer niet alles bedriegt, dan staan wij vandaag in een geloofsstrijd, een kerkstrijd, waarbij de kerkstrijd tijdens het Derde Rijk (van Hitler) een voorhoedegevecht was".
De eerste kerkstrijd begon in 1934 toen de zgn. „Arierparagraaf" - alles wat Germaans (Arisch) was, was goed en alles wat Joods was, was gedoemd te verdwijnen - ter sprake kwam. Die kerkstrijd eindigde in mei 1945.
Na de oorlog begon een tweede kerkstrijd. De moderne theologen, zoals Ruldolf Bultmann met zijn ontmythologiseringstheologie en Dorothee Sölle met haar „god-is-dood" theologie vernietigden de Duitse kerken.
Een aantal belijdenisbewegingen, zoals de Bekenntnisbewegung „Kein anderes Evangelium" hebben strijdend getuigd tegen de opmars van deze dwalingen. Al deze bewegingen hebben elkaar gevonden in het „Theologisch Konvent".
Het is niet alleen een Duitse aangelegenheid gebleven. De dwaalleer hield bij Zevenaar n.l. geen halt. Er is ook een Europese Belijdenisconvent - waar ondergetekende lid van is - en een „International Christian Network". Van deze organisaties is prof. Beyerhaus voorzitter.

Wie is Peter Beyerhaus?
Hij is in 1929 geboren te Hohenkranig in Neumark, dat ligt aan de oostzijde van de Oder, in het tegenwoordige Oost-Duitsland dus.
Hij studeerde theologie en zendingswetenschappen in Berlijn, Halle, Heidelberg, Bonn, Bethel en Hamburg, promoveerde in Uppsala tot doktor in de theologie op het onderwerp: „Die Selbständigkeit der jungen Kirchen als missionarisches Problem." Het thema, dat in die dissertatie behandeld wordt, is de samenwerking tussen een inlandse kerk, die door de zending in het leven is geroepen én de zending van het thuisfront.
In 1956 vertrok Beyerhaus naar Nathal, waar hij belast werd met de opleiding van zwarte predikanten.
In 1966 werd hij benoemd tot hoogleraar in de oecumenica en de zendingswetenschappen in Tübingen.
Beyerhaus staat met „onvermoeibare energie en innerlijk vuur", op de bres voor de waarheid der Schriften.
Wij hebben het al gehad over het Theologisch Konvent.
Het komt twee keer per jaar samen. Hoe weet Beyerhaus daaraan leiding te geven.
Als weinig anderen heeft hij de onbijbelse koers van de Wereldraad van Kerken onderkend en daartegen openlijk profetisch getuigd.

Breek met de Wereldraad van Kerken
In 1979 was het Europees Konvent onder voorzitterschap van prof. Beyerhaus bijeen in Frankfurt am Main.
In de nu volgende boodschap heeft het Konvent de Duitse en daarmee ook de Nederlandse kerken geschreven: „Ondanks nadrukkelijke waarschuwingen heeft zich bij de Wereldraad van Kerken geen koerscorrectie voorgedaan.
Hij blijft koersen in de richting van een wereldveranderings- en wereldeenwordingsutopie op basis van een spiritualiteit van verschillende religies. Ondanks de verschillende moorden heeft de Wereldraad zijn omstreden program ter bestrijding van het racisme zelfs nog versterkt.
Doordat hij zijn bijbelse normen prijsgeeft of perverteert, biedt hij talloze christenen een valse oriëntering, verschaft hij politiek leidinggevende figuren in onze landen geen bijbelse maatstaven en levert hij daardoor ons leven weerloos uit aan vele dwaalgeesten.
Op grond van deze overwegingen roepen wij onze kerkleiding en synoden opnieuw op zich te distantiëren van de Wereldraad van Kerken. Bovendien houden wij niet op de ene, heilige, algemene en apostolische kerk te belijden.
Daarom roepen wij op tot een geestelijke broederschap onder de christenen in alle landen."
De tekst van deze boodschap was ontworpen door prof. Beyerhaus.

De zendingsconferentie te Melbourne
Begin maart waren wij weer samen. Dit keer niet in Frankfurt am Main, maar nu in de buurt van Stuttgart in „Berhauser Forst".
De leiding berustte weer bij Beyerhaus. Het thema was: „Rijk Gods - werkelijkheid of utopie?"
De Tübinger hoogleraar heeft daar gesproken over het onderwerp: „Hoe verstaat de oecumene het begrip „Rijk Gods" - aangetoond uit de documenten van Melbourne 1980". In Melbourne werd vorig jaar van 12-14 mei de 9e wereldzendingsconferentie, uitgaande van de Wereldraad van Kerken, gehouden.
Dr. Beyerhaus heeft bij zijn referaat tien stellingen gevoegd, die ik u in vertaling doorgeef:
Voor de vertaling ben ik mede dank verschuldigd aan mevr. H. Wiersma-Neubauer en dr. M. Stol, beiden te Leiden.

Tien kriteria betreffende de theologische beoordeling van de wereldzendingsconferentie, gehouden te Melbourne 1980. (Bij wijze van uitzondering zijn deze kriteria ook gepubliceerd in „Koers".)

1. Met de bede „Uw Koninkrijk kome" als thema van de conferentie te Melbourne is het centrale motief van de christelijke zending opnieuw in het centrum van de zendingstheologische bezinning geplaatst. De toekomst van de zendingsbeweging hangt helemaal af van de bijbelse verheldering van dit centrum.
2. Het Rijk Gods - in zijn tegenwoordige werkelijkheid en als inhoud van de christelijke hoop - kan slechts begrepen worden in een gehoorzaam vragen naar de beloften gevende èn vervullende zelfopenbaring van de Drieënige God in de Heilige Schrift.
Misverstaan wordt het Rijk Gods dan, wanneer het vanuit een utopisch, puur menselijk „wishful thinking" ontsloten moet worden en ook dan, als persoonlijke of collectieve wereldervaringen van onze tijd gebruikt worden als de hermeneutische sleutel van de bijbeluitleg. Dit gebeurt als men de zogenaamde „contextuele exegese" toepast en ontwikkelt als „contextuele theologie".
3. God de Vader heeft aan Zijn Zoon Jezus Christus de oprichting van Zijn heerschappij over Zijn gevallen schepping opgedragen. Hij, het Lam Gods, heeft door Zijn offerdood de zonden der wereld verzoend en wil als Verhoogde Vorst Zijn boodschap van verlossing doen uitgaan naar de mensen, om hen uit de rebellie, de gevangenschap en de dood te lelden en te brengen in Zijn Rijk en daardoor tot de levensgemeenschap met God.
Misverstaan wordt de verlossende heerschappij van Christus in een „Theologie der armen", die Zijn Kruisdood niet als grond van de vergeving der zonden wil verklaren, maar uitlegt als een tot voorbeeld dienende confrontatie met machten in de geschiedenis, tot bevrijding uit een niet door eigen schuld veroorzaakte uiterlijke gevangenschap, en die aan de armen op grond van hun sociale nood het burgerrecht van het Koninkrijk Gods toekent.
4. Het aan de Opgestane Christus overgedragen Rijk neemt zijn heils-historische uitgangspunt in Zijn gemeente, die door de missionaire verkondiging uit Israël en de volkeren verzameld wordt; dit in duidelijke tegenstelling tot de ongelovige wereld, waarvan zij tegelijk het zoutend zout en het lichtend licht dient te zijn door haar getuigenis in verkondiging en dienst.
Misverstaan wordt het Rijk Gods daar, waar de grens tussen kerk en wereld wordt uitgewist en heilsgeschiedenis en politieke geschiedenis op één lijn gesteld worden. Dit gebeurt wanneer men de zending wezenlijk beschouwt als hebbende een politieke funktie, die moet bijdragen tot het vormen van een humanere maatschappij.
5. Doordat de gelovigen geplaatst worden onder de messiaanse heerschappij van Jezus, krijgen zij deel aan de bevrijdende afzwering van de satanische machten, die door Zijn offerdood onttroond zijn; deze machten maken de ongelovigen innerlijk tot slaaf en laten hen tegen God rebelleren.
Misverstaan wordt een zodanige exorcistische onttroning door een „Theologie der bevrijding", die de bijbelse demonie ontmythologiseert en die de machten op één lijn plaatst met de structuren van menselijke machtsuitoefening, die door politieke confrontatie - met geweld of zonder geweld - neergehaald moeten worden.
6. De taak van de zending wordt heilshistorisch gedefinieerd door het duidelijk onderscheid tussen het Rijk der genade, dat met Jezus gekomen is, waarvan de geestelijke gaven door de zending verkondigd en door sacrament en diakonie aangereikt worden, èn het Rijk der heerlijkheid, dat pas door de wederkomende Christus opgericht zal worden en waarop de zending de mensen voorbereidt met de oproep om te komen tot een geloofsbeslissing.
Misverstaan wordt het eschatologisch element in de zending door een „proces-theologie", die de komst van het Rijk verwacht als resultaat van de geschiedenis, losgemaakt van de persoonlijke wederkomst van Christus, daarbij geen rekening houdend met de antichrist, die daarvóór zal optreden in zijn tegenrijk. Er wordt teveel geëist van de zending, wanneer men haar de taak oplegt het Rijk Gods samen met niet-christelijke bewegingen zelf op te bouwen.
7. Het komen van het Rijk Gods kan, zoals Jezus voorzegd heeft, onderkend worden aan de tekenen der tijden. Deze tekenen zijn: de ontwrichting van deze oude wereld door catastrofen in de geschiedenis en in de natuur, de toenemende verdrukking, waarin de gemeente zal komen door valse profeten en messiassen; de door God zelf krachtig bevestigde verkondiging van het Evangelie onder alle volkeren en tenslotte wanneer het oude bondsvolk Israël zich bekeert tot Jezus als zijn Messias.
Misverstaan worden de door Jezus aan Zijn apostelen beloofde tekenen, die op hun prediking volgen, wanneer men maatschappijveranderende acties als „tekenen van het Rijk" bestempelt, die de kerk zou moeten oprichten, of die God zou bewerken ook door niet-christelijke bewegingen.
8. In het Rijk Gods van de Bijbel staat God de Vader centraal als Degene, Die redt door Zijn Zoon en vernieuwt door de Heilige Geest. De verheerlijking van God in de nieuwe schepping is het doel van de geschiedenis van het Rijk.
Misverstaan wordt het Rijk Gods, wanneer het Evangelie van het Rijk een ideologie wordt, waardoor het genadig handelen van God omgebogen wordt tot een wettelijk actieprogramma van en voor mensen en Zijn belofte van de eschatologische openbaring van het Rijk de betekenis krijgt van een menselijke utopie.
9. De bijbelse getuigenissen over Gods heerschappij maken onderscheid tussen Zijn onderhoudende wereldregering door de instelling van overheden en de uitvoering van Zijn heilsplan door de uitzending van de kerk van Jezus Christus.
Misverstaan wordt de heerschappij van God, wanneer men Zijn handelen in de wereld en Zijn heilshandelen laat samenvallen, waardoor de kerk verpolitiekt wordt en verplicht wordt ideologische keuzen te doen.
10. Levende uitdrukking van de bijbelse verwachting van het Gods Rijk is het onstilbare verlangen om het Gods Rijk aan alle volkeren te verkondigen totdat Christus wederkomt.
De evangelisatie van de volkerenwereld zal verlamd worden, wanneer men het komen van het Rijk Gods in macht en in heerlijkheid niet meer verwacht van de wederkomst des Heren, maar wanneer men opgaat in het engagement voor een nieuwe wereldorde door de verdeling van de politieke macht en de economische rijkdommen; hierin ziet men dan de nieuwe opdracht van de wereldzending.

Onze opdracht
In 1975 was het 2e Europees Belijdenisconvent bijeen in Berlijn.
Op Hemelvaartsdag waren toen vele afgevaardigden van verschillende Europese kerken bij elkaar gekomen waar de „Berlijnse Oecumenische verklaring" werd voorgelezen.
Gewaarschuwd moest worden tegen de onbijbelse richting van de Wereldraad.
Maar waarschuwen alleen helpt niet.
Wij kregen allen een opdracht mee.
Die opdracht is na 6 jaar nog niet verouderd.
Helaas is aan die opdracht weinig gehoor gegeven.
Wij beleden:
„De tijd is rijp, dat onze bijbel- en belijdenisgetrouwe gemeenschappen in alle landen verbinding met elkander zoeken en bestaande betrekkingen versterken.
Wij hebben elkander nodig voor uitwisseling van ervaringen, tot onderlinge versterking en het vinden van de weg voor de gemeente van Jezus. Het geloof aan de totale bijbelse openbaring van de Drieënige God en aan het heilswerk van Christus verbindt ons over alle traditionele grenzen heen tot één geestelijke broederschap".
Hier ligt onze Bijbelse opdracht.
Wat doen wij er mee?
Is het ons tot zonde, dat wij niet die eenheid vormen, waarom Christus bad in de nacht toen Hij verraden werd?
Die eenheid is nodiger dan ooit om niet te belanden in de grijze oecumene van Genève, „waar de belijdenis- en waarheidsvraag wordt verdrongen of waar die achter vele formaliteiten verborgen wordt".
Wanneer zullen Gods kinderen eens één worden?
Of moeten wij bij elkaar geslagen worden?
God geve dat de stem van prof. Beyerhaus en van de Belijdenisgemeenschappen gehoord mag worden.

Leiden, J. Boelema
Goede Vrijdag, 17 april 1981.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen