Uit Hizkia's dankpsalm

Regering
Koning Hizkia is ernstig ziek geweest en de weg naar het graf heel ver gegaan. Dat drong hem om de weg naar Boven te bewandelen. Hij zingt er van in dit lied, dat hij dichtte na zijn genezing. Een lied, dat we een psalm mogen noemen. En ook in deze psalm kijken we de psalmist in het hart en horen we wat er in hem leeft. Hij tekent de weg van zijn hart.
Het zijn overigens moeilijke verzen - het 15e en 16e - die verschillend vertaald en daarom ook verschillend verklaard worden. Beschrijft Hizkia nog zijn nood of tekent hij de wending, die gekomen is ten goede en ten leven? Vele nieuwere exegeten zijn de eerste mening toegedaan. Het zou ook kunnen dat deze verzen a.h.w. een brug vormen tussen de verzen van gebed en die van uitbundige dank.
Het gebed heeft hem ruimte gegeven. Ook als ons gebed niet direct verhoord wordt, dan is het nog een zegen om te mogen bidden en te weten dat de Heere weet van onze nood. Daarom wordt het stil in Hizkia's hart en laat hij zien wat zijn hart vervult.
Het eerste dat treft is de betuiging dat de Heere het heeft gedaan. Hij belijdt Gods regering. De Heere staat er niet buiten - niet buiten de ziekte, niet buiten de genezing. De Heere regeert. Wat een belijdenis! Neen, dat maakt het niet eenvoudiger. Gods regering kan vele vragen oproepen. We kunnen het er moeilijk mee hebben, 't Is een stuk dat in mijn oog mij moeilijk viel en veel te hoog. We behoeven ons daarvoor niet te schamen. Maar Hizkia gelooft en ziet de hand van God. Hij heeft Hem laten besturen en waken. Dat sloot zijn gebed niet uit, maar juist in. De Heere wil toch gebeden zijn. Maar de Heere heeft het gedaan. Jesaja heeft de boodschap gebracht: Hizkia krijgt nog een levensverlenging van 15 jaar. De koning belijdt en buigt onder deze beschikking.
Wat zou ons leven een stuk eenvoudiger worden wanneer we geloofden en beleefden: de Heere heeft het gedaan, direct of indirect, middellijk of onmiddellijk, maar Hij staat nergens buiten. Hij heeft met alles te maken. Er gebeurt niets bij geval.

Rust
De ommekeer, die er kwam op Hizkia's gebed en na Jesaja's bezoek, geeft hem rust. Verwoorden kan hij het bijna niet. „Wat zal ik zeggen?" Het is ook zo groot, zo onverdiend, zo onbegrijpelijk dat de Heere op het gebed wonderen doet en een keer ten goede brengt. Nooit zal hij het vergeten - zo zegt hij het op dit ogenblik. Als we de geschiedenis kennen dan zeggen we: hoe spoedig was hij het weer vergeten wat de Heere had gedaan toen de gezanten uit Babel zijn roem en rijkdom zagen. Maar op dit ogenblik is het zijn hartelijke betuiging: ik zal al mijn jaren voortschrijden na dit bittere zieleleed. Dat betekent rust. Hij heeft een ervaring achter de rug, waarin hij eigen kleinheid heeft leren kennen, maar ook Gods goedheid en grootheid. Na de dagen van bitter leed kan hij rustig verder gaan. Hij weet wie de Heere voor hem wilde zijn. Hij heeft ondervonden dat de Heere ook voor hem een hulp was in benauwdheden. Zoals er een verrassende omkeer kwam toen Rabsake voor de poorten van Jeruzalem lag, zo kwam er nu een verrassende keer in zijn eigen leven. Zijn droefheid en geschrei werd veranderd in een blijde rei.
Hij kan rustig verder gaan. Hij leeft niet alleen en hij behoeft niet alleen verder. Hij weet wat hij aan zijn God heeft en wat God hem geeft. Hij weet wat ieder heeft geleerd die in de smart tot God zich keert. Dat maakt zijn ziel zo vredig en zo stil.

Richting
In vers 16 spreekt Hizkia uit wat de richting van zijn leven is. Eveneens een vers, waar verschillende verklaringen van zijn. Maar zoveel is toch duidelijk dat Hizkia het leven weer ziet en het leven weer aan kan en weet wat zijn leven alleen maar kan vullen.
Met de dingen, hier genoemd, zal hij bedoelen Gods daden; het werk Gods dat Hij zo duidelijk heeft getoond. Het is van de Heere geschied. Daarom kan Hizkia verder leven. In het begin had hij geklaagd dat zijn gehele verdere leven hem ontroofd werd. Hij zou voor de toekomst dood zijn. Maar nu bezitten zijn levensjaren levensvulling door de daad van de Heere. Hij heeft het leven ontvangen en hij kan weer leven. Hij wordt gestimuleerd om te leven. En nu wil hij ook leven, want de Heere heeft het leven hem gegeven. Zou hij dan van Gods grote daden niet kunnen leven? Zou dat geen kracht geven aan het menselijke bestaan?
Waar leven wij van en waar leven we bij? Waar is ons hart en onze geest mee gevuld? Hoe kunnen wij het uithouden?
Hizkia geeft een levensbelijdenis, die nog springlevend is.
Alleen van Gods grote daden kunnen we leven. Hizkia beleefde zijn genezing als een grote wonderdaad. Maar Gods grootste daad is de zending van Zijn Zoon en voor ons persoonlijk wanneer we daardoor en daarvan tot leven zijn gekomen en daaruit nu leven. Leven van Gods heil, dat Hij zo rijk heeft geopenbaard en dat Hij aan zondaren wil geven. Heel persoonlijk. De weg van het hart is persoonlijk gekleurd. Maar wie daarvan leeft, heeft richting.
Wat zijn er vandaag in wereld en kerk veel zaken, die onze aandacht vragen. Waar zijn we mee bezig? Waar leven we eigenlijk voor? En zelfs de zaken van de kerk, grote en kleine zaken, kunnen ons zo in beslag nemen dat we ons moeten afvragen: waar zijn we mee bezig? Wat is nu het eigenlijke leven van onze geest? In welke richting gaan we? Wat doen we?
De weg van het hart is de weg van Gods grote daden, die ons persoonlijk worden geschonken. Zo worden ze tot een kracht. En dat geeft levensvulling en toch ook levensrichting.
Gods grote daden - deze dingen - doen ons niet verdwalen als we er werkelijk uit en bij leven.
Heere, maak het waar opdat velen met Hizkia mogen belijden: bij deze dingen leef ik, ook vandaag, want dat is pas leven!

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen