Jungle boy

Soms is het je in het leven wat vreemd te moede. Ervaar je dat de wereld wat raar in elkaar steekt. Uit de aard van de zaak gaat dat nadrukkelijker spelen naarmate je meer van de wereld te weten komt. De achterliggende maand maakte ik het twee keer heel bewust mee. Van één ervaring wil ik u deelgenoot maken. Een partij-ontmoeting ergens in de Alblasserwaard. Het was de bedoeling dat ik iets zou vertellen over armoedebestrijding in bijbels perspectief Zo'n avond spreek je meestal af op een tijdstip dat je agenda nog leeg is. Dit keer was het bovendien nog winter toen we onze agenda's trokken. Stilletjes hoop je, tegen beter weten in, dat rond de tijd dat de avond daar is, je agenda nog steeds leeg is en dat je je dus dit keer grondig kunt voorbereiden. Net als altijd liep het ook dit keer niet zoals ik, hartje winter, hoopte. Op de avond toen we afspraken, was het buiten koud en donker. Op de avond van de lezing hadden we zeldzaam heerlijk lenteweer. Op de avond toen we afspraken, was de agenda leeg. Vlak voordat de avond daar was, kregen mijn vrouw en ik een telefoontje. John, de man met wie we in Indonesië veel lief en leed deelden, met wie we samen dagen en weken optrokken, brainstormden, boos waren, leed deelden, vreugde uitten, zou in Nederland zijn. De enige hele dag dat wij en hij konden viel, u raadt het al, op de dag van de avond. Een probleem uiteraard. De oplossing diende zich al snel aan: John zou gewoon meegaan. Mijn vrouw, die vloeiend Indonesisch spreekt, zou tolken. Vooraf bespraken John en ik het thema. Ik zou de lezing houden. Hij zou met mij een forumpje vormen. We kregen er gaandeweg alle twee zin in. Eigenlijk was het als vanouds. Toen we ver weg in het zuiden ook meer dan eens samen achter de tafel zaten. Toen: John en ik. Nu: ik en John. Toen: elke keer voor het forum van de armoede met al zijn vragen en bijna geen antwoorden. Nu: voor het forum van het welvarende Nederland. Ons land, dat al vaak de antwoorden heeft voor de vragen gesteld zijn.

Betrokkenheid
Bij aankomst werden we voorzichtig voorbereid op het feit dat de opkomst wel eens tegen zou kunnen vallen. Eerlijk gezegd treurden John en ik daar minder om dan de voorzitter. Op een of andere manier kicken we geen van tweeën op grote aantallen. De opkomst was inderdaad niet overweldigend: zeventien mannen en vrouwen. En toch ervoer ik het als een goede avond. Op een of andere manier was er betrokkenheid. Bij het onderwerp, maar ook bij John. Met John kreeg armoedebestrijding vanuit bijbelse motieven ineens een heel praktisch perspectief. John, afkomstig uit een dorpje ergens aan de kust van Papoea. Zo'n dorpje ligt in die samenleving figuurlijk en soms ook letterlijk op de rand. En daarmee is het een verschijnsel dat niet meetelt. Dat geldt eigenlijk voor Papoea zelf evenzo. Het ligt op de rand van Indonesië. En daarmee is de provincie zelf heel vaak een verschijnsel waar wel op, maar niet mee gerekend wordt.

Veteraan
Al met al had John zo op het eerste gezicht alles tegen. Opgegroeid aan de rand van een samenleving, die zelf ook weer over het hoofd gezien wordt. In een dorp waar de mensen tot overmaat van ramp zelf ook nog eens buiten spel gezet werden. Scholing, intelligentie, inzicht en doorzettingsvermogen maakten menselijkerwijs met elkaar dat John zich over de rand heen worstelde en die avond vanuit zijn perspectief diepte gaf Moet strijd tegen armoede uiteindelijk ook niet uit het binnenste van mensen zelf komen? Is onze taak niet slechts het aanreiken van middelen en mogelijkheden? John zei in woord en beeld die avond 'ja' op beide vragen. De vragen verdiepten zich toen, over de barrière van de taal, een veteraan, betrokken bij de politionele acties, en John met elkaar in gesprek raakten. Toen kreeg ik echt het gevoel dat ik er alleen nog bij zat om te tolken. Je merkt dat, als je de taaidrempel kunt overwinnen, grenzen en afstanden wegvallen. Dat een man, die als jongen in de jungle van Papoea opgroeide, in de Alblasserwaard mensen boeit. Dat een Papoea, die Indonesisch staatsburger is, in gesprek raakt met een veteraan. Dat je samen zoekt naar antwoorden op de vragen die armoede ons stellen. Zou het elkaar ontmoeten, met elkaar spreken, met elkaar problemen delen, over de drempel van de taal heen, juist niet de basis leggen voor de oplossing van het armoedeprobleem? Zeventien mensen maar. Een mooie lenteavond. De collecte aan de uitgang was overweldigend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen