Meditatie

Maar dit hebt gij, dat gij de werken der Nicolaieten haat, welke Ik ook haat. Openbaring 2 : 6

Het was in de gemeente v& n Efeze eurig gesteld. Na de tijd van de ste liefde was er een verkoeling gekomen. De werkelijkheid beantwoordde niet meer aan het ideaal van de Pinkstergemeente. De kerk heeft zijn reformaties, zijn hoogtepunten, maar ijtelkens komt weer openbaar, dat de volmaaktheid hier niet is. De vorm beantwoordt niet aan het wezen. Gods kinderen zijn niet, die ze moesten zijn. Gelukkig wanneer dit op een rechte wijze verstaan mag worden. Dan zal men zeker instemmen met Pavdus, die wandelde in heiligmaking, maar moest klagen over de verdorvenheid van zijn oude natuur.

Christus heeft Zij n wakend oog over Zijn volk, houdt Zijn werk in stand, maar bestraft ook de zonde. Altijd komt de boodschap van het Evangelie roet de roepstem tot bekering, niet alleen voor onbekeerden van hart, maar ook voor Gods kinderen. Die dagelijkse bekeringmoet voortdurend worden beoefend, want alleen dan is er gemeenschap met Hem en een vruchtdragen door Hem.

De bekering was voor de gemeente te Efeze van node en die kunnen wij ook niet missen. Wij mogen en kimnen ons nooit verschuilen achter onze onmacht of wat ook, want de afwijking van de Heere en alle onbekeerlijkheid is eigen schuld. Daarom mag de roepstem tot bekering wel brengen tot gebed: Heere, bekeer mij, dan zal ik bekeerd zijn, of: Trek ons en wij zullen U nalopen. Aan het luisteren naar de Heere is stilzwijgend een rijke belofte verbonden. Dan zal Hij in het midden van Zijn volk wonen. Dan zal Hij komen tot Zijn kinderen in gunst en tot hen van vrede spreken. Maar, zo zegt de Heere Zelf, als gij u niet bekeert, dan zal Ik haastelijk komen en uw kandelaar van zijn plaats weren. Dat wU zeggen, dat Hij tenoordeelzalkomen. Het staat er dus ernstig met de kerk voor en ook met een ieder onzer. Het gaat om de zegen óf het oordeel. Een > andere weg is er niet.

Nu moeten we er echter op letten hoe de Heere bemoedigend verder gaat. Zijn vermaan was ernstig, doch nu wU de Heere toch ook laten zien, dat Hij weet, dat er nog iets van Zijn werk over is. Dat laat Hij zien om te meer aan te sporen tot Hem terug te keren. Alles kan onder het stof liggen. Er kan veel zijn, dat de Heere moet veroordelen en dat Hem bedroeft, zowel ^ de kerk als bij Zijn kinderen in het bijzonder. Het kan zo zijn, dat zij zelf moeten vrezen, dat Zijn werk niet in het hart is, terwijl er toch de zaligmakende bediening van de Heilige Geest wordt gevonden. En ook in een ge-' ineente, waar voor het oog niets is dan vorm zonder wezen, kunnen er nog zijn, die in beginsel kennen de gemeenschap met de Heere. Denk maar aan de zeven duizend ten tij de van Elia.

Christus keurt veel af, maar Hij brengt ook naar voren, wat Hij ten goede in Efeze gevonden heeft. Bij alles wat men prijsgegeven had, had men toch iets behouden, iets vastgehouden, wat men niet had willen loslaten.

Zo was er nog iets van Zijn werk. Daar gaat het altijd om. Christus had voor al de Zijnen volbracht en voor hen allen bleef Hij werkzaam. Ook in Efeze had hij nog Zijn volk. Hij kan de Zijnen nooit verlaten, voor wie Hij Zichzelf gegeven heeft. Daardoor is er een aanknopingspunt voor Hem. Hij sluit aan bij Zijn eigen werken brengt dat naar voren om het te verlevendigen en te versterken.

De vraag is altijd weer voor ieder persoonlijk of het werk der genade in het hart verheerlijkt is. Het gaat om het ware beginsel, dat breekt met de wereld en de zonde en de gemeenschap zoekt met God en de herstelling in Zijn gunst. En deze gemeenschap wordt alleen gevonden in en door Christus. Hij brengt terug in de gemeenschap met God en Hij onderhoudt Zijn werk, overal.

Wij kuimen niet altijd recht onderscheiden waar het werk des Heeren in zaligmakende zin gevonden wordt. De Heere alleen kent de Zijnen. Het kanvoor Gods kindereneenzaakvan strijd zijn, zodat zij licht nodig hebben, dat de Heere alleen kan geven. En dat doet Hij. Dat zien we hier. De Heere gaat Zijn volk bemoedigen. Maar dit hebt gij (behouden), dat gij de werken der Nicolaieten haat. Over de Nicolaieten wordt ook gesproken in de brieven aan Pergamus en aan Thyatira. We weten niet zoveel van deze sekte af, maar we kunnen wel voor zeker houden, dat zij het niet zo nauw namen met de inzettingen des Heeren, dat er schier alles bij hen mee door kon. Het waren mensen van een andere geest. Mogelijk gaat het hier over de kwaden van vers 2, die uitgaven, dat zij apostelen waren. Dan zochten zij verderfelijke invloed uit te oefenen.

Ook in onze tijd zijn er velen, die overeenkomst met deze Nicolaieten hebben. Vooral de laatste jaren wordt hun aantal en hun invloed groot. Allerwegen wordt gepropageerd, dat het niet zo ouderwets behoeft toe te gaan. We leven in een eeuw, waarin veel prijsgegeven wordt vanhetgeenwaarvoor onze vaderen gestreden hebben. Velen willen van de wereld genieten, wandelen naar het vlees en toch nog de hemel beërven. Hoe nodig is het de dwaling en het gevaar te onderkennen, die op allerlei vnjze bedekt en openlijk naar voren komen. Er zijn geesten, die niet uit God zijn, die voeren naar de eeuwige ondergang. We mogen wel smeken of de Heere ons bewaren en bekeren wil en Zijn vreze "wU leren. Ondanks alle vervlakking was er te Eïeze toch overgebleven eenhaat tegen deze werken der Nicolaieten. In dit opzicht was er gebleven een afwijzen van de dwaling en een vasthouden aan de waarheid en een leven in overeenstemming met Gods Woord. Er was dus no geen irmerlijke verbondenheid aan de Heere en Zijn inzettingen en daarom kon er geen gemeenschap zijn met deze afwijkers van God en Zijn gebod. In vele opzichten was er een afwijken van de rechte weg, maar er was toch een besliste afwijzing van deze godonterende dwaalweg.

Dat was de Heere welbehageKjk en dat prijst Hij. Hij haat ook de werken der Nicolaieten. Er was dus overeenstemming tussen Christus en de gemeente. Gelukkig, wanneer van ons kan gelden, dat er in het binnenste van het hart die overeenkomst met Hem is. Dat is vrucht van Zijn arbeid. Hij spoort in deze weg voort te gaan. Hij wil daartoe bekrachtigen en sterken. Hij daalt zo af tot de Zijnen, tot ieder in het bijzonder om hen te troosten en aan te sporen tot volharding. Vele eeuwen zijn heengegaan sinds de Heere dit woord heeft laten schrijven. Het is er niet beter op geworden en het zal ook niet beter worden. Eerder is te verwachten, dat er meer afval en meer afwijking komen zal. De Nicolaieten zijn nog aktief om af te voeren van de rechte weg. De gevaren worden hoe langer hoe groter. De Heere zal er echter voor zorgen, dat Zijn werk in stand blijft en door gaat tot het einde toe. Er zal altijd een volk blijven, dat ondanks veel, dat hen veroordelen moet, toch aan de Heere in oprechtheid verbonden is. Daar is de haat tegen alle zonde en afwijking engelijktijdig ook een rechte begeerte om te leven naar Zijn Woord en inzettingen. Daar komt weinig van terecht. Er is zoveel, dat aftrekt en zoekt te verlei-" den. Gods kinderen zijn altijd te bestraffen en de roepstem tot bekering klinkt altijd weer, maar de Heere brengt ook Zijn werk in herinnering en verlevendigt dat. Opdat de Zijnen . zo bekwaamd en gewillig worden om naar Zijn stem te luisteren. Luisteren wij ?

Meerkerk

Ds. G. Blom

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen