KERK EN KERKRECHT

VAN HET AVONDMAAL

Men zal niemand ten Avondmaal des Heeren toelaten, dan die naar de gewoonte der kerken, tot dewelke hij zich voegt, belijdenis der Gereformeerde Religie gedaan heeft, mitsgaders hebbende getuigenis van een vrome wandel, zonder welke ook degenen, die uit andere kerken komen, niet zullen toegelaten worden.

Belijdenis van de gereformeerde religie noodzakelijk (7) In dit laatste artikel als toelichting op het eerste gedeelte van art. 61 wil ik wat schrijven over vragen, die nogal eens gedaan worden in verband met het afleggen van de belijdenis des geloofs.

De gewone regel is dat de kerkeraad degenen, die openbare belijdenis des geloofs wensen af te leggen, twee zondagen ter approbatie (goedkeuring) aan de gemeente voorleest. Nu kan het voorkomen, dat door bijzondere omstandigheden dit geen twee zondagen mogelijk is, b.v. wanneer iemand door ziekte niet tevoren aan het onderzoek, dat de kerkeraad vooraf doet, met de anderen heeft kunnen meedoen.'Ook kan het geval zich voordoen dat iemand, die in militaire dienst is, binnen de gestelde tijd van twee weken plotseling naar elders moet vertrekken. Wat zich ook wel eens voordoet is dit, dat in een vakante gemeente de konsulent, die komen zou, door ziekte verhinderd is te komen, maar een andere predikant wel een week eerder kan komen. Zo zijn er nog wel meer van deze bijzondere gevallen te noemen. Nu wordt dan de vraag gedaan: mag deze afname van de belijdenis des geloofs dan eerder gebeuren na afkondiging van één zondag? Dit is dan inderdaad geoorloofd. Ook vroeger gebeurde dit. Alleen de afkondiging op zondag van de naam moet dan zo gebeuren, dat er toch enkele dagen gelegenheid gegeven wordt aan de gemeente om gegronde bezwaren bij de kerkeraad in te brengen. Deze gelegenheid moet toch altijd op redelijke wijze eerst aan de gemeente gegeven worden, voordat de openbare belijdenis kan plaats vinden.

Moet iemand die vroeger rooms of joods was of tot een of andere ketterse sekte behoord heeft en nu openbare belijdenis des geloofs zal doen, tevoren ook in het openbaar zijn dwalingen belijden? Ook kan het wel voorkomen, dat doopleden zich enkele jaren van de kerk hebben afgekeerd en zich dan toch weer uit eigen beweging en getrouwheid bij de kerk voegen. Als algemene regel kan men stellen, dat openbare schuldbelijdenis dan niet nodig is, tenzij er natuurlijk dergelijke zonden zijn gepleegd, die een grote ergernis gegeven hebben in de gemeente. Wel heeft de kerkeraad de taak, daar­ over schreven we reeds, vooraf een onderzoek in te stellen óf de begeerte naar het afleggen van openbare belijdenis een ware is. In dit geval zal dit altijd gepaard gaan met een berouw en een vrijwillige erkentenis van het vroegere zondige leven. Anders is het echter bij iemand, die reeds lid geweest is en zich onttrokken heeft door b.v. in de wereld te gaan leven of zich te voegen bij een of ander kerkverband of ketterse sekte. Dan zal men daarvoor eerst voor de kerkeraad schuldbelijdenis moeten doen en deze moet dan door de kerkeraad , ook ter kennis gebracht worden aan de gemeente. Een voorbeeld hiervan in de kerkgeschiedenis hebben we bij het weder-aannemen en de verzoening van de teruggekeerde remonstranten na de Dordtse Synode 1618-'19. Op de Synode van Leiden in 1619 werd besloten dat lidmaten, die vroeger openlijk met de remonstranten meegingen, daarover voor de kerkeraad schuldbelijdenis moesten doen. Maar indien echter bevonden werd, dat zij „bij de remonstranten zijn aangenomen, met publieke wederroepinge van haar voorgaende gevoelen, sullen sij om de gegeven argernisse te repareeren publijcke wederom hiervan haer schuit moeten bekennen". De remonstrantse predikanten echter, die wilden terugkeren, moesten hun remonstrantse gevoelens afzweren en in het openbaar voor de gemeente schuldbelijdenis doen. Daarna werden zij als lidmaten van de gemeente aangenomen en na een proeftijd van één of twee jaren konden zij weer als predikant hersteld worden. Van een en ander werd een bepaald formulier opgesteld — van hen eisten de gereformeerden dus een bepaald uitgedrukte belijdenis.

Nog één geval wil ik noemen. Mag iemand tot het doen van belijdenis worden toegelaten die na een onwettige scheiding weer gehuwd is, of één die gehuwd is met een onwettig gescheidene? We moeten hier wel onderscheid maken, zoals onze Gen. Synode te Utrecht in 1956 ook heeft uitgesproken, tussen de daad der zonde en de gevolgen der zonde. Als de gevolgen onherstelbaar zijn, is vergeving van de daad niet uitgesloten. Zeker zullen er dan eerst tekenen van boetvaardigheid en schulderkentenis moeten zijn, maar dan moet er plaats zijn voor afname in de kerk, anders zou de kerkelijke tucht ontaarden in vergelding voor gepleegd onrecht, en dit mag de kerkelijke tucht nooit zijn, daar zij immers medisch en niet juridisch is. In bovengenoemd geval is het onmogelijk om het voor de overheid wettig gesloten, hetzij dan voor God wel zondig gesloten huwelijk, weer ongedaan te maken. En wanneer de Heere daartoe dan verzoening zou doen over de zonden, mag de kerk zeker niet. buitensluiten wat Hij heeft toegevoegd. Voetius heeft over dergelijke huwelijkskwesties gezegd: dat er veel geschied wat naar Gods Woord niet had mogen geschieden, maar wat, als het eenmaal geschied is, toch blijft gelden, en wat ook niet meer ongedaan zou kunnen gemaakt worden zonder dat er een veel erger kwaad uit voortvloeide.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen