De kogel door de kerk...

Eenheid?
Wanneer kerkelijke eenheid wordt bereikt moet dat zonder enige twijfel een reden tot blijdschap zijn. De eenheid van de kerk moet ons om Christus' wil immers zwaar wegen! In zekere zin ben ik dan ook blij. We zien voor ogen, dat de verscheurdheid van de kerk van Christus niet alleen maar een repeterende breuk is! Het omgekeerde van een scheuring bestaat ook!
Eerlijk gezegd lukt het toch niet helemaal met die blijdschap. Is dit een eenheid van samen staan voor Gods waarheid? Wie dat wenst kan in de PKN via de Leuenberger Konkordie wezenlijke zaken uit de belijdenis van de kerk beschouwen als niet meer van belang. En wie er anders over denkt, mag het ook zeggen...
Dreigen zó het geloof en Jezus Christus om Wie het gaat in het geloof, geen factoren te worden in de marge van de kerk? Hoe kan het anders dan dat dat blijft steken in het hart als een graat in de keel. Is er voor het getuigenis van onze Heiland, de Here Jezus Christus, van de PKN veel te verwachten? Ik vrees van niet.

Onze verwantschap ligt het meest bij hen die aan de gereformeerde belijdenisgeschriften willen vasthouden. Het gaat dan over de "gereformeerde bonders" in de Hervormde Kerk, en het Confessioneel Gereformeerd Beraad in de Gereformeerde Kerken. Met de "bonders" zijn de meeste contacten geweest. En het besef te delen in hetzelfde levende geloof. Maar de plurale Hervormde Kerk zat daar altijd tussen. Met de PKN zit er nog veel meer tussen. Niet het meest de lutherse confessie. Veel zwaarder weegt de vervaging van de grondslag. Je kon bij de Hervormde Kerk altijd nog denken dat 'de kerk weert wat haar belijden weerspreekt.' Dat stond zwart op wit. Voortaan zul je eerst moeten vragen: welk belijden eigenlijk? En verder kom je natuurlijk niet. De gereformeerde belijdenis kan binnen een eigen 'kring' worden herkend, maar in de kerk? Laat staan dat een beroep erop betekenis heeft.

Verscheurdheid
Wat is de scheur pijnlijk die zich al aftekent tussen broeders en zusters, zowel binnen de Hervormde als de Gereformeerde Kerken. We kunnen begrip hebben voor degenen die zeggen: mijn geweten maakt het me onmogelijk mee te gaan. En tegelijk houden we ons hart vast. Weer een of twee kerken erbij... We begrijpen daarom ook degenen wel die het niet aandurven om weg te gaan...

Dit raakt inderdaad ook de afgescheiden kerken. We kunnen niet iets zeggen vanaf een troon. Integendeel. Ons eigen verscheurde kerkelijke bestaan klaagt ons aan. We hebben wel eens op te hoge toon gesproken, alsof 'ons kerkelijk gelijk' het voornaamste was dat we hadden te zeggen. Ik wil niet alle overtuigingen relativeren waar we van harte voor willen staan. Er is zoveel gehoorzaamheid aan het bijbels getuigenis bij in het geding. Maar tegelijk moeten we waarnemen, dat in 1834 werd uitgesproken, dat we ons gaarne zouden 'verenigen met elke op Gods Woord gegronde vergadering'. En dat ons apart blijven van de Vereniging in 1892 een zaak was van 'niet zo, en niet nu'. Met andere woorden: in 1834 én in 1892 werd de klem van de roep tot eenheid gevoeld. Wat op dat moment werd besloten was een zaak van geweten, en eerlijk voor God. Maar heeft de open deur die bij beide gebeurtenissen werd gezien, daarna nog wel voldoende een rol gespeeld in onze verlangens en in onze gebeden?
In de zin van het verdriet om de verscheurdheid van de kerk mogen de verschuivingen op de kerkelijke kaart in Nederland ons bezighouden. We zouden degenen die hun werk van veertig jaar beloond hebben gezien, moeten gelukwensen. Nog liever bid ik, dat allen die verlangen voor de HERE en zijn heilig Woord te buigen, tezamen zouden komen tot verootmoediging voor Gods aangezicht. Als we mét onze kerken, met ons historisch gelijk, met onze geschiedenissen, met al onze kerkelijke eigenheid neerbuigen voor Jezus Christus, van Wie de kerk is (Hij is immers het Hoofd!), en we lieten ons door Hem relativeren...

Mijn gebed is, dat God door Zijn Geest en Woord door alle menselijke processen en door de onrust van deze tijd heen breekt, en een pad van ootmoed baant in de harten, waarop het véél makkelijker wordt elkaar te vinden... Zonder wonderen blijven alleen scheuren over. Maar is de HERE der heerscharen niet een God bij Wie wonderen zijn?
Als Gods kogels eens door 'onze' kerken gaan...

J.W. Maris

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen