Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Directielid met een dwarslaesie

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Directielid met een dwarslaesie

Erwin Hout: „Ik kan niet meer lopen, maar God draagt me

15 minuten leestijd Arcering uitzetten

Werkgevers moeten meer ruimte bieden voor mensen met een lichamelijke handicap, vindt staatssecretaris Klijnsma. Met wat goede wil is veel mogelijk, zelfs voor iemand met een hoge dwarslaesie. „Ik wil als volwaardig werknemer behandeld en beoordeeld worden. Dat hebben ze vanaf het begin ook gedaan.

Voor klanten en zakenpartners die Erwin Hout (35) voor het eerst ontmoeten, is het soms even schrikken. In een telefonisch contact is niets van zijn handicap te merken, mail beantwoordt hij opvallend snel. Pas bij een persoonlijke ontmoeting wordt duidelijk dat de directeur marketing van BIS zeer ernstig gehandicapt is.
Tot 9 juni 1993 verliep het leven van de Ridderkerker probleemloos. Hij groeide op in een fijn gezin, had een brede vriendenkring en studeerde met genoegen bedrijfskunde aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit. Zijn propedeuse had hij net afgerond, over de toekomst was hij optimistisch. Na het afstuderen aan de slag in een goede functie, op zijn 23e een BMW.
Het pakte anders uit. Bij een stoeipartij aan de rand van een surfmeer brak hij zijn vierde en vijfde nekwervel, alle lichaamskracht onder zijn nek loste op in het water. Veertien maanden lag hij in revalidatiekliniek De Hoogstraat, waar hij zich leerde verplaatsen in een rolstoel. In plaats van de gedroomde BMW. Na de zomer van 94 pakte hij de studie weer op. „Ik stelde mezelf tot doel elk jaar een half studiejaar af te ronden. Daarbij kreeg ik alle medewerking van de universiteit. Hoewel een aantal mensen mijn inschatting te rooskleurig vond, verliep alles volgens planning. In 2000 studeerde ik af.

Eerlijk sollicitatiegesprek
Een open sollicitatiebrief naar de toenmalige directeur-eigenaar van BIS leverde een uitnodiging op. „In september vond het sollicitatiegesprek plaats, een uur later kreeg ik een telefoontje dat ik was aangenomen. Op 1 januari 2001 trad ik in dienst bij BIS, waar intussen een aangepaste werkplek was gecreëerd.
De onderneming, met vier vestigingen binnen de Benelux, is marktleider op het gebied van het inrichten van presentatie-, informatie- en communicatieruimtes.
„We bieden alles wat te maken heeft met de overdracht van audio-visuele informatie en het hele spectrum eromheen. Van het ontwerp van ruimtes door onze eigen architecten en de inrichting en het onderhoud ervan, tot de training van mensen die met de apparatuur gaan werken. We hebben ook innovatieve oplossingen voor kerken, zoals geluidsversterking, kerktelefonie, ringleidingsystemen en systemen voor het digitaal opnemen en uitzenden van kerkdiensten.
Hout werd aangenomen voor de coördinatie van de public relations. Hij heeft niet de indruk dat hij de baan kreeg uit medelijden. „Het was een eerlijk sollicitatiegesprek. Daarin heb ik aangegeven waar mijn fysieke grenzen liggen, maar ook wat ik mijns inziens voor het bedrijf kon betekenen. De huidige eigenaar, iemand met feeling voor marketing communicatie, heeft me het vuur behoorlijk aan de schenen gelegd. Mijn ideeën gaven de doorslag om me aan te nemen. Dat vond ik heel belangrijk. Ik wil als volwaardig werknemer behandeld en beoordeeld worden. Dat hebben ze vanaf het begin ook gedaan.

Moeilijke fase
Corrie van de Beek (29) heeft dezelfde ervaring. „Als er een nieuwe collega komt, zie ik ze altijd even denken: Hoe moeten we met haar omgaan? Ze willen me voorzichtig behandelen, maar dat is heel snel over. Dat vind ik prettig. Ik voel me niet anders dan anderen.
Vanaf haar vroege jeugd lijdt de inwoonster van Bilthoven aan osteogenesis imperfecta, een aangeboren afwijking die leidt tot broosheid van de botten, ernstige vergroeiingen, aantasting van het bindweefsel en dwerggroei. Ook een jongere broer heeft de ziekte. „Mijn ouders hebben me altijd gestimuleerd om binnenshuis zo veel mogelijk te lopen en wat ik kán, zelf te doen. Ik heb ook altijd op een gewone school gezeten. Over het algemeen gaf dat weinig problemen. Ik had een elektrische rolstoel die omhoog en omlaag kon. Daardoor kon ik zelfs meedoen met knikkeren.
Pas op de middelbare school ging ze beseffen hoe groot de impact van haar handicap op haar verdere leven zou zijn. „Dat is een moeilijke fase geweest, maar ik ben er gelukkig goed doorheen gekomen. Fysieke belemmeringen waren er nauwelijks. „Het schoolgebouw had een invalidentoilet en een lift, klasgenoten droegen als het nodig was mn tas. Alleen met gym kreeg ik een aangepast programma. Bij de leswisselingen moest ik oppassen dat ik niet in het gedrang terechtkwam, omdat het risico op een breuk dan erg groot was.

Contract
Na de jaren op het Lodenstein College in Hoevelaken volgde ze de meao aan het Amersfoortse Hoornbeeck College. Het vinden van een baan verliep minder soepel. „Ik heb heel veel gesolliciteerd, soms werd ik uitgenodigd voor
een gesprek. Dan kreeg ik te horen dat ze geen geschikte werkplek voor mij hadden, of dat het gebouw niet toegankelijk was. In de toekomst ging dat veranderen, ik zou nog wel wat horen. Dat was natuurlijk nooit het geval.
Inschrijving bij een uitzendbureau bleek effectiever. „Ik werd al heel snel gebeld. Ze hadden werk voor me bij de vestiging van de Belastingdienst in Hilversum. Daar heb ik eerst een periode als uitzendkracht gewerkt. Om een vaste baan te krijgen, solliciteerde ik in 2001 bij de Utrechtse vestiging. Toen ze in Hilversum hoorden dat ik op gesprek kon komen, hebben ze me een contract aangeboden. Eerst voor een jaar, daarna voor onbepaalde tijd.
In 2005 solliciteerde ze naar een hogere functie. „Ik behandel nu bezwaarschriften op de afdeling omzetbelasting. Binnenkort heb ik weer een loopbaangesprek, om te kijken wat er nog meer mogelijk is. Aanpassingen van de werkplek waren nauwelijks nodig. „Iedereen heeft bij ons een in hoogte verstelbaar bureau en er was al een invalidentoilet. Mn enige probleem was dat ik de deuren naar mijn kamer moeilijk open kon krijgen. Die zijn voor mij elektrisch bedienbaar gemaakt. Het enige wat ik lastig vind, is dossiers uit de kasten pakken, maar daarvoor kan ik altijd de hulp van een collega inroepen.

Laserlampje
Hoewel ze van harte achter het streven van staatssecretaris Klijnsma staat, begrijpt de medewerkster van de Belastingdienst de aarzelingen van werkgevers. „Ze zijn bang voor uitval. Daar staat tegenover dat ze voor gehandicapte werknemers subsidies en premiekortingen kunnen krijgen. Ook noodzakelijke aanpassingen van het gebouw en reiskosten worden vaak vergoed.
Erwin Hout had aanvankelijk een contract voor zestig procent. Twee jaar later werd dat 75 procent, in verband met zijn promotie tot manager e-marketing. Sinds 1 januari 2005 werkt hij honderd procent, een maand later promoveerde hij tot marketingmanager. Vanaf 2008 maakt hij deel uit van de directie. „Ik werk nu soms vijftig uur per week. Vaak ben ik s avonds, als de meiden op bed liggen, nog een paar uur bezig.
Met een aan een bril verbonden laserlampje bedient hij het lichtgevoelige toetsenbord naast zijn monitor. „Als ik drietiende seconde een letter aanwijs, neemt de cel in die toets het signaal over en verschijnt de letter op het scherm. Zit ik
geconcentreerd te werken, dan kom ik aan 110 aanslagen per minuut. Het schrijven van teksten is een belangrijk deel van mijn werk. Ook mijn telefoon met draadloze headset bedien ik via mijn computer. Door een drinkstatief kan ik zelf drinken, als ik daar behoefte aan heb.

Rolconflict
De collegas aan wie hij leiding geeft, verlenen hand- en spandiensten. „Als ik binnenkom, trekken ze mn jas uit. Wil ik thee, dan schenken ze een bakje in. Tussen de middag geven ze het brood aan. Is mn urinezak vol, dan legen ze die. Voor ik naar huis ga, trekken ze mn jas weer aan. Dat geeft wel eens een soort rolconflict. Je moet ze als manager soms aansporen of corrigeren, dan kan het best wel eens spetteren, maar een halfuur later heb ik ze weer nodig. In het begin vond ik dat lastiger dan nu. Ze accepteren zowel mijn leiding als het feit dat ik fysiek soms van hen afhankelijk ben. Dat laatste is zo vanzelfsprekend geworden, dat we er nauwelijks meer bij stilstaan. Dat merk ik ook in de contacten met mensen van buiten. Binnen een halve minuut speelt die rolstoel geen rol meer.
De afhankelijkheid van anderen ervaart Hout niet als vernederend. „Dat heeft denk ik te maken met mijn persoonlijkheidsstructuur. Toen ik in het ziekenhuis voor de eerste keer werd gewassen, vond ik dat gênant. Na drie weken begon het al min of meer te wennen. Ik kijk naar wat ik kan, richt me daarop en haal er mn voldoening uit. Veel meer dan dat ik me focus op en laat frustreren door dat wat ik niet kan. Ik heb altijd een optimistisch karakter gehad, dat is met mijn handicap erg handig.
Tegelijk beseft het directielid van BIS dat zijn positie mogelijk is dankzij de welvaart in Nederland. „Er is geen land ter wereld waar zo veel kan, zo veel gefinancierd wordt en zo veel bereidheid is om de mens in zijn handicap te helpen.

Belofte
Nog belangrijker is voor de Ridderkerker de dagelijkse ondersteuning door God. „Ik lag in de behandelkamer van het Dijkzigt Ziekenhuis, ze hadden röntgenfotos gemaakt en reflextesten gedaan. De arts die me de uitslag kwam brengen, deed daar geen twintig seconden over. Erwin, je hebt je nek gebroken, je ruggenmerg is beschadigd, vanaf nu zul je volledig verlamd door het leven gaan. Op hetzelfde moment was het of ik een Ander hoorde spreken, net zo duidelijk. De Heer is mijn herder, mij zal niets ontbreken. Mijn stok en Mijn staf zullen je vertroosten. Die belofte maakt God nog elke dag waar. De Heere verandert niet, dat is het geheim van mijn leven. Toen ik op de bodem van mijn bestaan terechtkwam, was God daar. Ik kan niet meer lopen, maar Hij draagt me.
Natuurlijk heb ook ik mn verdriet gehad. In De Hoogstraat moest ik eerst dertien weken plat op mijn rug liggen, zodat de fractuur kon genezen. Door een spiegelconstructie kon ik de kamer zien. Op een zondagmorgen vroeg ik mn ouders de spiegel zo te draaien, dat ik naar buiten kon kijken. Het eerste wat ik zag, waren twee jongens van mijn leeftijd op een mountainbike. Ik had ook zon stoere fiets. Ineens realiseerde ik me: Dit kan ik nooit meer. Ik heb vreselijk gehuild, en mijn ouders met mij. Mn vader heeft vervolgens de Bijbel gepakt, een gedeelte gelezen, we hebben samen gebeden en ik heb rust gekregen. Nog steeds heb ik wel eens een moeilijk moment, maar dat neemt niet weg dat ik elke dag met plezier naar mijn werk ga en geniet van ons gezin. Ook in mijn karakter zie ik Gods voorzienigheid. En in mijn studiekeuze. Had ik monteur willen worden, dan was dat ideaal ondersteboven gegaan. Mijn huidige werk sluit aan bij wat ik altijd al wilde. Mijn werkgever faciliteert alles wat nodig is. Dat is allemaal geen toeval.

Persoonsgebonden budget
Thuis kan het directielid van BIS terugvallen op echtgenote Marleen. „Ik heb een geweldige vrouw, die ook nog eens arts is. Ze werkte in verpleeghuis Pniël in Rotterdam en kwam op advies van een vriendin in Ridderkerk wonen. Daar ontmoette ze Erwin Hout, en dat is een mooi verhaal geworden. Ik heb haar wel gewaarschuwd. Indirect kreeg ook zij een dwarslaesie, maar ze liet zich niet weerhouden. Daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor. Zij is mijn grote steun en de spil waarom ons gezin draait.
Vanuit zijn persoonsgebonden budget regelt en financiert Hout zijn eigen zorg, die wordt geleverd door ruim twintig hulpverleners. Van allerlei snit. „Professionele wijkverpleegkundigen van de thuiszorg komen me s morgens wassen, ze halen me uit bed, kleden me aan en zetten me in de rolstoel. Intussen is er een ander die voor mij en de zuster koffie zet, mn brood smeert, mij eten geeft, mijn tanden poetst, mn jas aantrekt en me weg helpt. Dat gebeurt bij toerbeurt door een groepje vrouwen uit onze kerk, onder wie mijn moeder. Eén keer per week hebben we iemand een ochtend voor hulp in de huishouding, een andere vrouw doet de strijk. Vrienden komen me bij toerbeurt s avonds op bed leggen, met een tillift. Dat kan allemaal van dat persoonsgebonden budget.
Het maakt niet ongedaan dat Marleen van s ochtends vroeg tot s avonds laat in de weer is om de boel draaiend te houden. „Ze heeft de handen vol aan het runnen van het huishouden en de verzorging van onze meiden: een van vier jaar en een tweeling van twee. Daarnaast werkt ze drie dagen in verpleeghuis Salem. Allereerst omdat ze dokter is in hart en nieren, daar komt bij dat anders haar registratie vervalt. Ze heeft de mogelijkheid om te blijven werken door het netwerk om ons heen. De keerzijde is dat je áltijd mensen over de vloer hebt. Dat was voor Marleen in het begin heel moeilijk.

Zwemmen
Corrie van de Beek woont sinds vier maanden op zichzelf, met Senna, haar hond. Aanvankelijk stond ze ingeschreven voor een aangepaste woning. Omdat die beperkt beschikbaar zijn, kreeg ze van de gemeente De Bilt toestemming ook op het aanbod van normale woningen te reageren.
Het werd een appartement in Bilthoven, op de begane grond. Badkamer, toilet en keuken zijn aangepast. Door een draadloos alarmeringssysteem kan de bewoonster direct hulp oproepen als ze valt. Vanuit een persoonsgebonden budget betaalt ze huishoudelijke hulp. „Ik heb mn beperkingen, wat niet altijd meevalt, en ben aangewezen op een aantal hulpmiddelen, maar daarmee kan ik een redelijk normaal leven leiden.
De mogelijkheid om zelfstandig te wonen en bij een reguliere organisatie te werken, betekent veel voor de gehandicapte inwoonster van Bilthoven. „Voor mijn gevoel draai ik gewoon mee in de maatschappij. Ik geniet van mijn werk, ook daarbuiten heb ik de nodige contacten. Ik ga vaak weg en krijg veel bezoek. Verder zit ik op naailes, op de vrouwenvereniging van de kerk, elke week ga ik een keer zwemmen in het zwembad van De Hoogstraat, ik zet me in voor het gehandicaptenplatform van De Bilt en trek er veel opuit met Senna. Die vindt alles leuk.

Kinderen
Door een aangepaste auto, een bruikleenexemplaar van het UWV, is ze niet afhankelijk van een taxi. Via een afstandsbediening opent ze de deuren en komt een oprijplaat naar buiten, waardoor ze met haar rolstoel de auto in kan rijden. Binnen stapt ze over op de aangepaste bestuurdersstoel.
Erwin Hout overbrugt de afstand van huis naar kantoor met zijn elektrische rolstoel, in pakweg vijftien minuten. „Dat is heerlijk om even uit te waaien. Alleen als het heel slecht weer is, word ik opgehaald en thuisgebracht met een aangepaste auto van de zaak. In de meeste gevallen doet mijn vader dat; soms de chauffeur van onze directeur. Ook bij externe besprekingen of het bezoeken van beurzen word ik gereden.
Voor de kinderen is het vanzelfsprekend dat hun vader gehandicapt is. „Als ik s avonds thuiskom, klimt Elisa van twee op mn schoot om de rits van mn jas vast open te trekken. Op dinsdagmorgen breng ik Hannah naar school. Ze staat dan op de voetplaat van mn rolstoel, dat vindt ze prachtig. Maar als ze valt, kan ik haar niet oppakken. Dat zijn de beperkingen waar je tegenaan loopt in je vader zijn. Op zon moment voel ik me heel machteloos. In de omgang met de kinderen ervaar ik mijn handicap het sterkst. Daar staat tegenover dat ik op het emotionele vlak denk ik wat meer bagage heb, door wat ik heb meegemaakt. Lijden wil ik het niet noemen, maar ik weet wel wat tegenslag is.

Toekomst
Over dat wat nog voor hem ligt, maakt hij zich geen zorgen. „Net als de Israëlieten raap ik elke morgen het manna waarmee ik weer een dag vooruit kan. Ik weet dat bij een dwarslaesie bepaalde complicaties op kunnen gaan treden, maar dat beheerst niet mijn gedachten. Ook dan weet de Heere wat ik nodig heb. Ik ben geen geestelijke krachtpatser, maar ik heb wel een geweldige God. Zijn zorg is elke dag nieuw. Als het van mijn trouw moest komen, was het niet best, maar de Heere is trouw aan Zijn Woord. Daarom gaat het met mij zoals het gaat.
Nee, ik zie niet tegen de toekomst op, ik zie naar de toekomst uit. Dé toekomst. Ik geniet van mijn vrouw, onze kinderen, de mensen om ons heen, het werk dat ik mag doen. Tegelijk verlang ik ernaar om eens bij de Heere te zijn. Dan is ook dit voorbij. Er komt een dag dat God zegt: Het is goed geweest, sta maar op uit je stoel. Alsdan zal de kreupele springen als een hert. Die belofte zal Hij ook waarmaken.

Zie www.terdege.nl voor een video-verslag.


Staatssecretaris met een rollator
Nederland telt een kleine 100.000 mensen die een baan hebben via de sociale werkvoorziening. De bedrijven voor sociale werkgelegenheid, in het verleden bekend als beschutte werkplaatsen, zijn verenigd binnen de branche-organisatie Cedris. Het overgrote deel van de personeelsleden werkt binnen de bedrijven zelf, een kleine 25 procent is gedetacheerd bij een reguliere onderneming of organisatie.
Als het aan Jetta Klijnsma ligt, krijgen veel meer mensen met een lichamelijke handicap een reguliere baan. Ze wil werkgevers niet alleen verleiden, maar desnoods verplichten mensen uit een sociale werkplaats in dienst te nemen. De nieuwe staatssecretaris van Sociale Zaken, die werd geboren met spastische benen, bewijst dat een fysieke beperking zelfs voor hogere functies geen bezwaar hoeft te zijn. Ze loopt met een rollator, maakt zo nodig gebruik van een rolstoel en heeft een tandemchauffeur die haar op een speciale fiets door de stad rijdt. Met deze hulpmiddelen en ondersteuning kan de bewindsvrouw ook haar huidige taak prima uitoefenen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 13 mei 2009

Terdege | 84 Pagina's

Directielid met een dwarslaesie

Bekijk de hele uitgave van woensdag 13 mei 2009

Terdege | 84 Pagina's