"Vroeger dacht ik met een gitaar de wereld te reden"

Wie de media aandachtiger volgt dan de lezer van slechts feuilleton en weerbericht heeft de afgelopen tijd een nieuwe uitwerking van de muze bespeurd. Muziek schijnt de kassa namelijk volop te doen rinkelen. Vertaald naar muzikanten die naar gewoonte commercieel uit de hoek komen teneinde een zo groot mogelijke schare van hun kunsten te doen genieten, is er geen nieuws onder de zon. Maar ik doel eigenlijk op wat anders: muziek-ten-bate-van. Een steeksproefsgewijze speurtocht naar de nieuwe toegevoegde waarde. De Heilige Stoel in Rome zat in 1986 voor 125 miljoen Hollandse florijnen in het rood. Dat kan eigenlijk niet voor de vermeende belichaming van het volmaakte. Nou, dat hebben ze in Rome ook gedacht en ze hebben daar' t volgende op gevonden. HetVaticaan gaat cd's verkopen. De mooiste muziek uit de archieven van de paus (men zegt: unieke opnames) zal via de kleine schijfjes worden verpatst. Het religieuze mes lijkt aan twee kanten vlijmscherp te zijn, want Radio Vaticaan —beheerd door Jezuïeten— lijdt ook al erbarmelijke armoede. In 1986 kwam zij slechts 23 miljoen te kort. Het Vaticaan toonde zich al eerder een opmerkelijk koopman. Zo werd het exclusieve recht om de restauraties in de Sixtijnse Kapel te filmen en te fotograferen voor een miljoenenbedrag aan een Japanse televisiemaatschappij verkocht. Tot zover Rome.

Popmuziek
Popmuziek is ook goed bruikbaar als je geld nodig hebt. Amnesty International heeft dat ontdekt. Eind vorigjaar vond zij eenaantal "invloedrijke artiesten" bereid zich in te zetten als campagnevoerders voor de mensenrechten. Bruce Springsteen, Sting, Peter Gabriel, Tracy Chapman en Yousson' n Dour (wie ze niet kent behoeft zich niet te schamen) hielden een grootse toernee van 56.000 kilometer langs alle vijf werelddelen. Ze trokken miljoenen bezoekers. Men draaide de volumeknop hoog op, in de hoop pijn en martelingen in de wereld terug te draaien. Bruce Springsteen, "de artiest met de meeste uitstraling": ,,Toenikjongwas dacht ik datje met een gitaar de hele wereld kon redden. Daar geloof ik inmiddels niet meer in. Met een lied kun je niet het gedrag van Pinochet veranderen maar wel de manier waarop zijn kinderen en kleinkinderen over de wereld denken." Amnesty International had de wereld aan haar voeten, want de vertoning belandde op tv en een miljard kijkers wist daarna het gironummer van Amnesty uit het hoofd. Naar ik heb begrepen had het spektakel toch niet dat verloop wat men er zich van had voorgesteld.

Armenië
Gisteren vond in Moskou een popfestival plaats onder de titel "We all together". Beschermvrouwe was niemand minder dan Raisa Gorbatsjowa. De opbrengst van de uitspatting ging naar de in december zwaar geteisterde stad Leninakan in Armenië. Je zult die arme mensen daar maar willen helpen maar je desondanks niet bloot willen stellen aan de verschrikkingen van zo'n popfestival! Klassieke muziek kent niet zoals popmuziek een aantal tegenstanders en populairklassiek ondervindt zelfs de waardering van de hele wereld. Wie slim is en desondanks geld nodig heeft gebruike dus populaire klassieke muziek. In de nacht van 16 op 17 december 1988 werd in het Barbican Theatre in Londen een benefietconcert gegeven ook voor de slachtoffers in Armenië. Grote namen traden belangeloos op: Barry Douglas, pianist, James Galway, fluitist, Mstislav Rostropovitch, cellist en het English Chamber Orchestra. De "humanitaire happening" belandde onder de titel "Musicians for Armenia" inmiddels ook op cd, me en zelfs op de hoogbejaarde voorouder de lp (uitg. BMG Ariola Benelux, Hilversum, label RCA Victor, nr. 87779).

Dichterbij
Zo kom je met enige fantasie steeds dichter bij huis. Hulpverleners van Woord & Daad, Bartimeüs, Stichting Hulp Oost Europa en ZOA Vluchtelingenzorg storten zich ook met steeds meer verve en geestdrift in dit gat in de markt. De zang- en orgelavonden en cd's ten bate van... (vul maar in) zijn legio. Men begrijpt: geen kwaad woord hierover. Ik signaleer slechts. Muzikanten schijnen écht de meest vredelievende mensen te zijn die er bestaan. Zij kunnen slechts strijkstokken, toetsen, virtuoze vingers, soepele kelen en sterke longen in de aanslag brengen. Wie de narigheid in muziekmakend Nederiand dagelijks aan den lijve ondervindt, denkt bij zo'n laatste zin: niet te geloven. Dat valt mee!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen