”Hoort niet thuis in christelijk gezin”

In de Rotterdammer van 28 juli j.l. stond onder dit opschrift een artikel wat met vette letters vermeldde: LAPLANDSE KERK SCHORST AMBTSDRAGERS MET T.V.

Wij nemen dit artikel in zijn geheel over en lezen:

ULEABORG (Finland)*- De „laestadianen", een kleine kerk in het noorden van Finland en Zweden, hebben op hun generale synode besloten, ambtsdragers, die een televisie-toestel in huis hebben, uit hun ambt te ontheffen. Reeds eerder, in 1963, had de generale synode uitgesproken, dat televisie in een christelijk huisgezin niet thuis hoort.

Volgens het Duitse persbureau EPD vormen de laestadianen „één van de strengste en intolerantste sekten van Skandinavië".

Lars Levi Laestadius (1800—1861), de , , Zweedse Ledeboer", werkte als Luthers predikant in het noorden van Zweden. Hij was een ernstig boeteprediker, die krachtig optrad tegen het toenmalig drankmisbruik onder de Lappen en ijverde voor een sobere levenswijze. Met zijn piëtistische prediking en zijn verwerping van elke vorm van rechtvaardiging door goede werken kwam hij in konflikt met de Lutherse Kerk.

Hij vond echter een voedingsbodem in de beweging van „gammallasare" („lezers van oude schrijvers"), eenvoudige gelovigen, vooral onder de Noordzweedse boerenbevolking, die in de kerk geen geestdijk voedsel meer konden vinden wegens het daar heersende rationalisme en daarom thuis bleven of in gezelschappen samenkwamen en daar de geschriften van Luther, Joh. Arndt en andere Lutherse „oude schrijvers" onderzochten. Hier en daar vervielen de laestadianen in excessen. Zo verwierp een deel in Noord-Noorwegen in 1852 de uiterüjke kerk met de sakramenten. Kerkdiensten werden verstoord en predikanten verjaagd.

Na de dood van Laestadius deden zich enkele scheuringen voor. Zo scheidden zich de „oudlaestadianen"af, die antinomiaans werden. Bij de hoofdgroep bleddeverhouding van wet en evangdie in evenwicht. Door emigratie ontstond ook in de Verenigde Staten in 1872 een laestadiaanse groep, de Apostohsche Lutherse Synode.

In het noorden van Zweden en Finland zijn nog enkele duizenden laestadianen. Zij worden gediend door geordende predikanten en door oefenaars.

Tot zover dit artikel. Van harte onderschrijven ook wij de uitspraak van bovengenoemde generale synode, dat „televisie in een christelijk huisgezin niet thuis hoort". Meermalen is het grote gevaar, dat in de televisie voor de gezinnen schuilt, op onze meerdere vergaderingen besproken.

Gelukkig is dat men eenparig met elkander daarin overeenstemt.

Hoe nodig is echter dat men in deze gevaarvolle zaak nu ook ernstig waakzaam is en blijft Dat onvermodd getracht wordt, ook door de leden der gemeente zelf, elkander op het al verder doordringende verderf, dat hieraan op allerlei manier verbondenis, te wijzen.

Terecht noemde destijds wijlen Prof. G. Wisse de televisie „de kijkkast van de duivel" en zo mag wel gevraagd; worden: Zou zulk , , een kijkkast" ons enig nut kunnen brengen in ons gezin? i

Laat ons oog toch niet gesloten zijn voor het, ook te i dezen opzichte, al verder doordringende verderf van ons volk en voor de al schrikkelijker aftrekking van het leven naar Gods getuigenis, door de geesten, die niet uit God zijn. Hoe noodzakelijk is het op het Woord des Heeren te letten, dat ons toeroept: Wat Ik u te zeggen heb, dat, zeg Ik u allen: waakt!

Roterdam-W

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen