Niet het onderste uit de kan

Op de laatste vergadering voor het kerstreces waren er twee wetsontwerpen aan de orde. Officieel heten ze aldus:

(9065, R 583). Goedkeuring van de op 7 september 1966 te 's-Gravenhage ondertekende overeenkomst tusien het Koninkrijk der Nederlanden ; n de Republiek Indonesië inzake de cussen de beide landen nog bestaande financiële vraagstukken. '

(9193, R 602). VerdeHng van het bedrag, bedoeld in de Nederlands- Indonesische Overeenkomst van 17 september 1966 (Trb. 199).

De scherpzinnige lezer heeft iets opgemerkt. Het is een aardige test om na te gaan of u snel bepaalde konklusies trekt. Leest u gerust de lange namen van de wetsontwerpen nogmaals over. Ik zal u nu niet langer in het ongewisse laten. Wat opvalt is het volgende. Er is tussen de datum van de ondertekening van de overeenkomst en de parlementEiire goedkeuring op 19 december 1968 nog geruime tijd verlopen. De tweede wet, dat wil zeggen de onderhandelingen over de verdeling, bracht het oponthoud.

De diverse sprekers waren het, een enkele uitzondering daar gelaten, vrijwel eens over enkele voornaamste konklusies.

• Het bedrag van 600 min. tegen een claim van 4, 5 mld. is belachelijk gering.

• Er zat echter niet veel anders op dan de regeling te aanvaarden, aangezien bg verwerping Indonesië zich juridisch tot geen enkele schadevergoeding verplicht hoefde te gevoelen.

• Een pijnlijke bijkomstigheid was nog, dat het bedrag van 600 miljoen in jaarlijkse termijnen zou worden betaald, zodat eerst in het jaar 2003 de schuld uit de wereld zal zijn. Hier mogen we wel D. V. zeggen.

• Dat de Kamerkommissie gelukkig iets bereikt had in het belang van partikulieren. Over details en eventuele mogelijkheden werd uitvoerig van gedachten gewisseld.

Bijdrage S.G.P.

Namens onze fraktie sprak Ir. Van Dis vrij uitvoerig. Hij sprakvan onbehagen, omdat de vergoedingen van gedupeerden zo geringwaren. De schade was niet onaanzienlijk; alle Nederlandse aktiviteiten beëindigd, alle financiële verplichtingen (pensioenen, wachtgelden) opgezegd, onroerende bezittingen in beslag genomen. 7/8 vEui het Nederlandse bezit ging verloren.

De dure prijs voor hernieuwde toenadering en samenwerking, waarbij sommigen financieel gebaat zijn, moet in feite door gedupeerden worden betaald.

Zonder offers had Indonesië zoveel kunnen goedmaken. Ir. Van Dis dacht aan het terugbrengen van de tabaksmarkt van Bremen naar Amsterdam. Verleden jaar had spreker de Minister van Ontwikkelingshulp, die met miljoenen voor Indonesië in de hand stond, daarop reeds gewezen. Minister Udink zei toen dat hij goede hoop had, maar de pers berichtte onlangs, dat de tabaksmarkt in Bremen blijft. Ir. Van Dis was er niet over te spreken, dat de staat zich onder de claimanten (zij, die iets te vorderen hebben) bevond. De staat ging op deze manier konkurreren met partikulieren en ondernemingen. Dit is onbillijk, want de schade van de staat moet door het hele volk gedragen worden, want devolksvertegenwoordigers gingen akkoord met de soevereiniteitsoverdracht.

De partikulieren zouden aanvankelijk maar 15 pet. van hun geleden schade vergoed krijgen. Belanghebbenden klaagden steen en been en schreven hartverscheurende brieven. Onder hen waren hoog bej aarden, die vaak naar de Bijstandswet werden verwezen. Gelukkig werden er verbeteringen aangebracht doch niet helaas op iniiatief van de Regering. De Kamerkommissie moest ze bij wijze van spreken uit de handen trekken. Onbillijk is dat de K. N.I. L.-mifitairen en andere overheidsdienaren buiten de verdeling bleven.

Redenen tot teleurstelling blijven de waardedaling van onroerend goed, de waardevermindering van het geld, de gedeeltelijke vergoeding, de verschuiving van 35 pet. naar 1973. Met name de bejaarden moeten met kontante middelen worden vergoed, temeer omdat Indonesië maar bij minister Udink aan de bel hoeft te trekken en miljoenen stromen naar de Indonesische staatskas.

Voor de ondernemingen, die tot het jaar 2003 nog 300 miljoen te goed hebben, is het diskriminerend, dat zij geen garantieverlening van de staat kregen. Noodgedwongen stemt de S.G.P.-fraktie voor.

Twee ministers antwoordden

Mnister Luns verdedigde de Regering door erop te wijzen, dat in het verleden ettelijke miljoenen zijn uitbetaald tot leniging van de nood.

Hij was het met de heer Van Ms eens, dat het van de zijde van Indonesië een niet onredelijk gebaar zou zijn geweest om de tabaksmarkt over te brengen van Bremen naar Amsterdam. De Regering vond het dubieus of de K.N.I.L.-salarissen over de periode van de Japanse bezetting ten laste van de Indonesische staat zouden moeten komen.

Minister Witteveen besprak de finan-ciële en fiscale aspekten. Hij was het met de heer Van Dis oneens dat in dit geval de staat niet mocht konkurreren met de partikulieren. Hij zei, dat juridisch was uitgemaakt, dat de claims van de staat sterk waren.

Stemming

Behalve P.S.P. en commxmisten ging de Kamer akkoord met 9065 en alleen de communisten hadden bezwaar tegen 9193.

Het onderste uit de kan betekent dat men alles wil hebben, hoewel op zichzelf genomen dat onderste maar een geringe hoeveelheid is. Met dit aller onderste hebben de gedupeerden na zoveel jaren vaak na tal van jaren bij lange na niet het onderste uit de kan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen