Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Wederkomst en laatste oordeel (4)

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Wederkomst en laatste oordeel (4)

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

Eindeloze kringloop
Graag wil ik in dit laatste artikel over de wederkomst en het laatste oordeel nog even ingaan op de religieuze vermenging van onze tijd. In een eerder stadium noemde ik al de godsdienstige desoriëntatie die wij in onze dagen zien. Het unieke van het christelijk geloof is sterk onder spanning komen te staan. De Heilige Schrift is niet meer het geopenbaarde Woord van God, maar een bundel van ervaringen die mensen in het verleden hebben opgedaan met God.
Het is met name het Nieuwe Tijdsdenken (New Age) dat van zich laat spreken. De theologische visie die achter de New Age schuilgaat is die van de broeder- en zustergemeenschap van alle religies. Openlijk is gezegd dat een christen zijn geloof in Jezus Christus als de enige weg tot God moet opgeven om de broederschap van religies niet in de weg te staan. Het getuigenis aangaande Jezus Christus als de éne Weg en de éne Heiland wordt tot een dwaling verklaard. De basisvisie van New Age is dat God, mens en natuur in diepste wezen één zijn. Waar het nu om gaat is dat wij het goddelijke dat in ons woont gaan ontdekken.
U zult begrijpen dat hier geen sprake is van een zondeval waardoor de gemeenschap met God verbroken is. In dit religieus denken wil men niets weten van de totale verdorvenheid van de mens en de schuld tegenover God en de diepe kloof die dit alles heeft teweeggebracht. Integendeel, een mens moet de eenheid met God, die er in wezen al is, zien te realiseren. Om dit doel te bereiken wil men van heel veel materiële zaken afstand doen, om zodoende de weg naar het innerlijk zelf in te slaan en het goddelijke te vinden. Men zoekt een ervaring die het leven geneest, en ontspanning en geluk brengt. Spiritualiteit is: kontakt zoeken met de goddelijke krachten die in ieder mens liggen opgeslagen. Ook al gaat het om een persoonlijke weg, toch speelt de groep daarbij een heel belangrijke rol. Daar leert men mediteren, beoefent men allerlei therapieën voor lichaam en ziel, en luistert men naar allerlei geestelijke leiders.
Ook in de kerken zijn er die deze lijn willen volgen. In ieder geval moet het naar hun mening mogelijk zijn het christelijk geloof en dit Nieuwe Tijdsdenken nauw op elkaar te betrekken. De IKON-pastor ds. Hans Stolp heeft duidelijk van z'n liefde voor het reïncarnatie-denken blijk gegeven. En in de IKON serie 'In de zwevende hemel' probeert men zo veel mogelijk mensen aan het woord te laten die helemaal voor dit oosterse denken zijn ingewonnen, zonder daarbij een helder bijbels getuigenis te laten horen.
U zult begrijpen dat de oerchristelijke noties als wederkomst en laatste oordeel volkomen haaks staan op dit denken. De grote gedeelte achter de reïncamatieleer (= dat de ziel van de mens zich na de dood in een nieuw lichaam incarneert) is immers: hoe bereik ik de volmaaktheid, en hoe wordt het goddelijk leven dat in de mens verborgen is, te voorschijn geroepen? Uiteindelijk bepaalt het karma (een begrip dat heel nauw verbonden is met het begrip reincarnatie) dat wij in dit leven verwerven de toestand waarin wij in een volgend leven geboren zullen worden. Door het karma blijft de mens gebonden aan de noodlottige en eindeloze kringloop van het bestaan. De mens moet langzamerhand zijn karma uitboeten en ervoor waken geen nieuw slecht karma te verwerven. Op die wijze kan hij van stap tot stap omhoog klimmen en uiteindelijk de verlossing deelachtig worden.

Klakkeloos naspreken
Wat zijn wij hier ver verwijderd van het bijbelse getuigenis. De Heilige Schrift laat ons zien dat alle zelfverlossing vruchteloos is en dat wij verlost wòrden. Er is een Ander aan te pas gekomen. Alleen door Christus worden wij met God verzoend en door Zijn Geest worden wij vernieuwd. Dat is een werkelijkheid die voor ieder mens levens-noodzakelijk is. Dat geeft ook verwachting en uitzien naar Zijn wederkomst. Ik zou niet zo uitvoerig op het oosterse denken zijn ingegaan wanneer daar geen reden voor was. Tot mijn spijt merk ik dat door jongeren en ouderen binnen de gemeente dit reïncarnatiedenken argeloos wordt overgenomen en nagesproken. Daar zal zeker de grote onkunde debet aan zijn, en niet in het minst ook de invloed van de massamedia. Een kras voorbeeld kwam ik onlangs tegen in een kring van gemeenteleden. Iemand uit deze kring was in India geweest en diep onder de indruk geraakt van de ernst en de totale inzet van veel Hindoes. Haar enige konklusie was die avond: 'Deze mensen zullen stellig zalig worden, dat kan niet anders'.
Nu komt ons het laatste oordeel niet toe. Professor Verkuyl vertelt van een zendeling die als mensen vroegen: Wat is het lot van onze voorouders, die het Evangelie niet gehoord hebben, voorlas uit Psalm 67: 'Hij zal de heidenen (gojim) richten in rechtmatigheid'. Wat moet ons dit alles dringen tot een leven bij de Schrift, zodat we niet slapen, maar onze tijd ook kennen. Zeker ook de (oude) wereld van het Nieuwe Tijdsdenken. In dit leven valt de beslissing. Er is geen sprake van een noodlottige en eindeloze kringloop. Wij worden na ons sterven geroepen om verantwoording af te leggen voor de rechterstoel van Christus. Er is een laatste oordeel. Christus werkt vanuit de hemel naar het einde van de geschiedenis toe.

Troost voor de vromen
Het is geen wonder dat dit komende oordeel de jaren door mensen heeft beziggehouden. In de Middeleeuwen was er een grote angst voor het toekomstige oordeel en een stille vrees voor Christus die als Rechter verschijnen zal. Toen werden de verschrikkingen van het eindgericht met schrille kanten geschilderd en bleef er van de bijbelse verwachting weinig over.
De Reformatie deed niets af van de ontzagwekkende ernst van het oordeel, maar zag ook dit deel van bet werk van Christus in het licht van het evangelie. Wie in zijn of haar leven kennis heeft gemaakt met deze Christus als Redder, en Hem in het geloof heeft omhelsd, mag weten dat Hij het strenge oordeel van God plaatsvervangend gedragen heeft. Vandaar de vraag van de Heidelberger: wat troost schenkt u de werderkomst van Christus? En de Ned. Geloofsbelijdenis eindigt met de woorden: 'Daarom verwachten wij die grote dag met sterk verlangen om ten volle te genieten de beloften Gods in Jezus Christus, onze Heere'.
Dan gaan al Gods beloften in vervulling, ook de woorden die zeggen dat de Zoon Zelf Zich zal onderwerpen aan de Vader, en dat God alles in allen zal zijn (1 Kor. 15 : 28).

Christus blijft Koning
Over deze laatste woorden is nogal wat te doen geweest in de loop der eeuwen. Hoe moeten we die woorden van die overdracht en onderwerping verstaan? Blijft Christus tot in eeuwigheid Koning of niet? Zal Hij eenmaal de menselijke natuur afleggen, zodat de vleeswording, de incarnatie een voorbijgaande werkelijkheid is?
Ik denk dat wij moeten zeggen dat wij nergens in de Schrift lezen dat Christus zozeer terugtreedt dat Hij afstand doet van de menselijke natuur. In het nieuwe Jeruzalem is het Lam er (Openb. 21 : 22, 23). Het Lam is de lamp van de stad Gods, die door de heerlijkheid van God wordt verlicht. Het messiaanse gaat mee in de heerlijkheid. Aan het middelaarschap van Christus komt geen einde. Van het Koningschap van Christus wordt gezegd dat het geen einde zal hebben (Lk. 1 : 33). En de geloofsbelijdenis van Nicea onderstreept dat met deze woorden: 'wiens rijk geen einde zal hebben'.
Dat dit laatste er door de kerk in het jaar 325 zo nadrukkelijk aan is toegevoegd, heeft een historische achtergrond. In dit verband moet ik de naam noemen van Marcellus van Ancyra (gest. 373). Deze leerde dat Christus als onpersoonlijke kracht Zich eenmaal weer zou terugtrekken en opgaan in God. Daarvoor beriep Marcellus zich op die woorden uit 1 Kor. 15 over de onderwerping van de Zoon aan de Vader en de overdracht van het Koningschap.
De kerk heeft dat afgewezen en met nadruk gesteld dat het doel van Christus' werk is bereikt wanneer de laatste vijand is onttroond en alles aan Hem is onderworpen. De opdracht is vervuld en volbracht tot het einde toe. Het gaat de apostel in 1 Kor. 15 niet om een ingewikkelde trinitarische problematiek, maar om de realiteit en de diepte van de vervulling. Wanneer wij deze woorden lezen in samenhang met het hele Schriftgetuigenis mogen wij weten dat het Koningschap van Christus blijvende realiteit is. Het gaat om Hem die op de troon zit en het Lam. 'Hem die op de troon zit, en het Lam, zij de dankzegging, en de eer, en de heerlijkheid, en de kracht in alle eeuwigheid' (Openb. 5 : 13).

G. van den End, Huizen

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 15 juli 1993

De Waarheidsvriend | 16 Pagina's

Wederkomst en laatste oordeel (4)

Bekijk de hele uitgave van donderdag 15 juli 1993

De Waarheidsvriend | 16 Pagina's