ATTENTIE De les van een Baptist

Van een goede baptist valt veel te leren. Beschaamd kunnen zijn lessen vaak zijn. Ik dacht daaraan, toen ik iets las over de evangelisatie. W ij kennen het deputaatschap voor de Evangelisatie, en ieder zal toestemmen, dat deze arbeid niet een van de gemakkelijkste taken kan worden genoemd. Tenminste, de georganiseerde evangelisatie. In een persverslag las ik zelfs dat er maar drie gemeenten genoemd konden worden die „evangelisatie-minded” waren. Toevalligwa| ren dat juist die gemeenten waar de evange| lisatie-dominee zelf had gestaan. Maar de anderen......? Zó erg scheen dat zelf in andere kerken te zijn, dat deze evangelist zijn mensen vaak naar andere kerken stuurde. Foei!

Welke kerken dat waren, werd niet genoemd, maar ik vrees........ Misschien was het niet kwaad, als we eens naar de baptistische dominee Cox naar de kerk zouden gaan. Alleen ’t is jammer dat deze dominee in Australia zijn standplaats heeft.

De bekende Ds. Hegger nam namelijk een stukje van hem over in zijn blad: "De rechte straat”.

Hij schrijft daarin over surrogaat bekering, en in het verlengde daarvan over surrogaat evangelisatie.

Het stuk luidt als volgt: „De term „beslissing voor Christus” is de bijbelse termen van „bekering en wedergeboorte” gaan verdringen. Indien het alleen maar gebleven was bij het veranderen van die termen, zou ons bezwaar niet zo ernstig zijn. Dat is echter niet het geval. Maar met deze term „beslissing voor Christus” duidt men een ervaring aan, die allerminst bijbels is, maar die zo dicht schijnt te staan bij wat de Bijbel beschrijft, dat het lijkt op een echt werk van Gods genade in het hart van een zondaar. Sommige evangelisten proberen de mensen tot de zaligheid te voeren, nog voor dat zij zich bewust zijn geworden van hun enorme schuld, hun volstrekt verloren toestand. Zij waarschuwen hun hoorders niet voldoende, dat er bij hen geen enkel aanknopingspunt, geen enkele reden is, waarom God hen zou moeten redden, z ij hanteren in hun prediking te weinig de ploeg, die de aarde van de harten openlegt, om hen aan hun zonden te ontdekken. Ze gaan voorbij aan het totale onvermogen van de zondaar, om ook maar iets te doen voor zijn behoud.

Ze zijn er de oorzaak van dat menige „beslissing” geen echte wedergeboorte is geworden. Een proces dat te zijner tijd wellicht tot een wedergeboorte zou hebben geleid, werd door hen plotseling afgebroken, met vaak als gevolg het misgewas van een schijnbekering.

In verschillende evangelisatiecampagnes wordt Christus voorgesteld als het „antwoord” op de kwalen van de wereld, en als een geneesmiddel voor alle psychologische en morele problemen van vandaag. Dat is op zichzelf wel waar, want Christus is inderdaad het antwoord op al die vraagstukken. Maar spannen we zo het paard niet achter de wagen? Het Evangelie heeft het allereerst ten doel om de mens te genezen van de dodelijke ziekte van de zonde, en van de verschrikkelijke gevolgen van de zonde, niet alleen in dit, maar ook in het komende leven. Het Evangelie ontmaskert de zonde als een belediging van de heilige God, Wiens wetten geschonden werden.

De prediking waarin Christus slechts wordt voorgesteld als een antwoord op de morele en psychologische problemen van onze tijd, heeft „psychologische” bekeringen teweeggebracht, die echter een ander gehalte hebben dan de bijbelse bekering.

Het woord „beslissing” verduistert degenade van God.

De nadruk komt dan te liggen niet op Gods soevereine barmhartigheid, die Hij vrij aan zondaren betoont, maar op de werkzaamheid van de zondaar, zodat de redding draait op het scharnier van „de wil van de mens”. Het is de oude ketterij van de redding door de werken, ook al is die ketterij dan in heel verfijnde vorm gevat, ook al wordt bij zulk een prediking onder „werk” het geloof verstaan.

Als je van de ene kant vertelt, dat de mens een gevallen natuur heeft,* en dat hij dood is in overtredingen en zonden, en dan van de andere kant hem de raad heeft, om door zijn eigen wilskracht, zonder de hulp van de Heilige Geest, een beslissing te nemenvoof Christus, dan breng je zo iemand in de war. Vaak worden zondaars opgeroepen om hun geloof in Christus te oefenen, alsof het zaligmakend geloof een natuurlijke aanleg van de mens zou zijn, die je tot ontwikkeling kunt brengen, terwijl het juist een vrucht is van de werkzaamheid van de Heilige Geest in ons hart.

Het lijkt wel, of de tegenwoordige evangelisatie steeds meer aan het verworden is tot pelagianisme, dat de mens tot zijn eigen redder proklameert. Er is bij zulk een prediking weinig verschil meer tussen „een beslissing” om Jezus te volgen, en een besluit dat je met nieuwjaar neemt om beter te gaan leven, want Christus wordt daarin voorgesteld als een beter leven. De levensgrote noodzaak van de nieuwe geboorte door de Heilige Geest komt geheel en al op de achtergrond vanwege de nadruk op „mijn beslissing”. Deze beslissingsprediking dreigt te ontaarden in het aanprijzen van een geloof zonder berouw, zonder zondebesef”.

Tot zover onze baptistische dominee.

Ik dacht, wij kunnen wel eens bij hem ter kerk gaan als ons evangelisatie-werk dreigt te ontaarden in allerlei „tam tarn”, vanspelletje zus en spelletje zo, en de eigenlijke boodschap niet op waardige wijze naar voren komt. Anders houden wij het maar bij dat dienstmeisje van Naaman, dat zo bewogen was over het lot van Naaman, maar ook zoveel krediet had op de God van Elisa, dat ze uitriep: „Och of mijn heer ware voor het aangezicht van de profeet, die te Samaria is, dan zou hij hem van zijn melaatsheid ontledigen”. ’t Is Naaman tot eeuwige zegen geweest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen