Ook úw kind kan aan drugs verslaafd raken!

In een boek van de Amerikaanse kinderpsycholoog dr. James Dobson, getiteld "Liefde en discipline" lees ik het volgende: „In 1967 en begin 1968 werkte ik als adviseur in een project voor verslaafden in een grote stad. Een gedeelte van mijn taak was het houden van psychologische onderzoeken bij tweeëndertig ex-verslaafden die getraind werden om huidige gebruikers te helpen. Deze verslaafden waren in staat geweest om met hun gewoonte te breken, maar ieder van hen had zijn eigen verhaal over de enorme problemen die het gevolg zijn van drugmisbruik. De meesten van hen hadden in hun jeugd ontstellende armoede en ontberingen gekend. Ze gaven allemaal een beschrijving van hun ongelukkige jeugd, met inbegrip van gebroken gezinnen, alcoholisme van de ouders, ernstige mishandeling en het veriies van geliefden (...) Het hoeft ons niet te verbazen, dat jongeren met zo'n verleden in drugs een middel zochten om aan hun moeilijkheden te ontkomen, maar waarom veel tieners uit gegoede gezinnen het doen, is veel minder duidelijk. Het is niet ongewoon, dat tieners uit de hogere milieus verslaafd raken aan schadelijke drugs, terwijl ze toch in gezinnen wonen, waar liefde en goedheid heerst. Deze tragedie doet zich voor in alle lagen van de maatschappij; geen kind is immuun voor deze dreiging, het uwe net zo min als het mijne. Alle ouders moeten op de hoogte zijn van wat drugmisbruik inhoudt. We moeten de symptomen kunnen herkennen en onze kinderen kunnen begeleiden als dat nodig is..."

Typisch Amerika?
Dr. James Dobson zal wel gelijk hebben, zult u denken. De toestand die hij beschrijft, zal wel typisch iets voor Amerika zijn. Dit onderwerp — het gebruiken van drugs door onze jongeren — gaat ons dus niet aan. In onze reformatorische gezinnen kunnen we wel veel meemaken met de kinderen, maar gelukkig... het gebruiken van drugs komt onder ons niet voor. Dacht u dat? Helaas, het gaat ons wèl aan. Ook in gezinnen waar Gods Woord nog beslag legt, waar de christelijke normen en waarden gehandhaafd worden, komen ontspoorde jongeren voor. Zij komen uit gezinnen waar liefde heerst en waar men aandacht voor elkaar heeft. Het zijn gezinnen waarop niets valt aan te merken; kerkelijk meelevend en actief in het verenigingsleven. Neen, er is geen enkele reden op te noemen die het gebruiken van drugs door de jongeren rechtvaardigt. Het zijn gezinnen net als uw gezin, net als mijn gezin, 't Blijkt waarheid te zijn: ,,Geen kind is immuun voor deze dreiging, het uwe net zo min als het mijne..."

Kleine stap
Ik kan u een klein voorbeeldje geven uit ons eigen gezin. Onze oudste zoon (16 jaar) bezoekt een openbare school voor middelbaar beroepsonderwijs. Met hem sprak ik over het gebruiken van drugs en toen ik hem vroeg wat hij ervan afwist, kreeg ik een gedetailleerd verslag over weed —groenige fijngestampte blaadjes in een hersluitbaar klein plastic zakje- en het gebruiken daarvan... Ik was verbaasd, dat hij er zo veel over kon vertellen. ,,0, daar zorgen de jongens van mijn klas wel voor. Ze hebben grote verhalen over het heerlijke, zorgeloze gevoel dat ze krijgen na het gebruiken van weed. Dat noemen ze:,, uit je ster gaan." Een van de jongens had een zakje weed gekregen en dat liet hij me zien. Hij hoefde het niet, zei hij. Nou, ik ook niet..." Na dit verhaal begreep ik eigenlijk pas, dat het maar een kleine stap is tussen gebruiken of niet-gebruiken van drugs! Het zijn niet onze liefde, onze aandacht, ons voorleven, onze kerkgang, ons bijbellezen en bidden, die de jongeren behoeden voor die fatale stap. Het is slechts de bewarende hand Gods over onze kinderen, en als we dat beseffen, zullen we ook nooit laag neerzien op ouders en hun zoon of dochter die aan drugs verslaafd raakte!

Symptomen
Het komt hard aan als ouders ontdekken dat hun zoon of dochter drugs gebruikt. Naar alle waarschijnlijkheid merken ze al lange tijd dat hun kind anders reageerde dan vroeger. Bij Martin verdween zijn spontane gedrag, bij Loes viel het juist op, dat ze zo stil, zo in zichzelf gekeerd werd. Beide jongeren waren vaak de deur uit. Waarheen? De ouders wisten het niet. Toen kwamen er andere alarmerende berichten. ,,Uw zoon, uw dochter is vaak niet op school, en bovendien gaat het al een poosje niet zo goed meer. Uw kind zet zich niet meer in. Wat mankeert eraan?" Ja, wat mankeert eraan. Als ze met hun kind praten, krijgen ze alleen ontwijkende antwoorden, geruststellende antwoorden. Maar ondertussen zien ze wel, dat hun zoon Martin steeds magerder wordt en zo akelig bleek ziet. Zou hij ziek worden? vragen ze zich ongerust af. En de ouders van Loes dringen er bij elke maaltijd op aan om eens wat meer te eten. Het gaat niet. Ook Loes ziet er slecht uit, met donkere kringen onder de ogen door gebrek aan slaap. Door al deze verontrustende signalen krijgen de ouders wel een vermoeden dat er iets niet goed zit, maar verslaving is niet het eerste wat bij hen opkomt. Het zal de 'leeftijd' welzijn! Je hoort immers zoveel van puberteitsproblemen. Bovendien is Loes verliefd, heeft Martin een moeilijk examen voor de boeg, en zo kan het gebeuren, dat ouders lange tijd hun ogen sluiten voor de toestand, waarin zoon of dochter verkeert. Op een gegeven moment komt het toch uit, bij voorbeeld doordat de jongere in aanraking komt met de politie. Vaak blijkt hij of zij dan al een tijdje verslaafd te zijn. De ervaring leert namelijk dat kinderen hun verslaving zelfs jarenlang kunnen verbergen!

Vragen
gedaan? Bij de ontdekking dat hun kind verslaafd is trekken bijna alle ouders de schuldvraag naar zich toe. Zij denken dat zij gefaald hebben in de opvoeding en gaan op zoek naar de oorzaak van hun falen. Bijna alle ouders vinden ook een verklaring, zoals: hij is de jongste en we hebben hem te veel verwend, zij is de oudste en we hebben haar te veel verantwoordelijkheid gegeven, hij was vroeger altijd al zo stil, daar hadden we meer aandacht aan moeten geven, enz. Maar alle ouders maken fouten en dit leidt er niet toe dat alle kinderen verslaafd raken.

Schaamte
Naast gevoelens van schuld ontstaan ook nog gevoelens van schaamte. Tegenoverburen, kennissen en familie is het heel moeilijk om voor het probleem uit te komen. Wat zal de reactie zijn?,,Geen wonder! Nooit gedeugd! Veel te streng opgevoed! Van die moeder mocht alles...! De snelle beoordeling van de buitenstaander is hard voor ouders en de verslaafde jongeren. Zo zou dat onder ons niet moeten zijn. Als de ouders familie, kennissen, of mensen uit de kerkelijke gemeente in hun isolement toelaten, is het belangrijk om niet met de beschuldigende vinger aan te komen, oorzaken van het wangedrag aan te geven en vermeende fouten op te sporen. Juist het onbevooroordeeld luisteren naar het verhaal van de ouders, het serieus nemen van de roep om hulp, het uitsteken van een mogelijk helpende hand, is zo noodzakelijk in deze periode van schrik, angst, ontkenning, woede, verlatenheid, teleurstelling en wanhoop.

Afhelpen
Als de ouders eenmaal weten dat het gezinsleven verstoord wordt door de verslaving van een van de kinderen, dan proberen zij alles om deze zoon of t> Het is vaak moeilijk om als ouders één lijn te trekken tegenover het verslaafde kind. Meestal zijn de ouders het niet (op hetzelfde moment) eens over de wijze waarop zij op het kind moeten reageren. Als de ene ouder zich streng wil opstellen dan is de andere juist toegevend. Dit leidt tot spanningen tussen de ouders onderiing. Het feit dat de verslaafde zoon of dochter niet wil of kan veranderen geeft in de meeste gevallen aanleiding tot teleurstelling en frustatie.

Hulpverlening
De verslaafde jongere heeft hulp nodig, en de ouders gaan zoeken naar de beste manier om hun kind af te laten kicken. Die verschrikkelijke verslaving moet doorbroken worden, want als dat niet gebeurt, zal niet alleen het kind zélf er aan ten onder gaan, maar ook de ouders en de andere gezinsleden. En dan wordt tenslotte contact opgenomen met bijvoorbeeld de huisarts, meteen CAD (Consultatiebureau voor alcohol en drugs), of een van de hulpverlenende instellingen binnen onze gezindte. Nu heeft men buitenstaanders deelgenoot gemaakt van het grote geheim en veelal valt een grote brok spanning van de ouders af. Hun verwachting is hoog gespannen. Hun Martin, hun Loes is in goede handen. Nu zal het steeds beter gaan! Maar... er wacht de ouders een lange, lange weg vol van teleurstellingen. ,, Voorjaar '83. Peter twee maanden vrij van heroïne. De angst zit ons iets minder hoog in het lijf. Riet en ik verzamelen moed en vertrekken voor tien dagen naar Frankrijk... We zijn nog maar een paar uur thuis, hebben onze bagage uitgeladen, als de telefoon gaat. Een ziekenhuis met de mededeling, dat er een zoon van ons op de intensive care ligt. Veel meer weten ze niet te vertellen. Maar je vermoedt al iets: twee maanden clean (= zonder drugs), dan is vijftig gulden heroïne al een overdosis... Na elk door hem verloren gevecht wenst Peter, dat er een gevangenis te huur is om af te kicken!" Opgenomen worden in een kliniek, afkicken, weglopen en wéér gaan gebruiken. opgenomen worden, afkicken, weglopen... Waarom krijgt Martin telkens weer de gelegenheid om weg te lopen? Kon Loes maar niet meer aan hasj komen! ,,Ik weet het niet. Noch hoe Peter verslaafd is geraakt, noch hoe hij eraf is gekomen kan ik verklaren. Ik weet alleen, dat het eerste gebeurde waarheróine wèl en het tweede waar heroïne niet voorhanden was..." De ouders hopen telkens opnieuw, dat het nu zal lukken, en vallen daarna in het gat van de wanhoop. Ook in onze kringen zijn er zulke ouders. Laten we ze alleen staan? Durven we de confrontatie met dit probleem aan? Durven we contact te maken met zo'n gezin, of lopen we er liever aan voorbij? Kunnen we luisteren, meedenken, meevoelen en vooral... bidden voor de ouders en hun kind? Staan we naast hen en kijken we niet in hoogmoedige zelfgenoegzaamheid op hen neer?

Ons niet voorbij
U hebt de (sterk verkorte) geschiedenis van Loes, van Martin en van Peter kunnen lezen. In de plaats van deze namen zijn vele andere namen in te vullen. Ook de naam van uw kind kan daar staan. En dat is dan ook de bedoeling van dit verhaal. Het wil ons allen duidelijk maken, dat wij en onze kinderen met verslaving aan drugs (maar ook aan alcohol, roken, gokken, 06nummers!) te maken kunnen krijgen. Hoe goed we onze kinderen ook opvoeden — en wie zal durven zeggen'' goed'' op te voeden?— wij kunnen onze kinderen er niet voor bewaren. Wij mensen kunnen nooit zeggen; Bij mij breekt geen brand uit. Evenmin: Ik krijg nooit een ongeluk. Ook niet; Onze kinderen zullen het wel laten om drugs te gebruiken. We kunnen en mogen onze kinderen wèl waarschuwen voor de gevaren en ondertussen oplettend zijn op hun gedrag. Dr. James Dobson neemt enkele symptomen van drugsmisbruik;
1. Ontstoken oogleden en neus. Heel grote of juist heel kleine oogpupillen. 2. De jongere kan heel sloom, somber en teruggetrokken zijn. Of precies het omgekeerde: rumoerig, hysterisch en zenuwachtig, rusteloos.
3. De eetlust is ook heel uiteenlopend - overmatig veel of heel gering. Er kan vermagering optreden.
4. De persoonlijkheid ondergaat een plotselinge verandering. Hij of zij is geïrriteerd, ongeïnteresseerd en verward of agressief, achterdochtig en opvliegend,
5. De jongere heeft vaak een onaangename lichaamsgeur en slechte adem. Persoonlijke verwaarlozing komt veel voor. Lichaamshygiëne wordt verwaarloosd.
6. Het spijsverteringssysteem kan in de war zijn: diarree, misselijkheid en overgeven kunnen voorkomen. Hoofdpijn en hallucinaties zijn ook algemeen. Andere tekenen van lichamelijk verval treden op, zoals verandering van huidskleur en slechte houding.
7. Littekens, veroorzaakt door inspuitingen, op plaatsen waar aderen te bereiken zijn.
8. Morele waarden vallen vaak weg en worden door nieuwe, vreemde ideeën vervangen. Elke drug heeft zijn eigen speciale symptomen. De bovenstaande lijst is daarom niet specifiek voor een bepaalde soort. Als ouders bang zijn dat hun kinderen drugsgebruiken, kunnen ze het beste onmiddellijk de huisarts inschakelen. Tot zo ver dr. Dobson. Onder ons zijn verder enkele andere hulpverleningsinstanties bekend. We noemen: Stichting "De Vluchtheuvel", en Gliagg "De Poort''. En verder is voor het gezin dat in zulke problemen terechtkomt het luisterend oor, het meeleven en het gebed van de naaste — dus van u en mij — onontbeerlijk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen