Het sterfbed van Jan Scharp

Jan Scharp lag op zijn sterfbed. Steeds weer sluimerde hij in. Dan, als hij wakker schrok, tastten zijn handen over de lakens, totdat hij vond wat hij zocht. Het was zijn op schrift gestelde laatste belijdenis voor de alwetende God. Enige dagen voor zijn sterven had hij zijn zoon gevraagd dit handschrift uit een kast te pakken. Niemand wist tot op dat moment van het bestaan ervan af. Wegens zwakte van zijn ogen kon Scharp het niet meer lezen, maar in zijn hart wist hij elk woord nog dat hij had geschreven. Tot aan zijn dood toe heeft Scharp het geschrift in zijn handen geklemd gehouden, om daarmee aan te geven dat hetgeen hij had geschreven, tot op het laatst toe zijn standvastige belijdenis was.