In Memoriam Ds. Arie Bregman

Het heeft de Koning der Kerk behaagd Zijn zieke en moede dienstknecht Ds. Bregman woensdagavond 2 december 1992, op 77-jarige leeftijd, uit de strijdende kerk over te planten in de Triomferende Kerk. Op verzoek van onze redacteur, uit liefde, een enkel woord ter nagedachtenis van deze moegestreden pelgrim.

Naar Gods eeuwig besluit werd hij geboren uit een godvrezend geslacht. Velen hebben zijn geliefde vader, die jaren ouderling geweest is in Benthuizen, wel gekend.

Als jongeling was onze broeder er één, die, naar hij me wel vertelde, liever de catechisaties misliep. Wat een verdriet heeft hij daarvan later gehad.

Op 32-jarige leeftijd is de Heere hem te sterk geworden. Hij werd door genade een alles verbeurd hebbende zondaar. Onwaardig, een buitenstaander. Hoe kon zo iemand ooit tot God bekeerd worden. Tot er een ogenblik kwam dat hij mocht zien dat Christus de Weg, de Waarheid en het Leven was. Aan de weet komende dat hij in Adam verloren lag, mocht hij leren dat alleen het bloed en de gerechtigheid van Christus hem noodzakelijk was.

Later maakte de Heere hem werkzaam met het leraarsambt. Dat heeft veel strijd gekost. Was het wel echt waar in zijn leven. Toch kon hij het niet langer voor de kerkeraad verbergen. Het gevolg is geweest dat hij door Gods genade een plaats kreeg op de Theol. School. Wat keek hij tegen broeders op die meer studie gehad hadden! Hij was maar een klein jongeling.

Op een avond was hij achtergebleven op school en zat te schreien dat hij in zijn jeugd zoveel onderwijs voor zijn ziel uit de weg was gegaan. We hebben toen geprobeerd hem een weinig te bemoedigen.

In 1964, na 4 jaren studie, werd hij door het Curatorium kandidaat gesteld, en nam uit vele beroepen het beroep aan naar de grote gemeente te Rijssen. Op 22 september 1964 vond zijn bevestiging plaats door nu wijlen Ds. J. van Haaren en die avond verbond hij zich van Gods wege aan de gemeente die de liefde van zijn hart had. Vooral toen Ds. van Haaren moest vertrekken naar Amersfoort stond hij er alleen voor. Hij heeft wel verteld: "Als de Heere niet doorgeholpen had was het niet om door te komen".

We moesten een zondag in de buurt van Rijssen preken en hebben hem opgezocht op zaterdagavond. Daar zat hij in zijn studeerkamer te zuchten hoe het toch zou moeten gaan op de Dag des Heeren. Zijn studieboeken, hoe waardevol ook, konden hem ook niet helpen. Zo heeft hij, naar eigen woorden, met vallen en opstaan zijn arbeid in de gemeente voort mogen zetten. Er kwamen andere beroepen maar hij bleef aan Rijssen verbonden. Jaren heeft hij door Gods goedheid een goede gezondheid mogen hebben. Niets was hem te veel. Hij was met recht een herder in zijn gemeente.

In die tijd kreeg Rijssen een tweede kerk waar hij ook zondagsmiddags meermalen heeft mogen voorgaan. In 1970 mocht Ds. J. Mijnders de herderstaf opnemen in Zuid. Elke zondag gingen de stammen op naar deze twee gemeenten. Ds. Bregman mocht ook de liefde van Gods kinderen hebben, en de oudjes en de zieken hadden altijd een plaats in zijn hart.

Trouw heeft ook zijn echtgenote hem bijgestaan. Laat Rijssen dat ook niet vergeten. Het wordt zo dikwijls gewoon als een gemeente een dienaar mag hebben, 's Heeren Woord is er vele jaren gebracht, ook door Ds. Bregman, dat men het toch niet vergeten zal. Jongeren, ge hebt ook zijn vermanende stem gehoord! 20 jaren heeft hij mogen arbeiden, maar de laatste jaren begonnen hem de krachten te ontbreken. Wat eindelijk ten gevolge had dat hij emeri­ taat aan moest vragen. De gemeenten in de omtrek heeft hij nog enige tijd mogen dienen. Hij moest een hartoperatie ondergaan en zijn gezondheidstoestand verslechterde zo dat hij niet meer in staat was om ambtelijke arbeid te verrichten.

Veel heeft hij ook lichamelijk meegemaakt, en het viel niet mee om het met 's Heeren wegen eens te worden. We moeten trouwens ook in ons ambt leren om onder de Heere te buigen.

Maar op een keer toen hij weer in Deventer in het ziekenhuis lag, beweende hij dat hij soms zo opstandig was. Hij was blij dat we hem opzochten en hem wezen op zijn Zender Die zich nooit heeft vergist.

Van zijn zoon hoorde ik dat hij enige tijd terug ook eerlijk bekennen mocht dat Gods wegen anders waren dan van hem.

Na weer in het ziekenhuis vertoefd te hebben en enige tijd in een verpleeginrichting was hij de laatste dagen van zijn leven thuis bij zijn vrouw. Ook haar trouw en liefde mogen wij en ook familie en gemeente niet vergeten.

Onverwacht, na een bezoek van een van zijn kinderen en nadat zijn echtgenote nog een gedeelte van Gods Woord had voorgelezen en even naar de keuken was, was het 's Heeren tijd om hem uit dit Mesech van ellende thuis te halen.

In zijn leven is wel uitgekomen: "Mijn wegen zijn niet uwe wegen." Maar van de groep studenten waarin we mochten verkeren is hij nu de elfde die uit dit aardse tranendal weggehaald is om eeuwig te rusten aan de Boezem van zijn Zaligmaker. Nu is alle leed, gebrek en zonde voor eeuwig weg. Nu is hij thuis. Wat geen oog gezien heeft en geen oor gehoord mag hij nu eeuwig aanschouwen.

Dat we hem de rust niet zouden misgunnen. Hij is nu daar waar niemand meer zal zeggen: ik ben ziek, want het volk dat daarin wandelt zal vergeving van ongerechtigheid hebben. De Heere gedenke zijn vrouw en uitgebreide familie.

En zij het ons, ook als dienstknechten van de Grote Knecht des Vaders een behoefte om de Drie-eenige God gedurig nodig te hebben.

Beekbergen,

ds. A.W. Verhoef.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen