Hapgrage honden en scherpe stekels

Zaterdagochtend voor Kerst. Terwijl Tilburg langzaam ontwaakt en de regen gestaag neerdaalt, waaiert een kleine vijftig jongeren uit over de stad. Zij hebben de taak gekregen, zo verwoordt evangelist L. Versteeg van de evangelisatie van de Gereformeerde Gemeenten in Tilburg het, om het zaad van het Evangelie uit te strooien. Op hoop van Zegen.

Twee aan twee worden de blokken genomen. Deur voor deur wordt aangedaan: kale deuren die nodig een verfje behoeven, en glimmende deuren die ogen alsof ze de hele wereld aankunnen. Deuren met een brievenbus als enige opening naar de buitenwereld. Door die opening glijden de folders met het kerstevangelie en een uitnodiging om de bijbelwinkel te bezoeken, de bijbelkring bij te wonen of de kerstviering. „Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde?", staat er boven de meditatie.

Die dag zal deze vraag in zo'n 19.000 huizen neergelegd worden. Huizen waarin de lichtjes van de kerstboom ontstoken worden, waarin wellicht de kerstliederen weerklinken en waarbinnen of-buiten Maria met het Kind te zien is. Tilburg maakt zich op voor viering van het Kerstfeest. Op de hoeken van de straten staan rijen kerstbomen te wachten om meegenomen te worden. Terwijl de wijzers van de klok langzaam naar het middaguur verschuiven, komen steeds meer mensen gehaast de straat op. Met hun boom zeulen ze naar hun huis.

Hapgrage hond

„Soms ben ik geneigd een folder in zo'n boom te stoppen', zegt Margreet (19) uit Veen, die deze morgen naar Tilburg is gekomen. Tien andere leden van 'haar' jeugdvereniging zijn ook meegegaan, nadat evangelist Versteeg naar de vereniging had gebeld.

Voorzichtig schuiven de jongeren de folders door de bus. Door huis-tuin-en-keuken-brievenbussen, brievenkastjes, gleuven en de modernste modellen. Door hoge brievenbussen, waarvoor je je hélemaal moet uitrekken, en door lage brievenbussen, waarvoor je diep moet buigen. Soms worstelend langs doornige struiken, een andere keer haastig de vingers terugtrekkend voor een hapgrage hond. Dat Tilburg niet op deze folders wacht, lijkt duidelijk. Bij Margreet wordt hard de deur dichtgegooid als ze voorzichtig informeert of de vrouw al een folder heeft gekregen. Een ander neemt op hoge benen de telefoon om de Bijbelwinkel toe te snauwen: „Ik hoef die troep van jullie niet". En nogmaals dringt de vraag zich op: „Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde?"

„Soms vraag je je inderdaad wel af waarvoor je het doet", geeft een van de folderende jongeren uit Barneveld toe. Toch is hij opnieuw gekomen. Net als de anderen uit Middelharnis, Veen, Sprang-Capelle, Barneveld en Tilburg. Zelfs is er een jongen, al treinend, uit Rijssen gekomen. De jongeren, in de leeftijd van 13 tot 23 jaar, hebben die dag niet kunnen uitslapen, studie of wat dan ook gelaten voor wat het is, om van negen uur 's morgens tot half vier 's middags op eenvoudige wijze werkzaam te zijn in Gods Koninkrijk.

Geraakt

„Juist wij als jongeren hebben gelegenheid om te folderen", vindt Jurgen (20) uit Veen. „We hebben genoeg vrije tijd". Bovendien geeft het een band", verzekert een Barneveldse jongen. „Het is fijn om op deze manier met elkaar bezig te zijn". Maar dat is voor hem niet het belangrijkste: „De Heere kan het gebruiken". „Er zijn er misschien die zomaar het krantje lezen en toch geraakt worden", zegt ook Hans (18) uit Veen. Martinus Ranoe uit Tilburg kan het beamen. Sinds twaalf jaar regelt hij het folderen in Tilburg. Gemiddeld worden er zes keer per jaar door zestig tot honderd jongeren folders verspreid. Martinus regelt de plattegronden en geeft de uitleg.

„Er zijn mensen die de folder niet direct durven weg te gooien. Hij blijft ergens liggen. Op een gegeven moment kijken ze toch. Sommigen gaan dan naar de Bijbelwinkel, doen alsof ze boodschappen doen, maar komen in feite om een gesprek. Zo ben ik ook hier gekomen".

Juichen

Terwijl Martinus vertelt hoe een folder het middel is geweest om hem te brengen onder de prediking van Gods vrije genade, klinkt op de achtergrond het gezang van de jongeren, die inmiddels, na een dag lopen, teruggekeerd zijn. „Die hier bedrukt met tranen zaait, zal juichen als hij vruchten maait". God is het immers Die de wasdom geeft.

Rond drie uur 's middags zijn bijna 19.000 folders in evenzoveel woningen beland. Op deurmatten, op tafeltjes, in krantenbakken of bij het oud papier liggen de verspreide folders. Langzaam zet de duisternis in. Straatlantaarns en kerststerren proberen de donkerte te verdringen. Ongeveer veertig jongeren verzamelen zich in de kerkzaal van de evangelisatie. De folderacrie wordt afgesloten.

De jongeren vertrekken weer naar de plaatsen waar ze vandaan zijn gekomen. Eén jongen pakt nog enthousiast een stapel folders op om opnieuw de deuren langs te gaan. Enkele anderen praten nog wat na met de evangelist. „Hoe moet je met anderen die niet naar de kerk gaan, in gesprek komen?" is hun vraag. Het blijkt bepaald niet gemakkelijk te zijn om anderen te wijzen op de waarde en waarheid van Gods Woord...

Knikkende knieën

Dat het niet gemakkelijk is om anderen met het Evangelie te benaderen, kan Gerlinde Oskam (21) uit Ede beamen. Sinds twee en een halfjaar is ze betrokken bij het jongerenbezoekwerk van de hervormde wijkgemeente Oude Kerk in Ede. „De eerste keren ging ik met knikkende knieën en trillende handen langs de deuren". K. Koers (43), coördinator van het jongerenbezoekwerk, merkt dat de teamleden elkaar best wel eens nodig hebben voor een duwtje in de rug. "Als je op een avond drie teleurstellende bezoeken hebt afgelegd, valt het niet mee". Nu al tien jaar lang gaat een aantal hervormde jongeren uit Ede langs de deuren van 16- tot 23-iarigen die rand- of buitenkerkelijk zijn. „Om hen te wijzen op hun verantwoordelijkheid", verwoordt Gerlinde het doel van hun bezoeken. Daarnaast worden ook eerstejaars studenten van Felua en De Vijverberg die in Ede op kamers wonen, bezocht. Het team van de wijkgemeente Oude Kerk bestaat, inclusief de coördinator, uit acht jongeren van 20 tot 30 jaar. Gemiddeld een avond per week trekken ze in tweetallen er op uit. Ook in Ede zitten de meesten niet op het Woord te wachten. Zo heeft de praktijk geleerd dat een afspraak maken niet werkt. Het aanbellen aan een deur en het vragen naar de persoon in kwestie heeft meer effect. Mensen durven minder snel bezoekers af te wimpelen. De jongeren komen daarom altijd onaangekondigd. Met het risico uiteraard dat er niemand thuis is. Maar dan proberen ze het een andere keer opnieuw. Koers regelt de verdeling van de adressen.

Middel

De reacties van de bezochte jongeren zijn divers. Sommigen wijzen de teamleden van het jongerenbezoekwerk direct de deur, anderen blijken tot aan de nek toe vol met vragen te zitten. Gerlinde: „De vorige avond toen we op pad gingen, reageerden de eerste drie allemaal negatief. Dan lijkt het niets te worden. Bij de vierde kregen we echter een heel goed gesprek. Die jongen zag ons als middel van God, dat er toch nog aan hem gedacht werd. Zoiets geeft jezelf enorm veel versterking". De jongerenbezoekers komen met allerlei soorten jongens en meisjes in aanraking. De meesten zijn in de kerk slechts geboortelid, weten nauwelijks iets van de Bijbel af en reageren soms heel verbaasd als ze horen dat ze bij de Hervormde Kerk „in de kaartenbak staan". Anderen hebben bewust of na een lang en geleidelijk proces met de kerk gebroken. Koers: „Toch merk je ook bij die laatste jongeren dat ze voelen dat er iets is, iets hogers. Vorige week bezocht ik een jongen die met de kerk gebroken heeft en het nu zoekt in de Oosterse wijsbegeerte. Jongeren zoeken toch houvast". Met name de gesprekken met rand en buitenkerkelijke jongeren vergen veel aandacht en inzet. Koers: „Je moet heel erg bedacht zijn op agressie of onverschilligheid". Gerlinde: „Of op afleidingsmanoeuvres, sommigen proberen het gesprek een andere wending te geven". De kritiek op de kerk is meestal ook niet mis. En over het algemeen bestaan er over het christen-zijn veel, niet altijd juiste, denkbeelden. Koers: „We zeggen altijd dat we ons niet beter voelen dan zij".

Opdracht

Hoewel dat het lang niet altijd even gemakkelijk is, blijft Gerlinde het jongeren bezoeken „prachtig werk" vinden. Waarom ze elke week een avond voor het jongerenbezoekwerk uittrekt? „Omdat het belanerijk is, het is een opdracht, het is een taak die ieder opgelegd krijgt. Ik heb echt het gevoel dat ik die jongeren moet helpen, omdat ze iets missen dat heel wezenlijk is. Het jongerenbezoekwerk is een goede manier om hen te wijzen op hun verantwoordelijkheid. Het gaat er daarbij -niet om dat je resultaten ziet. Wij hebben alleen maar te zaaien; het maaien is niet aan ons".

Volgencle week vrijdag een gesprek met ds. W. N. Middelkoop en ds. W. Pieters over de vraag: „Is er hoop voor de kerkelijke jeugd?"

„

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen