Betty Smit werkt onder de oerwoudindianen in Brazilië

Het begon allemaal jaren geleden, toen Betty in dienst van de zending naar Brazilië ging om in een kindertehuis te gaan werken. Ze leerde daar de taal (Portugees). Toch bevredigde het werk haar niet en ze keerde terug naar Nederland. Ze kreeg het boek in handen van Anthonie van Kampen „Het land dat God vergat". Hierin verhaalt de schrijver over de ontstellende nood die er heerst onder de bewoners van het Amazonegebied. Melaatsheid is er een veel voorkomende ziekte. Toen Betty dit boek had gelezen kwam ze tot de overtuiging dat ze daar heen moest gaan om er het evangelie van Jezus Christus te brengen. Maar hoe? Ze vroeg God haar roeping te bevestigen door te zorgen dat de helft van het benodigde reisgeld voor een bepaalde dag beschikbaar zou zijn. Op de laatste dag was er nog geen cent. 's Avonds was ze op bezoek bij kennissen en om elf uur bracht de heer des huizes haar even naar huis. Onderweg deelde hij mede dat hij zijn hele spaarbankboekje aan haar schonk. Het was precies het benodigde bedrag! Dit was voor Betty een bevestiging van haar roeping.

BOOTJE
Ze ging naar Manaus, een stad aan de Amazonerivier en kocht een bootje waarmee ze de rivier opvoer. (Hierbij dient de lezer te bedenken dat de Amazone 5400 km lang is en aan de monding 200 km breed!). Ze kwam bij stammen, waar nog nooit een blanke was geweest, laat staan een blanke vrouw. Er leven in dat gebied enkele honderden indianenstammen, die elk hun eigen taal spreken en onderling geen contact met elkaar hebben, tenzij om oorlog te voeren! Hoe kan Betty aan deze mensen het evangelie brengen als ze de taal niet eens spreekt? Eerst probeert ze het vertrouwen te winnen door zich aan te passen aan de gebruiken van de stam. Een verkeerd gebaar of onjuiste reactie kan voor haar de dood betekenen bij deze mensen die leven in angst en achterdocht. Dat het meedoen met de gebruiken niet altijd even gemakkelijk is blijkt wel uit het volgende voorval. Eens werd ze uitgenodigd de maaltijd te gebruiken bij een indianenfamilie. Dat wordt beschouwd als een hele eer en het is een grote belediging als je de uitnodiging afslaat of niet alles opeet. Ze kreeg een halve kalebas waarin een soort soep zat. Het leek op water waarin macaroni dreef. Betty vroeg zich af hoe deze mensen midden in het oerwoud aan macaroni konden komen. Maar bij nadere beschouwing bleek dat het geen macaroni was, maar dat het wormen waren! Ze at het op en toen de gastheer aan het einde van de maaltijd vroeg of het gesmaakt had, antwoordde ze dat het heerlijk was! Een andere keer werd haar gevraagd vuur te maken met twee stokjes. Het lukte haar niet en de reactie van de indianen was: Wat is die Betty dom, ze kan er niets van.

RADIOPROGRAMMA
Betty Smit heeft ook een tijdje een radioprogramma mogen verzorgen. Iedere dag sprak ze korte tijd voor de radio over het Evangelie. Ze hoorde later dat in een klein dorpje, waar maar de beschikkmg was over één klein draagbaar radiotoestel, de mensen het werk neerlegden als de uitzending begon. Iedereen zat dan rondom het toestel te luisteren. Als het programma was afgelopen, probeerden deze mensen te bidden, hoewel geen mens het ze ooit geleerd had. Ze baden: „God van Betty, wil ons horen". Zo blijkt dat op velerlei manieren de boodschap verkondigd wordt.
In een dorp kwam Betty bij een vrouw, die bijna radeloos was: haar zes weken oude kindje lag op sterven. De zendelinge ging het huisje binnen en knielde neer om voor de babj' te bidden. Enkele buurvrouwen kwamen ook binnen en vroegen wat er gebeurde. Toen Betty zei dat ze voor de genezing van het kind bad, antwoordden de buurvrouwen dat ze dat niet hoefde te doen, omdat het kind toch zou sterven. De moeder had namelijk enkele dagen daarvoor geweigerd te offeren aan de goden. „Maar dat is juist goed van haar", zei Betty. „Er is maar één God en Die kan dit kind beter maken". Ze knielde weer neer voor gebed en terwijl ze nog bad, begon het kind te huilen. Toen ze opstond zag ze dat iedereen naar het kind stond te kijken en dat er langzaam weer kleur op de wangetjes kwam. Het kind werd zienderogen gezond! Enkele minuten later hield de moeder een volkomen gezonde baby in de armen. Diezelfde avond liep het hele dorp uit om de prediking te horen die Betty hield in de openlucht.

In de jungle kan Betty niet veel kleren en voedsel meenemen, maar ze ervaart dat ze nooit iets te kort komt. Zoals bij de Israëlieten in de woestijn verouderen haar kleren niet als ze maandenlang op reis is in het oerwoud. En ook wat betreft eten en drinken krijgt ze voldoende. Wel was ze eens in een gebied waar gebrek was aan voedsel. Toen de bruine bonen en de rijst op waren, was er niets anders meer te eten dan cassave, een zctmeelhoudende wortel. Na twee weken driemaal per dag cassave gegeten te hebben met water, vroeg ze zich af hoe het mogelijk was: de Heere had immers leven en overvloed beloofd! Ze werd bepaald bij Psalm 34:2 waar staat: Ik zal de Heere loven te aller tijd. Zijn lof zal gedurig in mijn mond zijn. Ze begreep, dat ze God moest danken, zelfs voor de cassave, maar het ging niet van harte. Toen moest ze denken aan de Israëlieten in de woestijn: de Heere had beloofd dat ze niets tekort zouden komen, maar ze hebben wel veertig jaar niets anders gegeten dan manna. Toen kon Betty echt God danken voor de cassave en ze heeft het daarna nog twee weken gegeten. Toen ze uit het oerwoud kwam, was ze kerngezond.
En nog zijn er honderden stammen in dit gebied, die nooit van de naam van de Heere Jezus gehoord hebben. Daarom heeft Betty Smit tijdens haar verlof in ons land samen met enkele vrienden opgericht de stichting „Bijbelzending Amazones". Inlichtingen zijn te verkrijgen op postbus 59 te Woudenberg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen