Typisch Hollands opvoeden?

Om gezinnen en kinderen uit andere culturen te ontmoeten, hoef je niet de zending in of een verre reis te boeken. In Nederland leven ook veel gezinnen uit andere culturen. Ruim 10 procent van onze bevolking heeft ouders uit niet-westerse landen of is zelf in een niet-westers land geboren. Toch merk je dat vooral in de grote steden in de Randstad, als je door de straten loopt.
In de supermarkt zie je de verschillen in opvoeding soms al, maar het is vooral verrijkend om andere ouders te spréken.

Typisch Hollands
Als we aan moeders uit andere culturen vragen of ze de Nederlandse opvoeding kunnen typeren, dan noemen ze dingen als vaste slaaptijden en veel structuur, maar ook wel veel vrijheid. Ze vinden Nederlandse kinderen vaak brutaal of te open. Sommigen van hen praten bijvoorbeeld gewoon door een gesprek van ouderen heen. Dat vinden vooral ouders uit Marokkaanse of Turkse culturen niet netjes, want respect voor oudere mensen is daar erg belangrijk. Rust, reinheid en regelmaat, zoals dat in de jaren ’60 in ons land voorgesteld werd, blijft in Nederland belangrijk.
Maar het individualisme is ook in onze opvoeding doorgedrongen.
Kinderen worden steeds mondiger en we praten veel met ze. Het is typisch Nederlands dat we aan de zelfstandigheid van onze kinderen veel waarde hechten. Kinderen en vooral tieners mogen hun eigen mening vormen, met daarbij respect voor alle verschillen. We geven kinderen veel complimenten om hun zelfvertrouwen te versterken.
In de Marokkaanse, de Turkse en ook wel de Antilliaanse culturen is er vaak meer respect voor autoriteit.
Het gebeurt regelmatig dat ik jonge mannen op zie staan voor oudere mensen in de tram of bus, maar dat zijn niet vaak Nederlandse jongeren.
Kinderen worden in deze gezinnen minder gestimuleerd om zichzelf te zijn en zich te ontplooien. Het deel uitmaken van de familie en de gemeenschap is belangrijker, terwijl dat in de Nederlandse opvoeding meestal niet voorop staat.

Zelfstandigheid of verbondenheid
Wist u dat er weinig talen zijn die verschillende woorden hebben voor ‘gezin’ en ‘familie’? In veel culturen wordt er geen onderscheid gemaakt tussen het gezin en de verdere familie, het is één groep. Wij in Nederland zijn gewend aan onze zelfstandigheid. Vader en moeder en hun kinderen wonen niet bij andere familieleden.
Daarmee zijn we wat kwijtgeraakt, dat nog wel te zien is in veel Afrikaanse, Marokkaanse of Turkse families. Ze wonen vaak met generaties in één huis, of als families dicht bij elkaar in de buurt. Ze doen veel samen, helpen elkaar in het huis en gaan met elkaar mee naar de dokter.
Hoeveel verbondenheid is er bij ons met opa’s en oma’s, met buren? Voeden we nog samen op, of dragen we de last alleen?
De zorg voor elkaar is bij ons niet meer vanzelfsprekend; in elk geval moeten we die plannen en organiseren. We zouden het onszelf als opvoeders maar ook onze kinderen gemakkelijker maken als we ons dagelijks leven meer openstelden voor anderen. Ik denk aan gedeelde verantwoordelijkheden, maar ook dubbele vreugd.
En zo werkt het natuurlijk ook als je deel uitmaakt van een kerkelijke gemeente. Mooi is het als we met onze kinderen daar onze eigen belangen opzij zetten om met elkaar de diensten mee te maken, de Bijbelse feesten te vieren of voor onze naasten te zorgen. Dat geeft verbondenheid.

Bewust opvoeden
U leest op dit moment over opvoeding. U denkt vast na over hoe het in uw gezin toe gaat. Dat is ook typisch Nederlands, of noem het westers. In Nederland zijn we als ouders bewust aan het opvoeden. We proberen te doen wat volgens ons het beste is voor de ontwikkeling van onze kinderen. Ook omdat we veel middelen hebben om daaraan te werken. Wij vinden het normaal dat er een hele eigen wereld voor de baby wordt gecreëerd. Met een eigen babykamer, babyspeeltjes en zelfs babymuziek.
In de meeste landen groeien baby’s echter vooral op in de nabijheid van hun moeder en doen ze alles mee wat hun moeder doet. Kinderen worden gewoon groot in de gemeenschap en gaan zo deel uitmaken van de maatschappij.
Van die nuchterheid kunnen we best wat leren. Onze kinderen mogen zien hoe het leven van volwassenen eruitziet. Ze hoeven niet steeds aparte aandacht of spullen te krijgen, in hun eigen wereldje. Dat geldt zowel voor baby’s als voor pubers.
Wij zijn gewend om met onze kinderen te spelen, om hen aandacht te geven en samen iets leuks te doen.
Dat is juist iets wat sommige gezinnen moeten leren als ze in Nederland komen wonen. Ik herinner me een Afrikaans gezin waar nauwelijks speelgoed in huis was. Het is niet verwonderlijk dat de twee peuters druk en verveeld raakten. De moeder wilde graag leren hoe ze meer met de kinderen kon spelen. Met een mandje blokken en wat poppenspullen deed een Nederlandse moeder dat voor. En ze legde uit wat kinderen daarvan leren. Dat is dan weer typisch Hollands.

Uit alle natiën
Welke verschillen er ook mogen zijn, in alle landen en culturen zijn er christenen die hun kinderen willen opvoeden voor een leven tot eer van God. En eens zal alle tong Hem aanbidden. Dat zal een grote, multiculturele mensenmassa zijn.
Voor de Heere maakt het niet uit in welk land we wonen of waar we geboren zijn. Het is dan ook mooi om weer eens samen met onze kinderen Psalm 117 te zingen: „Looft den Heere, alle gij volken, prijst Hem, alle gij natiën, want zijn goedertierenheid is machtig over ons en des Heeren trouw is tot in eeuwigheid.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen