De macht van de maîtrestok

Een militair korps zonder strakke discipline is een wassen neus, vindt Vastenhoud (60). De korpsleider, die tevens als tamboer-maître optreedt, is vastbesloten. "Ik moet geen korps dat maar een beetje loopt te slenteren, het gaat om innerlijke en uiterlijke discipline. De korpsleden moeten tijdens een optreden recht voor zich uitkijken en moeten weten wat marcheren is. Het is een van de redenen waarom alle 21 muzikanten oud- of dienstdoend militair zijn. Ze moeten strak in de houding gezet kunnen worden: voet twintig centimeter omhoog en pats. Een burger moet je dat aanleren, want die schuift zijn voet gewoon aan".

Een stevige tot de schouders reikende stok met zilveren knop, de tamboer-maîtrestok, 'bespeelt' de muzikanten. Vaardig zwiept Vastenhoud de stok in het rond. "Twee keer ronddraaien is het attentieteken. Iedereen weet: nu zwaait er wat. Vanaf dat moment geef ik tekens die bijvoorbeeld de loophouding veranderen".

De majoor, in zijn woonplaats bekend als voorzitter van de SGP-gemeenteraadsfractie, lijkt de juiste man voor het formeren van het tamboerkorps. In 1973 viel het muziekgezelschap ten prooi aan bezuinigingen. Enthousiast werpt Vastenhoud zich nu op de opdracht die de Edese toenmalige regimentscommandant luitenant-kolonel J. de Raadt hem begin dit jaar gaf om de viering van 125 jaar Verbindingsdienst Koninklijke Landmacht in 1999 met een kersvers muziekkorps op te luisteren.

Dieptrommen

Vastenhoud maakt het zichzelf wel lastig. "Het publiek moet direct kunnen zien dat er een historisch korps staat te musiceren. Daarom bezoek ik de nog bestaande muziekkorpsen en lopen we stad en land af op zoek naar militair materiaal: grove stofpakken uit de jaren '45 tot '63, koperen beshoorns, kistjes met ijzerbeslag, witte enkelstukken. Iedere week kan ik de korpsleden melden iets op de kop getikt te hebben. Inmiddels beschikken we over dieptrommen en een overslagtrom. Die zijn nu in restauratie. Wat we nog nodig hebben, is een aantal oude pakken compleet met overhemd en baret. De muzieklissen die de schouders sieren, laten we nieuw maken".

Nood breekt wetten, ook voor een majoor van de verbindingsdienst. "Helaas ben ik nergens koperen beshoorns tegengekomen. Daarom gebruiken de hoornblazers nu trompetten in een g/d-stemming met één ventiel. Het kenmerkende van een tamboerkorps is dat de hoornblazers enkel natuurtonen voortbrengen. Die maak je door de luchtspleet tussen boven- en onderlip groter of kleiner te maken. Ook de aangekochte trompetten vormen natuurton en. Door het ventiel heb je met dit instrument meer mogelijkheden en kun je, anders dan met de hoorn, bijna een toonladder maken".

Schel hoorngeluid

Vastenhoud begon niet blanco aan zijn opdracht. "Toen ik in 1957 als dienstplichtig soldaat het leger binnenkwam, kon ik al trommelen. Een tamboer uit het dorp Nieuwenhoorn bracht me de kneepjes bij", herinnert de majoor zich. Hij had al snel door dat het muzikant-zijn in het leger voordelen bood. "Terwijl anderen geïnspecteerd werden, maakten de leden van het tamboerkorps muziek. Mij werd al snel gevraagd hoornblazer te worden. Het bespelen van dit instrument had ik gauw onder de knie.

Ik vond het prachtig om 's morgens om zes uur wanneer iedereen nog sliep de gangen van de kazerne met het schelle hoorngeluid te vullen. Meestal koos ik een strategische plek in het trappenhuis. De kamers zelf ging ik niet binnen, want dan liep je kans eruit geslagen te worden".

Voordat hij het goed en wel doorhad, promoveerde soldaat Vastenhoud van hoornblazer tot instructeur van het korpsgedeelte in Utrecht. "De toenmalige tamboer-maître vroeg me even mee te gaan naar de beheerder om een handtekening te zetten. Ik was toen oudste hoornblazer. Van het ene op het andere moment beheerde ik trommels, stokken en hoorns en moest ik de muzikanten in het gareel zien te houden. Van huis uit ben ik organist en pianist. Gelukkig had ik voldoende muzikaal gevoel om tamboers en hoornblazers te kunnen opleiden".

Marsen

Vastenhoud werd beroepsmilitair, schopte het van sergeant tot majoor, maar raakte na 1962 geen hoorn of trommel meer aan. Het was dit jaar dus hard werken om verloren gegane vaardigheden boven water te krijgen. Behendig hanteert de majoor de stokken van een dieptrom. Militaire marsmuziek roffelt door de woonkamer. De klanken nopen tot bewegen. Duidelijk wordt waarom een tamboerkorps vroeger onder meer de taak had deelnemers aan marsen een hart onder de riem te steken. "Je zag ze opleven wanneer ze de klanken van hun eigen korps hoorden".

Het heropgerichte historische tamboerkorps heeft toekomst, vindt Vastenhoud. "Er staan momenteel vier optredens op het programma, daarna kunnen we onder meer een bijdrage aan militair ceremonieel gaan leveren. Ook burgers mogen een beroep op ons doen. We stellen wel voorwaarden. Tijdens de pauze van een voetbalwedstrijd zullen we niet te horen zijn. Het repertoire bestaat alleen uit militaire marsmuziek. We spelen nu nog eenstemmig, maar willen ook meerstemmige werken gaan uitvoeren. Het enthousiasme van de korpsleden is grenzeloos. Ze vormen de kurk waar het korps op drijft. Nostalgie drijft hen. Waar het vooral om gaat, is het laten herleven van militaire glorie".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen