„Sterke band en eenheid 40 jaar na scheuring"

Met name het te weinig benadrukken van de verkiezing en het te zeer ontbreken van de bevindelijke gangen van Gods volk waren belangrijke kritiekpunten op de student. Al direct na zijn eerste spreekbeurten kwamen er „allerlei negatieve berichten" en ,,klachten uit het hele Nederland" over de prediking van de student en „zijn gesprekken in het huiselijk verkeer". De hoop van het curatorium tot betering is gaandeweg vervlogen, „ja het tegendeel is het geval: Van der Kuijl , neemt een houding van zelfverdediging aan".

Van der Kuijl legde gisteren ter synode een verklaring af, waarin hij stelde zichzelf niet te willen verdedigen, maar in het verleden door het curatorium alleen voor voldongen feiten - in de vorm van besluiten - te zijn geplaatst. Op de vergadering van het curatorium in februari werd hem gezegd „dat hij niet meer preken mocht". Hij citeerde de notulen van de Goudse Kerkbode op 16 juni 1953 over de week daarvoor plaatsvindende synode, dus precies veertig jaar geleden, waarin dr. C. Steenblok zich ook niet mocht verweren tegen „smaadredenen".

In hetzelfde vaarwater

„We hebben de strijd met ds. Kok gehad die de uitverkiezing ook niet heeft verworpen. We komen zo in hetzelfde vaarwater terecht", zo vreesde leermeester/docent ds. Mallan. Ds. W. Verhoeks, voorzitter van het curatorium, beleed namens het curatorium schuld. „We hadden veel eerder moeten ingrijpen. Wij hadden die man nooit moeten aannemen. We zijn gevallen voor de tranen en de nood, maar hebben God niet aangelopen. We krijgen nu de klappen van onze eigen stok. God heeft erin geblazen".

Ouderling H. Roelofsen, die later werd gestemd als curatoriumlid, zei dat „wat er niet in zit, er ook niet uit kan komen, 't Is allemaal te hoog, door de wetenschap". Scriba J. van den Berg vroeg zich echter af of het kerkelijk meeleven nog wel functioneert, omdat zo weinig met de student is gesproken. „Hoe liefdeloos is er feitelijk gesproken over die man". Hij citeerde iemand die zich afvroeg of „wij nu niet de rekening van 1980 (de laatste scheuring binnen de Gereformeerde Gemeenten in Nederland) gepresenteerd krijgen".

Ook ds. J. Roos miste de „zuivere gangen van Gods volk" in de preken van Van der Kuijl. „We hebben niet gewaakt en gebeden. Persoonlijk zijn we daarover in Canada in de schuld gekomen. Maar God heeft onze gevangenis nog willen wenden en daarom is er hoop".

Stemming vond de synode ten slotte overbodig, omdat het besluit voor rekening van het curatorium ligt, en de synode hieraan niets kon veranderen. Ouderlingen Van den Berg en De Wit toonden overigens de nodige zorgen over de financiële afwikkeling van de student en zijn gezin, die tot 30 september nog wordt onderhouden.

Rapporten

Na de langdurige beraadslaging over de positie van de student, behandelde de synode kort de rapporten van de diverse deputaatschappen. De Stichting Zuivere Waarheid riep de kerkeraden op om gelden ter beschikking te stellen, om daarmee andere kerkeraden weer ten dienste te zijn. De nieuw gebouwde appartementen bij Huize Winterdijk, bestemd voor pabo-studenten, blijken in een behoefte te voorzien. Er zijn 28 appartementen aan pabo-studenten verhuurd, en vier aan personeelsleden van Winterdijk.

De Stichting Hulp aan Gezinnen (SHG) mocht 6 procent meer daghulp verstrekken. Grote moeite heeft de stichting echter om eigen personeel te werven. Er waren 3710 kraamhulpdagen, waarvan de helft van de aanvragen uit de eigen gemeenten kwam.

In de verschillende verblijven voor gehandicapten van De Schutse zijn momenteel 66 bewoners opgenomen, waarbij het aantal personeelsleden 60 is. Er is een wachtlijst van 30 personen, waarbij voortaan alleen diegenen opgenomen worden die tot het eigen kerkverband behoren.

M. Weststrate, penningmeester van de Scholenbond VBSO, zei dat er een bange tijd aanstaande is wat betreft de vrijheid van onderwijs. Hij waardeerde het dat er op de eigen scholen nog de zuivere leer wordt gebracht, die echter tegenstand oproept van met name het nabijkomende christendom. Hij hoopte ervoor bewaard te worden „om onze jeugd op droggronden iets in handen te stoppen ter bemoediging".

Namens de GBS maakte L. M. P. Scholten bekend dat aan de uitgave van een zesdelige Grote Letterbijbel vrordt gewerkt, alsmede aan een uitgave van de Heidelbergse Catechismus speciaal voor catechisanten. Namens het deputaatschap bij de Hoge Overheid deelde hij mee dat minister Dales liet weten dat het niemand vrij stond om op grond van eigen levensovertuiging anderen te schaden waar het hun seksuele geaardheid betreft. Ook een mogelijk verplichte vaccinatie is nog niet uit de lucht, zo waarschuwde Scholten. Hij beschouwde het als „een teken van lauwheid" dat zo weinigen een handtekening geplaatst hadden tegen de Algemene wet gelijke behandeling. Dat doet het zijns inziens in de richting van de Eerste Kamer niet goed.

„Sterke eenheid''

Ds. F. Mallan toonde zich in zijn slotwoord verheugd over „de sterke band van eenheid die er onder ons is gekomen". Vergeleken met veertig jaar geleden, zo memoreerde hij de "scheuring", „stonden wij kaal en naakt aan de dijk, maar nu zijn er zo veel instellingen en zijn er zo veel rapporten uitgebracht". Ook was hij verblijd over de goede opkomst tijdens de kerkdiensten, ook van de jeugd.

Hij riep op tot bewaring van „de eenvoudige, zuivere, bevindelijke waarheid", en keerde zich tegen een prediking waarin Christus centraal zou staan, maar die mensen oproept naar Jezus te gaan om van daaruit pas de zonde te leren kennen; een leer die zijns inziens ingang heeft in de Gereformeerde Bond en Gereformeerde Gemeenten. ,,Daar ging het bij ons om. Dr. Steenblok leerde dat het aanbod voorwaardelijk is. Ellende gaat aan de verlossing vooraf en er is een toeleidende weg tot Christus. Van een totale doodstaat wil men niet meer weten en aan bekeerde mensen en Avondmaalgangers ontbreekt het dan ook niet".

Ds. Mallan zei „diepe indrukken" ontvangen te hebben van de komende gerichten Gods over ons land. Ook ds. Verhoeks sprak van „donkere tijden", waarbij hij opmerkte dat de duivel weet dat hij nog een kleine tijd heeft. Toch mocht ds. Mallan weten dat de Heere het kerkverband „nog niet geheel en al heeft losgelaten". Zorgen maakte hij zich wel over het wegvallen van ambtsdragers. ,,In veel gemeenten zijn er geen ouderlingen en moet een diaken het formuliergebed lezen". Het werk dat ds. Mallan samen met ds. Verhoeks (als de twee overgebleven predikanten in het kerkverband) moet verrichten, wordt ook te zwaar, gezien hun beider hoge leeftijd. „Hoewel wij boven ons vermogen werken, mogen we nog steeds kracht ontvangen". Hij hoopte dat ds. Roos twee keer per jaar naar Nederland zou komen om hier de nodige werkzaamheden te verrichten. Ds. Mallan toonde zich verder bezorgd over „de vele vorm- en sleurdienst" in eigeri kerkverband en het feit dat de jeugd zo weinig de oude geschriften onderzoekt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen