Juliana van Stolberg

il.

Niet alleen Moeder Juliana, maar ook de leerlingen van de Hofschool op de Dillenburg leefden intens mee met de gebeurtenissen in Holland. Ze hadden het verzamelen der troepen gadegeslagen in de winter van 1573 op '74. Hun hart had gepopeld, toen zij hun ooms in volle wapenrusting de slotpoort van Dillenburg zagen uitrijden. Ze hadden wel mee willen trekken! Waren zij maar wat groter!

Wat een teleurstelling, toen daar half april die schrikkelijke nederlaag bekend werd. Vooral die angst, die onzekerheid omtrent het lot van oom Lodewijk en Hendrik. Ze gevoelden iets van de smart en van het verdriet van hun grootmoeder. Ook de Prins wilden zij dat tonen, doch hoe? Het kan nog wel zo lang duren voor de Prins weer naar de Dillenburg zal komen. Daarom zullen ze een brief schrijven en die allemaal ondertekenen. Hier volgt de brief:

„Mijnheer!

Wij hebben allen groot leed gehad over de nederlaag der onzen bij Mook, zowel om de dood der Heren onze Ooms, welke ons zeker dunkt, als om U verstoken te zien van alle hulp en steun, dan alleen van de goede God, die de Heere der legerscharen is, dewelke wij bidden, dat Hij U verlosse uit de hand zijner vijanden en dat Hij ons wasdom geve om U nog eens van dienst te kunnen zijn in zulk een rechtvaardige zaak, tot prijs en verheerlijking van Zijn Naam. Intussen, mijn Heer, bidden wij de Almachtige U gezondheid en een lang en gelukkig leven te schenken.

Dillenburg, 7 juni 1574. Uw zeer ootmoedige en gehoorzame dienaren en neven,

Herman, Graaf van den Berg. Willem, Graaf van Nassau. Frederik, Graaf van den Berg. Jan, Graaf van Nassau. Oswaldus, Graaf van den Berg. George, Graaf van Nassau.

Uit deze brief blijkt wel duidelijk welke geest er op Dillenburg heerste. Hoe zwaar beproefd, Juliana houdt niet op, de Prins te bemoedigen. Die moeilijkheden werden voor de Prins steeds groter, ja, zelfs zo groot, dat hij in zijn vertwijfeling zijn hart eens uitstort in een brief aan zijn moeder. Zij antwoordt, het wel te verstaan, dat het voor hem bijna niet uit te houden is, maar

„Mijn allerliefste zoon, wil toch niet vergeten, hoe de Almachtige, mijn Heer tot hier toe uit zo menig gevaar heeft geholpen en niet beschaamt, die hun troost en hoop op Hem stellen. Deze zal Hij niet verlaten, maar met wonderlijke hulp bijstaan, want de Heere is almachtig, alle dingen zijn Hem mogelijk en zonder Zijn wil kan niets geschieden. Derhalve bid ik God, mijn Heer genade te verlenen om onder Uw veelvuldig kruis niet kleinmoedig te worden, maar met geduld te wachten en zich in niets te begeven, dat tegen Gods Woord en bevel of U aan Uwe ziele tot schade kan zijn. God moge des Prinsen opperste Raadsman zijn, opdat hij in niets bewillige, wat tegen Gods Woord en zijn zaligheid zij. Altijd moge hij het Eeuwige hoger stellen dan het tijdelijke."

De laatste jaren van haar leven heeft Juliana in eenzaamheid doorgebracht. De twee nog in leven zijnde zonen waren in Holland, de dochters waren getrouwd, de kleinkinderen en de leerlingen der Hofschool waren, wegens de toenemende verzwakking van Juliana, naar elders vertrokken. Door de droevige voorvallen der laatste jaren was haar zenuwgestel zeer geschokt en waren

haar krachten gesloopt, hoewel geest helder was gebleven. haar

In haar laatste gesprekken getuigde zij steeds van haar vertrouwen op God. En in clat vertrouwen ging zij 18 juni 1580 de eeuwige rust in.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen