Dr. Minas bouwt kinderhuis in Des

Het opzetten van een centrum voor ontheemde kinderen in Dessie is voor dr. Minas Huray een dubbele vreugde. Het is de plaats waar hij zelf opgroeide. Zijn vader was er predikant van de Ethiopische Orthodoxe Kerk. Na het verlaten van de middelbare school in 1967 werd hem een studiebeurs aangeboden, wat de mogelijkheid gaf om in Amerika te studeren. Daar leerde hij de westerse samenleving kennen. Na een jaar keerde hij terug, om de administratieve studie in Ethiopië te voltooien. De roerige situatie in het Afrikaanse land bracht hem opnieuw in de Verenigde Staten, waar hij afstudeerde aan de universiteit van Kansas. De machtsovername in Ethiopië door een marxistische junta was voor Minas reden om in Amerika te blijven. Noodgedwongen hervatte hij de studie aan Kent State University, waar hij werkzaam was als docent en later administratief stafmedewerker. In 1987 promoveerde hij aan dezelfde universiteit.

Bekering
Minas' verblijf in Amerika bepaalde niet alleen zijn maatschappelijke loopbaan, maar had ook ingrijpende gevolgen voor zijn geestelijk leven. „Ik was opgegroeid in de traditie van de formalistische Ethiopische Orthodoxe Kerk en kende God slechts als een onbekende God, voor Wie gebeefd moet worden en Die we behoren te vereren met onze goede werken. Nooit had ik gehoord dat we tot Hem mogen komen met al onze vragen. In de christelijke lectuur die ik in de Verenigde Staten onder ogen kreeg, las ik over Gods liefde in Zijn Zoon Jezus Christus. M'n hart werd verwarmd toen ik besefte dat Hij voor mij gestorven was, om me te verlossen van de schuld van mijn verdorvenheid en mij eeuwig leven te geven. Tot mijn vreugde ontdekte ik dat het christelijk geloof niet alleen de raadsels in m'n eigen leven verklaarde, maar ook de oplossing biedt voor de grote vragen van deze wereld. Ik ontdekte dat wij niet door de werken, maar door het geloof aangenaam zijn voor God."

In Gods dienst
Hoe kwam u ertoe om te solliciteren bij Hope Enterprises? „Ik had het prima naar m'n zin aan Kent State en was er naar wereldse maatstaven bezig aan een succesvolle carrière. Maar na mijn bekering in 1976 betwijfelde ik of het juist was mijn leven te besteden in dienst van de mammon. Het viel mij op dat er zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament een opvallende overeenkomst bestaat in de wijze waarop God mensen tot Zijn dienst bereidt. Het eerste is dat Hij beslag op hen legt, soms door bijzondere omstandigheden. Dan openbaart Hij Zichzelf en leert hen de weg die Hij met hen wil gaan, waarbij Hij hen toerust om de wereld, de duivel en het eigen vlees te overwinnen. Ten slotte zendt Hij hen uit in Zijn dienst. Zo verging het ook mij. Hij riep me en verloste mij. Hij onderwees me in Zijn Woord en vervulde me met Zijn Geest. Wat van mijn kant overbleef was de overgave aan Zijn dienst. Ik ben ervan overtuigd dat het christenleven aan deze kant van de dood is als het leven van een soldaat. Die wordt ingelijfd in het leger, wat overeenkomt met de verlossing. Dan wordt hij getraind: het discipelschap. Ten slotte wordt hij eropuit gestuurd: de dienst."

Christenplicht
„In 1984 werd ik opgeschrikt door televisiebeelden uit Dessie, een oord van dood en verderf door de droogte. Allerlei jeugdherinneringen kwamen boven. Ik herinnerde me hoe groen en vruchtbaar de provincie WoUo was geweest. Met tranen in m'n ogen zat ik het aan te zien en de vraag die bij me opkwam was: wat is mijn positie als christen in dit lijden? Ik voelde dat ik het niet kon laten bij het ophalen van de schouders en het geven van wat kruimels van mijn overvloed in Amerika. Het kwam op me af dat de Heere Zijn leven heeft gegeven om ons te trekken uit de put van pijn en donkerheid. Door deze ervaring, die mij confronteerde met de realiteit van de christenplicht, kon ik niets anders dan besluiten om terug te gaan naar mijn geboortegrond, om daar Gods liefde te tonen aan hongerenden, verweesden, zieken en ontheemden. In 1987 besloot ik te solliciteren naar de post van directeur bij Hope, waarmee God me in aanraking had gebracht. Van de ene dag op de andere gaf ik mijn leven in de Verenigde Staten op, "cold turkey" zoals de Amerikanen zeggen, om m'n leven te delen met de armen. Men dacht dat ik gek was geworden. Maar de Heere gaf me op de beslissing om in Zijn weg te gaan een vreugde die ik voordien nooit heb gekend. Ik ontving de vastberadenheid en de zegen die verbonden zijn aan het werk in Zijn wijngaard. En de Heere bevestigde Zijn roeping door mijn werk voor Hope vruchtbaar te maken, tot verbazing van velen."

Verval
De organisatie was er bij uw komst niet al te best aan toe. Wat was de oorzaak van het verval? „Als christelijke hulpverleningsorganisatie ontving Hope van de marxistische overheid weinig sympathie. Alleen de naam was al belastend. Daarnaast leed Hope aan zwak leiderschap. Het management was in handen van ongetrainde mensen. Geen van hen was in staat om fondsen te werven. Een goede en tijdige rapportage ontbrak. De staf was gedemoraliseerd en de zorg voor de kinderen liet veel te wensen over. Toen ik in de zomer van '87 voor het eerst het project in Addis bezocht, leek het wel een spookdorp. De organisatie had behoefte aan een reveil, om uit de gegroeide sleur te geraken en weer werkelijk een zout en een ücht voor de gemeenschap te zijn." Hoe hebt u in zo korte tijdeen herstel gerealiseerd? „Het eerste wat ik deed was bidden om een opwekking. De duivel deed alles om me ervan te weerhouden, maar de Heere zegevierde door Zijn Geest te schenken als nooit tevoren in de geschiedenis van de organisatie. Vele kinderen kwamen onder > mijn prediking tot kennis van God. Sommige werden bevrijd van demonische krachten, doordat de gaven van de HeiHge Geest volledig zichtbaar werden. De stafleden kregen berouw en en vroegen elkaar om vergeving. In deze situatie bracht de Heere me ertoe om mezelf te vernederen, door werk te gaan doen dat strijdt met de trots van de Ethiopiër. Handarbeid, het wassen van kinderen, het helpen bij het koken. Daarbij had ik veel gemak van de ervaring die ik had opgedaan in vaatwassen, toiletten reinigen en boerenwerk gedurende mijn schooltijd in Amerika. Toen de stafleden zagen dat het mij ernst was, besloten ze mijn voorbeeld te volgen.

Stappen
„Na anderhalfjaar begon ik te bidden om uitbreiding van de mogelijkheden van Hope. Daaruit groeide het plan om in Dessie een centrum voor ontheemde kinderen te bouwen. Daarnaast startte ik een project om te voorkomen dat meisjes uit de risicogroep tot straatprostitutie zouden vervallen, door hen werk te bieden in een zeepfabriekje en door de verkoop van hun eigen produkten. Verder gingen we over tot het bieden van noodhulp aan slachtoffers van natuurlijke of door de mens veroorzaakte rampen. Door de arbeidsprojecten die zijn opgezet, hopen we in de toekomst een deel van onze uitgaven uit eigen inkomsten te kunnen dekken. De school is uitgebreid met een zevende en achtste klas. Voor bijna alle onderdelen van het werk heb ik handleidingen geschreven. Daarnaast is veel gedaan aan het verbeteren van de dienstverlening aan de kinderen en het integreren van de organisatie in de samenleving, om meer steun te ontvangen. Ten slotte ben ik begonnen met het versterken van het management, door geselecteerde stafleden verder te trainen. Een managementteam beslist nu over nieuwe projecten, waardoor het runnen van Hope niet langer het werk van de directeur alleen is. Samengevat is het werk bepaald door de volgende stappen: opwekking, herstel, uitbreiding en versterking. Met het resultaat dat de organisatie in vier jaar tijd twee keer zo groot is geworden."

Verantwoordelijkheid
Hoe ziet u dit werk ? „De grondlegger van Hope is begonnen vanuit de opdracht die we vinden in Mattheüs 25 vers 40. Daarin ligt ook voor mij de grondslag van dit werk. Ik zie mijn taak niet anders dan die van een zendeling. Ik weet me door God ertoe geroepen. Het verschil is dat ik het Evangelie niet in de eerste plaats in woorden preek, maar in daden. Veel van de armen die wij helpen hebben zich afgevraagd waarom wij ons onvoorwaardelijk voor hen inzetten. Ze gingen zich realiseren dat ons werk een illustratie is van Gods liefde en zorg over hen. In deze weg zijn velen tot kennis van de Heere gekomen. Steeds meer ben ik ervan overtuigd geraakt dat de Weg die de christen verkondigt werkelijk de weg, de waarheid en het leven is. De wereld heeft de liefde van de Heere nodig. Zijn vrede en allermeest Zijn verlossing. Als wij, de dienstknechten aan wie Hij het uitdragen van Zijn getuigenis heeft opgedragen, falen in deze verantwoordelijkheid, dan laten we ten diepste door onze zonde van nalatigheid het oordeel over de wereld komen. Het geheim van het succes in onze dienst ligt in de volledige overgave aan Hem, zodat Hij door ons kan werken, waarbij onze vleselijke wijsheid Hem niet in de weg staat."

Zelfstandigheid
Enterprises? „Als oudste binnenlandse hulporganisatie geniet Hope het vertrouwen van zowel de samenleving als de overheid. Het marxistische regime van Mengistoe voelde zich bedreigd door het christelijk getuigenis van de organisatie, maar de huidige overheid staat godsdienstvrijheid voor en heeft respect voor ons werk van barmhartigheid. We ontvangen geen financiële steun. Indirect heeft de overheid wel bijgedragen aan de levensvatbaarheid van onze projecten. Zo hebben we land gekregen. Goederen voor ons werk kunnen we belastingvrij importeren. We hebben toestemming om buitenlandse vrijwilligers uit te nodigen om ons te helpen. De overheid is ook bereid om met ons samen te werken op gebieden waar dat mogelijk is. Als particuliere filantropische instelling vragen we niet meer. We wensen de zelfstandige positie van Hope, als initiatief van christenen en particuliere organisaties, te behouden."

Afhankelijk
hoge kosten met zich mee. Is dat geen bezwaar? „De hoge kosten zijn onlosmakelijk verbonden aan hulpverlening door middel van een tehuis. Daar komt bij dat wij, in onderscheid met de meeste weeshuizen, onze kinderen ook een voortgezette opleiding bieden, met uitzondering van academisch onderwijs. We hechten er grote waarde aan dat het kind de toerusting ontvangt om op eigen benen te kunnen staan. Dat kost nogal wat." Is het verstandig om de kinderen van Hope een hogere levensstandaard te bieden dan het gemiddelde kind in Ethiopië? „Zeker niet. Het tehuis is gesticht omdat omstandigheden van droogte en oorlog dat noodzakelijk maakten. Er moest snel gereageerd worden, om levens te redden. Maar sinds drie jaar willen we als bestuur af van de institutionele zorg en ontheemde kinderen hulp gaan bieden via pleegzorg. Met die lijn voor ogen zijn we begonnen met het opzetten van een dagopvangcentrum in Dessie. Ook vanuit psycho-sociaal oogpunt is het beter om kinderen te helpen in hun eigen context. Het grootbrengen van kinderen op een eiland van voorrechten leidt alleen maar tot een toekomst vol frustratie. Vooral wanneer de economie niet kan inspelen op onze inspanningen om hen aan werk te helpen. Daarbij ontdekten we dat het bieden van de hoogste zorg bij kinderen kan leiden tot een te sterke afhankelijkheid. Beide effecten willen we voorkomen. Om die reden zal onze hulpverlening aan kinderen in toenemende mate via gezinnen worden gerealiseerd, wat ons bovendien in staat stelt meer kinderen te helpen."

Pleeggezin
Welke kinderen komen in aanmerking voor deelname aan het project? „Het plan is om de kinderen voornamelijk te recruteren uit de groep die naar Dessie is gekomen vanwege het verlies van de ouders of een andere tragedie die hen heeft genoodzaakt om voor zichzelf te zorgen. Als er ruimte overblijft zullen we daarnaast verweesde en ontheemde kinderen uit de stad zelf opnemen." Aan welke criteria moeten de pleegouders voldoen ? „De pleegouders worden gekozen op grond van hun mogelijkheden om een kind in het gezin op te nemen. Hun morele betrouwbaarheid moet voorbeeldig zijn en zij moeten gemotiveerd zijn om het kind te verzorgen tot het minstens zeventien jaar is." Hoe groot is het gevaar dat men zich uitfinanciële overwegingen aanmeldt? „Die zullen zeker een rol spelen, of we dat nu leuk vinden of niet. Ze moeten zo'n kind tenslotte ook voeden en kleden. Maar wij achten een gezin slechts geschikt als het oprecht geïnteresseerd is in de verzorging van het kind. Waarbij we de voorkeur geven aan gezinnen met kinderen, zodat een gevoel van verbondenheid kan ontstaan tussen het pleegkind en de natuurlijke kinderen in het gezin. We hebben het plan om de school van het centrum ook te openen voor de kinderen van de pleeggezinnen, als een middel om de band tussen het pleegkind en de rest van het gezin te versterken."

Hoofdprobleem
De situatie in Ethiopië is nog steeds niet rooskleurig. Wat ziet u als het hoofdprobleem van het land? „De onwil om tot een compromis te komen. Miljoenen lijden honger en dorst. Velen sterven voortijdig. Naar mijn overtuiging hoeven we niemand daarvan de schuld te geven. We hebben de armoe uitgenodigd door onze onwil om die te bestrijden. Meer dan ooit tevoren hebben we nu een kans om samen te leven, met respectering van elkaars individuele en burgerlijke rechten. Maar sommige delen van de bevolking lijken onwillig om dit prille plantje een kans te geven. De etnische verdeeldheid neemt zelfs nog toe."

Toekomst
„Toch is de verwachting dat de huidige uitbarstingen van gedurende eeuwen opgekropte woede en rancune, geleidelijk zullen afnemen. Er is geen weg terug. De geschiedenis heeft ons een kans gegeven die we niet mogen missen. In een tijdsbestek van twee decennia hebben we ervaring opgedaan met feodalisme, socialisme en nu dan democratie. Sommigen van ons hebben al die tijd geweten dat het democratisch plurahsme het enige alternatiefis voor dit land, gezien de veelheid van religies, opvattingen en etnische groeperingen. Nu worden we er, via een pijnlijke weg, toe gedwongen die politieke optie te accepteren." Uziet wel toekomst voor Ethiopië? „Zeker. Dit land heeft een geweldig potentieel op agrarisch gebied, mijnbouw, energie en toerisme. De strategische ligging is gunstig voor de handel. Als de vrede maar gehandhaafd wordt, zullen we te zijner tijd voor een verrassing zorgen. Ondanks alle pijn waar we doorheen zijn gegaan en nog gaan, voorzie ik een welvarende toekomst. Ethiopië is een van de weinige landen die zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament worden genoemd. Wat God niet uit Zijn Woord heeft geschrapt, zal door mensen niet worden uitgewist." i< />

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen