EEN OUDE KETTERU IN EEN NIEUW GEWAAD.

De dwaalleer van de „algemene verzoening" mogen we bij de lezers van De Wachter Sions bekend veronderstellen. Dr. Steenblok heeft er in het laatst van zijn leven nog een lange, helaas onvoltooid gebleven, serie artikelen aan gewijd.

Christus is voor alle mensen in de wereld gekomen, is voor alle mensen gestorven en heeft voor alle mensen verzoening aangebracht, zo leert de algemene-verzoeningsman. Voor alle mensen, hoofd voor hoofd. Zo is er voor elk mens weer een mogelijkheid, om zahg te worden. Nu ligt het aan de mens, of hij die verworven verzoening wü aannemen of niet. Wie deze hem geschonken kans aangrijpt en gelooft, die wordt zalig.

„Algemene verzoening" is de kern van de leer der remonstranten. Inzonderheid hiertegen hebben de Dordtse vaderen gestreden. Zij zeiden: als het waar is, dat Christus voor alle mensen verzoening teweeggebracht heeft, dan zouden alle mensen zalig worden. Maar Gods Woord leert ons, dat Hiji niet voor alle mensen gestorven is, doch alleen voor degenen, die Hem van de Vader gegeven waren, de uitverkorenen. Hij kwam niet om zondaren de zaligheid aan te bieden, maar om zondaren zalig te maken.

Over de algemene verzoening zij hier nu niet verder gehandeld. Men leze ds. Kerstens Dogmatiek I, pag. 352 e.v. Er is echter nog een veel verder gaande dwaling: die van de „alverzoening”.

De leer van de „algemene verzoening" en de leer der „alverzoening" ooderscheide men terdege. De mensen van de , algemene verzoening' geloven nog wel, dat niet alle mensen zalig worden, diegenen namelijk die het aanbod van genade en zaligheid afwijzen. Maar de mensen van de „alverzoening" loochenen een eeuwige straf. Volgens hen zullen alle mensen zeker zalig worden, ja zelfs de gevallen engelen worden eenmaal weder hersteld in hun heerlijke staat.

Origenes, een geleerde ketter uit de derde eeuw, is de man, die deze. ketterij uitgebroed heeft.

Er is geen eeuwig verderf. Er is alleen maar een eeuwige gelukzahgheid. Alle dingen, alle mensen, alle duivelen komen eenmaal weer in een verzoende betrekking met God. Men noemt deze leer dan ook wel die der „wederherstelling aller dingen". Zie ds. Kerstens Dogmatiek II, pag. 356.

Men zou zeggen: hoe is zulk een dwaalleer toch mogelijk, waar de Schrift zo helder en klaar leert, dat er is een eeuwig leven en een eeuwig zielsverderf. Als de ketterij van Origenes nog aanhang heeft, dan toch zeker alleen in bepaalde sekten.

Dat is dan een vergissing. De leer der „alverzoening" is vandaag de dag zelfs doorgedrongen in kerken, die zich nog erfgenamen van de Dordtse synode wanen.

Pfof. dr. G. C. Berkouwer, de leidende theoloog van de Gereformeerde Kerken, komt in zijn boeken over De wederkomst van Christus feitehjk reeds bij d© alverzoening uit, al houdt hij nog voorzichtig een slag om de arm.

En prof. dr. H. Berkhof, leert de alverzoening openlijk in zijn boek „Gegronde verwachting", dat onlangs bij de uitgever Callenbach in Ni]kerk is verschenen.

Prof. dr. H. Berkhof uit Leiden is de meest vooraanstaande theoloog, die dè Nederlandse Hervormde Kerk op het ogenblik kent. Van hem gaat een grote invloed uit. Vrijzinnig wil hij niet heten. Hij is een van de leiders van de zogenaamde „midden-orthodoxie", de richting die de Nederlandse Hervormde Kerk thans beheerst.

Het jongste boek van deze professor is getiteld „Gegronde verwachting. Schets van een christelijke toekomstleer". Daarin handelt hij over de leer der laatste dingen. Dusi moest hij ook wel over de hel schrijven. Dat is een onderwerp, waar heden ten dage in de christelijke kerken bijna niet meer over gesproken wordt, 'schrijft hij. „Het is een onderwerp, waarmee we verlegen zitten" (blz. 52).

Maar prof. Berkhof heeft er wat op gevonden. Want de apostel Paulus zegt toch maar, dat God wil, dat aUe mensen zalig worden (1 Tim. 2:4). Welnu, prof. Berkhof kan zich niet voorstellen aan Gods wil om alle mensen zalig te maken, „zodat de hel tot in alle eeuwigheid als een open wond in het lichaam der verheerlijkte schepping zal bloeden." „Dan zou God uiteindelijk machteloos zijn.” (65).

Wie dan zegt: „God laat velen in de verwerping, die zij zélf gekozen hebben", is ook mis. Want waarom dan de ene wel gered en de andere niet? Men ziet, dat prof. Berkhof dus ieder bestrijdt, die aan het leerstuk van de prae-' destinatie wil vasthouden. Niet alleen de supralapsarist, maar ook de infra-lapsarist. Bij beiden hebben we volgens prof. Berkhof te doen met een „willekeurige en daarom toch ook een wrede God” (66).

(Wordt vervolgd)

K.

S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen