Het Communisme

IV.

De Wederdopers.

Als wij dit woord lezen, dan komen de namen van Jan Matthijsen en Jan van Leiden ons onmiddellijk in de gedachten. Dan denken we aan Munster, waar de Wederdopers de greep naar de macht deden, die tijdelijk verkregen werd. Dan herinneren we ons, hoe Jan van Leiden, de gewezen toneelspeler, zich liet kronen tot „Koning van Sion" en in Munster een bloedig schrikbewind hield. De maatschappelijke orde werd met een beroep op 's Heeren Woord gewelddadig omgekeerd. De burgers w r erden van hun bezittingen beroofd en gemeenschap van goederen werd ingevoerd.

Gesticht werd een zgn. „rijk des vredes", een heilstaat op aarde, waarin gerechtigheid heersen zou. Ingevoerd werd het „huwelijk in den geest." Naast zijn wettige vrouw, mocht een ieder er ook nog vrouwen op na houden met wie men zich „eens geestes" gevoelde. Dat dit moest uitlopen op een zedelijke verwildering kan ieder licht begrijpen. Jan van Leiden hield er niet minder dan 17 vrouwen op na. Deze krankzinnige leider richtte tijdens het beleg van Munster, toen de honger in de stad rondwaarde, grote zwelgpartijen voor zijn „harem" aan. Geen wonder, dat deze felle beweging de kiemen ener spoedige ontbinding in zich droeg. Hoe kan het anders?

Men wilde toch een samenleving vormen, waarvan de mogelijkheid op deze zondige wereld niet bestaat. Ten rechte heeft onze Nederlandse Geloofsbelijdenis zich tegen deze beweging gekeerd, omdat ze de inhoud er van gepeild had nl. de poging om het Koninkrijk der Hemelen omlaag te halen en te vestigen op een aarde, die daartoe ten enenmalen onvruchtbaar is. (Zie art. 36 N.G.B.) In 1535 kwam een einde aan deze dolzinnige beweging, toen Munster werd ingenomen en Jan van Leiden een smadelijke dood stierf.

Thomas Münser

Eenzelfde lot verging de beweging van Thomas Münser, die in Thuringen, de hartstochten opzweepte. Hij beriep zich, echter ten onrechte, op Luthers leer. Hij wilde evenals de Wederdopers een heilstaat op aarde vestigen. Deze heilstaat noemde hij het „Godsrijk op aarde". Zichzelf betitelde hij als een „knecht Gods tegen de Goddelozen."

Vreselijk trad hij op; hij brandschatte Thuringen. Het grofste geweld was geoorloofd, om zijn doelstellingen de „verwerkelijking van het Godsrijk op aarde" te bereiken. Middel daartoe was de invoering van het gemeenschappelijk bezit. Alweer dus een Communistische trek. Luther keerde zich fel tegen Thomas Münser en diens volgelingen: „Slaat ze dood, zoals men een dolle hond doodslaat." Ver van zachtzinnig inderdaad. Maar Luther keerde terecht in deze beweging, de tot mislukking gedoemde poging om het Koninkrijk der hemelen omlaag te halen en te vestigen op een door de zonde verworden wereld.

Utopia.

Dat in de loop der tijden het Communisme voor zijn doelstellingen propaganda heeft gemaakt, is vanzelfsprekend. Deze propaganda werd op allerlei manieren gevoerd. Eén der middelen om de heerlijkheden van een Communistische gemeenschap uit te stallen is geweest het middel der verbeelding. Door middel van een samenleving, die alleen maar in de fantasie van de ontwerper er van bestond, werd getracht het Communisme aan te prijzen. Het doel er van was natuurlijk de mensheid er van te overtuigen, hoe heerlijk het wel zou zijn, indien deze fantasieën werkelijkheid zouden worden. Zoals het in deze fantasie-samenleving toeging, zo zou het ook zijn in een Communistische gemeenschap. Tot de ontwerpers van zo'n fantasiesamenleving behoorde Thomas More, de Engelse kanselier, die in 1517 in Utopia zijn ideeën omtrent de samenleving ten beste gaf.

In „Utopia" wonen alleen maar tevreden en gelukkige mensen, die slechts 6 uur per dag behoeven te werken. Luiheid en ijdelheid zijn contrabande. Doodstraf en oorlog komen niet voor. Van adel en hogere standen is geen sprake — allen gelijk, tot zelfs in kleding toe.

Veel consequenter in zijn ideeën was de Italiaanse monnik Campanella, (plm. 1600). Ook hij ontwierp een vorm van samenleving op communistische grondslag, die de naam van „De Zonnestaat" droeg. In hoofdzaak komt het leven in De Zonnestaat hierop neer. Er is gemeenschap van bezit en dat zeer ver doorgevoerd. Niet alleen ten aanzien van de stoffelijke goederen. Men deelde nl. niet alleen huizen, kamers, bedden enz., maar ook de vrouwen. De kinderen werden staatseigendom en tot hun 7e jaar opgevoed in van staatswege opgerichte kinder-tehuizen. Volgens Campanella was het particulier bezit de oorzaak van alle leed en ellende op deze wereld. Zolang ieder zijn eigen huis, zijn eigen vrouw, zijn eigen kinderen had, zou 't kwaad op deze wereld blijven heersen. Als dus het privaat bezit maar verdween, clan zou vanzelf alle ondeugd, als moord, diefstal, zedeloosheid, enz. ook verdwijnen. Overigens vinden we in de Zonnestaat van Campanella dezelfde gedachten uitgewerkt als in Utopia van Thomas More. Geen rijken en armen. Een korte arbeidsdag van slechts 4 uur. Geen onderscheid tussen mannen en vrouwen; ook wat kleding betreft. Allen gelijk!

Ontstellende dingen.

Laten wij nu niet ons hoofd schudden om de dingen, die wij daar als in telegramstijl neerschreven. Want hieraan liggen beginselen ten grondslag, waarvan de toepassing tijdens de Bolsjewistische revolutie in Rusland het ontstellende karakter demonstreert. Hier weer die poging een hemel op aarde te vestigen, die noodwendig moet leiden tot ontbinding en ondergang. Hier wordt gerukt aan de pijlers der samenleving te weten huwelijk en gezin. Hier wordt het ruggemerg der levensvoorwaarden aangetast. Het gaat hier om zedelijke waarden.

Men ondergraaft hier de fundamenten der samenleving, d.w.z. de van God gewilde instellingen nl. huwelijk en gezin, met welker behoud die samenleving staat of valt.

En waarom? Om het vermeende te kort aan levensgeluk aan te vullen. En daartoe worden aan de mensheid ontnomen de meest natuurlijke grondslagen van aards geluk nl. het bezit van eigen vrouw en kinderen. En 't gevolg daarvan? De vrouw verlaagd en haar tot voorwerp gemaakt van iedere wellusteling en het kind gedegradeerd tot staatspupil, opgevoed in de koude omgeving van een of andere staatsinstelling, missend de koesterende liefde van een moeder en trouwe zorg van een vader. Deze aantasting van de meest zedelijke waarden en normen is ontstellend. Van huwelijkstrouw en reinheid van zeden geen sprake meer. De communist Paul Lafarque schreef eens: , , Voor mannen en vrouwen bestaat in de communistische samenleving het wisselhuwelijk. De vrouw neemt zoveel mannen als haar goeddunkt, de man zoveel vrouwen, als hij wil." Waar zulke boosaardige beginselen heenleiden, kan ieder licht bevroeden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen