Over de grenzen

Wat weten wij over de kerk in China? Is er nog wel een kerk? Ik denk dat de meesten van ons alleen maar weten te zeggen, dat de kerk daar in verdrukking leeft.

Historische inleiding.

De kerk in China is van oorsprong natuurlijk een zendingskerk. Reeds in de achttiende eeuw gingen er zendelingen naar China Zij hadden geen gemakkelijke taak, want de Chinezen stonden erg vijandig tegenover de vreemdelingen. Ook tegenover hun boodschap. Zij geloofden niet in één God, Die alles gemaakt had. Zij kenden vele goden. Bovendien deden zij aan voorouderverering en vooral van dit geloof wilden zij niet afstappen.. Zo kwam het meermalen voor dat een tot het Christendom overgegane Chinees toch nog op zijn huisaltaar aan zijn voorouders offerde.

Maar toen de Westerse landen te veel invloed dreigden te krijgen in China kwam er een opstand. De bekende Boxer-opstand van 1900.

De ingewortelde haat van de Chinezen tegen de vreemdelingen was tot uitbarsting gekomen. Ook de zendelingen moesten het ontgelden. Het bleef voor hen voortaan een onzekere tijd. Vooral toen het Communisme begon wortel te schieten. In 1927 werden bijna alle zendelingen geëvacueerd, omdat hun leven gevaar liep. Toen begon de burgeroorlog tussen de Nationalisten en de Communisten. Alleen de oorlog tegen Japan in 1937 bracht beide partijen tot uiterlijke samenwerking. Na deze oorlog zette de burgeroorlog zich weer onverminderd voort.

Voor de kerk was deze tijd echter een tijd van grote bloei. Veel zendelingen waren na de oorlog teruggekeerd. Bovendien had het werk onder Chinese studenten, die tijdens de oorlog naar het Westen waren gevlucht, vrucht gedragen. Velen van hen werden zendeling onder hun eigen volk. In deze periode van onrust was de belangstelling" voor de bijbelse boodschap verblijdend. De bijbelscholen en theologische hogescholen waren vol en velen kwamen tot bekering. In veel plaatsen kon zelfs van een opwekking gesproken worden! Maar ondertussen wonnen de Communisten van Mao en moesten de Nationalisten van Tsjang Kai-tsjek naar Formosa uitwijken.

Een profetische blik.

De Amerikaanse zendeling Leslie Lyall vertelt in zijn boek „Ziende de Onzienlijke" dat een Chinese kolonel hem waarschuwde voor de Communisten., Hij zei: „De Communisten zullen er nu spoedig zijn. Wij trekken ons terug en gaan naar Taiwan (= Formosa). Maar vertrouw de Communisten nooit! In het begin zullen ze jullie wel met rust laten en heel beleefd doen. Maar vlieg er vooral niet in en laat je niet misleiden door mooie woorden. Als ze na een paar jaar alle inlichtingen verzameld hebben die ze nodig hebben, zullen ze optreden. U bent gewaarschuwd!"

De woorden van deze kolonel waren ver bezijden de waarheid. niet

De Communistische propaganda had altijd beweerd, dat zij de godsdienst ongemoeid zou laten. Veel Chinese Christenen geloofden dit. Velen van hen hadden zelfs meer op met de Communisten dan met de Nationalisten, want bij hen vierde de corruptie hoogtij. Zij verwachtten veel meer van Mao met zijn landhervormingsplannen. In het begin leken zij gelijk te krijgen. De overwinnaars hadden het veel te druk om orde op zaken te stellen en de economie nieuw leven in te blazen. En zij slaagden hierin werkelijk; die eer moeten we hen geven.

De klauw van de draak.

Op 30 juni 1950 kwamen een aantal kerkelijke leiders en zendelingen bijeen in Sjanghai. Zij hoorden daar het verslag van vier van hun leiders, die een gesprek hadden gehad met de regering. Minister-President Tsjoe En-lai zelf had hen ontvangen. Zij voelden zich dan ook zeer vereerd. De vorige regering had immers nooit zoveel aandacht aan de Christenen besteed. Hun verslag was zeer optimistisch., De regering stond niet vijandig tegenover de kerk. In de grondwet stond immers dat er vrijheid van godsdienst was. Alleen had de regering er bezwaar tegen dat de kerk zich liet gebruiken als werktuig van het imperialist!-

sehe Westen. Zodoende kwamen er nu nogal eens moeilijkheden voor tussen de kerk en de regering. Maar deze zouden gauw opgelost kunnen worden als de kerk mee - werkte!

Er was hiervan zelfs een officieel document gemaakt. De kerk beloofde hierin zich te ontdoen van alle imperialistische invloed en beloofde onvoorwaardelijk trouw aan de regering. Overal werden nu. de handtekeningen van de Christenen gevraagd om dit document te ondertekenen. (Zo kwam de regering heel listig in het bezit van de namen van bijna alle Christenen.)

Op 23 september stond in alle dagbladen in China de tekst van dit document. Tegelijk bezochten de plaatselijke communistisdhe leiders de plaatselijke kerkelijke leiders om te zien hoe zij reageerden. „U bent het er natuurlijk mee eens? " „Ja!"

„Waarom duldt u dan nog steeds de hulp en aanwezigheid van de buitenlandse imperialistische zendelingen? " Als hier geen aandacht aan besteed wercl, dan werd de volgende zondag de kerk gevorderd voor een of ander doel. Het gevolg was dat de Chinese Christenen de zendelingen verzochten om te vertrekken. Geen bevel van de Communisten was nodig! Zonder protest liet de kerk zich in een hoek drukken. Eind 1951 was er bijna geen buitenlandse zendeling meer in China. De scholen, ziekenhuizen enz. van de buitenlandse zendingsgenootschappen werden door de staat ingepikt. De kerken kregen het aanbod om te gebruiken wat zij nodig hadden. Maar het bestuur ervan bleef aan de regering. Ook hierbij school dus een addertje onder het gras. De staat wilde alles zelf regelen., Ook de gang van zaken in de kerken. Daarom moest er allereerst één kerk komen. Wie te veel protesteerde werd direkt al gevangen genomen.

Tegenover de buitenwereld werd er gedaan alsof er geloofsvrijheid was, maar ondertussen probeerde de regering de kerk in haar macht te krijgen en voor haar karretje te spannen. Er waren geen openlijke vervolgingen. Wel werden vooral de leidinggevende personen gearresteerd. Natuurlijk niet, omdat ze Christen waren, maar omdat ze imperialistische ideeën verkondigden. In wezen gaat het er echter om de kerk uit te roeien. De officiële communistische krant „Rode Vlag" schreef: „We moeten

strijden tegen de godsdienst — dat is het a. b. c. van het Marxisme. Communisme en godsdienst zijn tegengesteld aan elkaar. De strijd cm de idealen van het communisme in de hele wereld te verwezenlijken èn „de bouw van het Koninkrijk van Christus op aarde" zijn tegengesteld als water en vuur".

Christen b 1 ij v e n . z ij n è n

Teen de Communisten aan de macht kwamen zijn ze direkt begonnen met de heropvoeding van het gehele Chinese volk. Iedereen die geen aanhanger is van het communisme meet een „hersenspoeling" ondergaan. Iedere maatschappelijke groep — bijv. arbeiders op een fabriek, studenten in een klas, soldaten in een regiment moeten dagelijks bijeen komen om enderwezen te worden in de communistische leer. Onverbiddelijk worden zij dagelijks gebombardeerd met communistische kreten en leuzen. Ock d.m.v. de radio en de reklame wordt steeds op de zegeningen van het communisme en de verdorvenheid van het imperialisme gewezen. Men moet wel een zeer goed onderlegd Christen zijn om dan staande te blijven. Zonder dat velen het merken werden hun gedachten vervormd.

Op die studie-bijeenkomsten komt de groepsleider er al gauw achter wie een Christen is; voor hem is er dan nog een speciale studie-klas.

Als ook dit niet helpt, dan zijn er altijd nog de werkkampen met slavenarbeid. Als ze dan 's avonds, murw door de zware arbeid, terugkomen, krijgen ze eerst nog een cursus in cle communistische leer.

Als een Christen na jaren van zulke spanningen nog bij zijn verstand is en zijn overtuiging niet heeft losgelaten, dan is dat een wonder!

Er is nog iets, wat een vreselijke aanslag betekende voor de kerk van Christus. Dat is de commune.

In augustus 1958 dicteerde Mao de „Grote Sprong Vooruit". Het hele volk moest georganiseerd worden om de produktie tot ongekende hoogte op te voeren. Iedereen, behalve de oudsten en de jongsten, moesten naar de commune, waar iedereen een taak kreeg. Ook de vrouwen en kinderen deden mee. Huishoudelijk werk is immers verkwisting van arbeidskracht. De kinderen worden door de Staat opgevoed. Eerst in crèches en later in internaten. De gezinnen

van de Christenen werden zo uit elkaar gerukt en de kinderen werden nu natuurlijk niet meer onderwezen in de christelijke leer, maar in het materialisme en communisme. De toekomst voor de Gemeente zag er dus heel slecht uit. Er waren geen normale zondagen meer, want elke dag moest benut worden.

Gelukkig is het commune-stelsel een grote mislukking geworden en we mogen daar gerust Gods hand in zien, want Hij zal zijn Gemeente in stand houden — ook in China.

Een vraagj

Een vraag die velen zich stellen is: heeft de kerk in China nog toekomst? Ondanks de scherpe censuur komen er nog berichten uit China naar het „vrije Westen". Zij vertellen van geweldige verdrukking, maar ook van grote geloofsmoed. De communisten zijn zelfs bang om een Christen in de gevangenis te zetten, omdat hij daar nog anderen weet te bekeren, tot zelfs zijn cipiers toe.

Achter deze wonderen staan de woorden van Jezus Zelf: „Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude".

Nog een laatste vraag aan ons: Hebben ook wij gebeden, dat hun geloof niet ophoude?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen