Een dag met een gouden randje

Vanavond is Robert met een dik tevreden gevoel naar bed gegaan. Z'n vader brengt hem, dus word ik beneden al welterusten gewenst, inclusief een stevige smakker. Weifelend schuifelt hij naar de deur, komt twee keer terug voor een "dringende" mededeling, alles natuurlijk om tijd te rekken. Deze keer (soms dus wel) niet uit vervelendheid, maar juist omdat deze dag hem zo'n voldaan gevoel heeft opgeleverd. En is het dan niet jammer om dat fijne gevoel zomaar voorbij te laten gaan door te gaan slapen? Wie weet hoe sikkeneurig hij morgen wakker wordt! De belofte dat papa een heel hoofdstuk zal voorlezen uit het bibliotheekboek verhoogt de snelheid enigszins.Toch roept hij nog twee keer op de trap met een innig tevreden en aanhalige stem: „Daaaaaag mam!" en: "Welterusten hè!"
Zo zou je het iedere dag wensen, denk ik vertederd. Raar, eigenlijk was het vandaag een heel gewone dag, niks bijzonders; geen verjaardag, cadeau, uitstapje of iets dergelijks. Vanmorgen toen hij beneden kwam was er een verrassing in de vorm van een gebakje plus toffee, meegekregen van een lieve tante omdat oom jarig was. Wel kostte het hem enige moeite om het taartje tot 's middags te bewaren. In z'n rugzak kreeg hij een zakje chips mee voor de pauze (zat in een afscheidszakje van een verjaardagsfeestje). Zo'n start doet onze lekkerbek goed. Verder had hij die morgen gym. Ook dat doet hij graag. Thuisgekomen vertelde hij opgetogen dat ze in plaats van gym, buiten op het kleuterplein gespeeld hadden. Beslist geen slechte ruil zo te horen. Want al zit hij nu op de "grote school", hij heeft dagelijks zicht op de "karren" en andere speelattributen van de kleuters en dan zal hij best wel eens verlangend aan "vroeger" hebben gedacht. Vervolgens heeft hij nu al drie weken een vast vriendje: Freddie. Die regelmaat, de ene dag hier, de andere daar, doet wonderen voor zowel moeder als kind, en ze kunnen nog heerlijk spelen ook!
Vandaag was het onze beurt, maar Robert had al met vooruitziende blik aangekondigd dat ze waarschijnlijk naar Freddie zouden gaan omdat die gisteren jarig was. Vandaag moest dus zijn speelgoed ingewijd worden. Bij het thuiskomen dekte hij ongevraagd de tafel voor me. Zijn goede zin werd ook hier opgemerkt; er was niets vergeten (is meestal anders, gemakzucht). Tijdens het spitsuur, warme maaltijd (alles rond het kookpunt, ik incluis) liet hij me zijn nieuwste pennevruchten zien, zojuist geoefend op het eerste beste blaadje dat voorhanden was. De i en de u, in schuinschrift, zag ik tot mijn verbazing. Wat moeten ze in korte tijd al veel leren! Alleen cijfers en losse letters vind ik in die korte tijd al een prestatie.
Mijn oprechte verbazing streelt z'n ego, alweer een pluspuntje! Wat later maakt hij me met trotse blik attent op zijn lege bord. Hierop had zuurkool gelegen -matig, zeer matig- en op zonder gemopper! Bij het afdrogen scoorde hij wederom: zonder gekibbel, èn snel, èn droog! Het leukste was dat hij zo tevreden was over zichzelf, dat hij haast niet kon stoppen om me te plezieren.
Zojuist kwam hij nog even naar beneden met de mededehng dat hij in plaats van even lezen (plaatjes kijken) zijn bureautje had opgeruimd. „Speciaal voor u!", zei hij erbij, en dat hij nu wel erg koude voeten had! Een dag met een gouden randje, voor hem èn voor mij. Een dag om goed te onthouden en vooral: om zeer dankbaar voor te zijn!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen