J.J. VAN DER CHUIT, WEDERGEBOORTE EN GELOOF (10)

Verschuivingen worden geconstateerd. Nu zien we dit in elke eeuw. Echter waar voor we gewaarschuwd worden, daar moeten we niet aan voorbij gaan. Het kan zeer gevaarlijk zijn. Temeer als het over zaken gaat die onze zaligheid raken. Zelfmisleiding en elkaar bedriegen voor de eeuwigheid is niet onschriftuurlijk. Alhoewel ik mezelf wel eens afvraag: wordt dit nu nog geloofd, want veel wordt er beredeneerd en als vastgesteld en daarom geloofd. Dat er overeenstemming moet zijn althans in grote lijnen met het verleden mogen we niet voorbij zien. Tijdsverandering mag geen andere levensovertuiging of levensbeleving laten zien of laten horen. Waar in het verleden voor gewaarschuwd, of aandacht voor gevraagd is, mogen we niet voorbij zien. Daar we wat passages weergeven uit het leven van Prof. van der Schuit, wil ik nu wijzen op wat hij schreef over wedergeboorte en geloof. Geloof en wedergeboorte. Nu kunnen beide een tegenstelling vormen. Prof van der Schuit heeft daarvoor gewaarschuwd. Met nadruk heeft hij gezegd dat beide namelijk wedergeboorte en geloof of andersom geloof en wedergeboorte op hun juiste plaats gezien moeten worden. Als eerste dient gesteld te worden naar Schrift en belijdenis: het werk van de Heere in ons. De belijdenisgeschriften geven van beiden het schriftuurlijk belijden door. Echter lijkt er verschil te zijn tussen wat er in de Dordtse Leerregels staat en in de Nederlandse Geloofsbelijdenis. In de Dordtse Leerregels lezen we dat dode zondaren wedergeboren worden tot het geloof. Benadrukt wordt de daad van de Heere in ons. In artikel 24 van de Ned. Geloofsbelijdenis wordt beleden dat wij wedergeboren worden door het geloof. En dat dit geloof de mens maakt tot een nieuwe mens en hem doet leven in een nieuw leven. Wanneer we denken aan beide gegevens dan lijkt er sprake te zijn van een tegenstelling. De Dordtse Leerregels spreken van wedergeboorte en daarna geloof en de Ned. Geloofsbelijdenis van geloof en wedergeboorte. Op dit onderscheid te wijzen, achtte prof. van der Schuit noodzakelijk. Temeer daar er een verschuiving is en nu het accent valt op geloof en daarna wedergeboorte. Nimmer mag voorbijgezien worden, dat de Dordtse Leerregels ons voorhouden dat geloof een vrucht is van de wedergeboorte. Er staat in artikel 18: door wier dienst de mensen geroepen worden tot bekering en het geloof in Christus de Gekruisigde. Van der Schuit zegt verder: maar behalve deze algemene roeping is er ook een krachtdadige roeping, een ‘ware’ bekering, een genade des wederbarenden Heiligen Geestes. Door onze reformatorische theologen zoals Calvijn, Ursinus en anderen, zo schoon genoemd: “inclinatio ad credendum”, een hartneiging, een zielsbuiging, die niet anders kan en wil dan geloven. Dat is maar niet de uiterlijke prediking, dat is maar niet een verstandelijke verlichting, nee, dat is veel en veel meer, veel dieper, veel intensiever, rakende al de hoedanigheden van onze zielstrillingen. Zoals we lezen in artikel 11 van hoofdstuk 3 & 4 van de DL. Laat ik enkele passages uit de DL aanhalen. Ze worden te weinig gelezen. Ons volk en met name de jeugd raakt al meer aan deze taal en aan de zaken ontwend. Hiervan kan prediking en catechese de schuld zijn. We lezen in Hoofdstuk 3 & 4 artikel 10 dat God de zijnen krachtiglijk roept, met het geloof en de bekering begiftigt. En wat is nu die krachtdadige roeping die aan het geloof vooraf gaat? Dat zegt ons art 11, waar staat: voorts wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert en de ware bekering in hen werkt, is het dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken en hun verstand krachtiglijk door de Heilige Geest verlicht, opdat zij recht zouden verstaan en onderscheiden de dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot de binnenste delen van de mens met de krachtige werking van dezelfde wederbarende Geest. Hij opent het hart dat gesloten is, Hij vermurwt, dat hard is. Hij besnijdt dat onbesneden is. Hier hebben we de typering van de bediening van het Woord en bij het Woord en daardoor wordt gewerkt in het leven de krachtdadige roeping, wedergeboorte, ware bekering en geloof. Dit alles spreekt van de machtige, heilrijke daad van de Heere in het leven van een zondaar. Wanneer het nu in artikel 24 van de Ned. Geloofsbelijdenis over de wedergeboorte door het geloof gaat, dan is dit een zaak van andere orde. De mens wordt daar getekend als wedergeboren. Het gaat over de heiligmaking. Ook wel genoemd de wedergeboorte in ruimere zin. Daarom leest men boven artikel 24 : “van de heiligmaking en de goede werken.” Heilsordelijk volgt dit op artikel 23. daar gaat het over de rechtvaardigmaking. Wie nu zegt dan men door het geloof wedergeboren wordt of door te geloven trekt een conclusie en dat is gevaarlijk. Nu mag de gedachte niet voorbijgezien worden, die nogal eens geponeerd wordt: het accent behoort te vallen op de levensheiliging. In de prediking moet het daar bijzonder over gaan. De gemeente moet daartoe steeds opgeroepen worden. Zeker de levensheiliging mag niet gezien worden als een secundaire zaak. Men doet dan tekort aan wat de Heere in Zijn Woord zegt. Maar nimmer mag de levensheiliging, de heiligmaking, losgemaakt worden van de rechtvaardigmaking. Wanneer dit gebeurt, gaat men zijn heiligmaking houden als zijn rechtvaardigmaking voor de Heere. Rechtvaardigmaking en heiligmaking zijn onderscheiden zaken. In Gods woord wordt dit aangegeven en geleerd op de school van de Heilige Geest. Beheerst door de Geest des Heeren wordt men van de rechtvaardiging ook geleid naar de heiliging van het leven. Die heiliging laat in het leven vrucht zien. Tegenover de werken van het vlees, blijkt door de genadekracht van de Heilige Geest de vrucht van de Heilige Geest. Namelijk: liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid. Waar dit leven werkt, spreekt Johannes 15. het levensbeeld van de wijnstok en de rank. Verstaan wordt: de rank is er door de geplante wijnstok en zij leeft door de wijnstok. Zij zoekt het leven in de wijnstok Die wisselwerking is er in het geloofsleven. Samenvattend kan er gesproken worden van de passiviteit en de activiteit van het geloof. Op het eerste volgt het tweede. Gelijk ook het gezaaide opkomt uit de grond. Zo komen er geloofswerkzaamheden. Geloofsdaden. In de samenleving wordt het bemerkt. Het blijft niet verborgen. De Catechismus zegt: het is onmogelijk dat wie Christus door een waar geloof ingeplant is niet zou voortbrengen vruchten der dankbaarheid. Dit leven is niet zonder gebed. De wedergeborene zoekt het gebed voor vrucht, voor vrucht dragen. In dit verband zegt van der Schuit: in de Heilige Schrift zijn dit de uitnemendste heiligen, die een nauwgezet gebedsleven leiden om te kennen wat de Heere vraagt. En het einde zal zijn wat in Mattheüs 25 staat: Heere, wanneer hebben wij? Wat we lazen zijn geen waarheden uit het kerkelijk museum van oudheden. Maar gegevens naar de Schriften. Dus vandaag nog legitiem. Voor leer en leven!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen