Ko Samet, Thailand

Over hobbelige zandpaden brengt het bestelautootje de reizigers naar verschillende bestemmingen op het eiland, die met een beetje goede wil ook te voet bereikt zouden kunnen worden. Ik ga op zoek naar accommodatie, een prettige routineklus, vanwege het grote en vaak uitstekende aanbod dat Thailand op dit gebied heeft. Maar de ene hut is nog erger dan de andere en de strandhuisjes blijken niet alleen peperduur (twintig tot dertig gulden gemiddeld), het is er vies, roestig en ze verkeren in verregaande staat van verval. De White Sand Bungalows hebben gevlekte en kruimelige lakens, opbollende plastic wanden en kapotte, verroeste horren. Ik ben niet de enige wie het opvalt. Een chefkok uit Alphen aan den Rijn, op vakantie met vrouw en dochter, vergelijkt de sanitaire voorzieningen van Ko Samet al met de "Birma-spoorweg".

Schoon strand
Maar het strand is mooi en het water schoon. Dat moet gezegd. En dat is natuurlijk ook de reden waarom het eiland, vooral in de weekends, zo populair is. Ko Samet ligt op 200 kilometer van Bangkok en is in zo'n vijf uur vanuit de hoofdstad met bus of boot te bereiken. Ideaal voor een ieder die de laatste dagen voor vertrek naar Nederland nog even niet te ver van Bangkok en het vliegveld wil verblijven. Maar de reiziger kan dan het beste gewoon maar op het strand blijven. Een wandeling over het eiland geeft ook weinig reden tot plezier. Het overgrote deel van het bos is gekapt en over de kam van de heuvels is een brede vierbaans-zandweg aangelegd, een soort TransAmazonica. Aan de kleinere stranden is het rustig, maar aan de populaire en drukke Hat Sai Kaew en Ao Wong Deuan gonst het van de "jet-ski's" en hangt het bungalowpersoneel verveeld aan de bar. Aan de Wong Deuan is chagrijnigheid troef Er wordt niet gegroet, geglimlacht of zelfs geantwoord als ik informeer naar de prijzen in de krottige bungalows.

Muesli
In de restaurants lijkt het personeel in slaap gevallen te zijn. Pas in het Candlelightrestaurant lacht men mij weer eens hartelijk uit als ik een muesli met yoghurt en fruit bestel. Met plezier wordt me een rijke vruchtenschotel met wat gestrooide pinda's voorgezet. Aan de kleinere stranden is het 's avonds aangenaam stil, maar aan de Hat Sai Kaew hebben de meeste toeristen zich als motten in het lichtschijnsel van de televisie geplaatst, om zo de avond op traditionele wijze door te brengen. Onder een lint van kleurig geflits bevinden zich, onvermijdelijk, een tweetal bars waar zich wat meisjes en een groepje mannen van middelbare leeftijd ophouden. Twee discodreunen vermengen zich hier met het gesjirp van de krekels in de nacht. Op de veranda van mijn bungalow praat ik in het donker nog wat na met de chef-kok uit Alphen aan den Rijn. Hij is wat tot rust gekomen en heeft nu ook de aardige kanten van het eiland ontdekt. Het eten is er goed en de bungalow waar we nu zitten is schoon en geriefelijk. Maar waarom het op het overgrote gedeelte van het eiland zo'n zooitje is, blijft ons een raadsel.

Felle strijd
De volgende dag wordt het duidelijk. Ik spreek met Joseph Ottiger, de Zwitserse eigenaar van een van de (betere) bungalows en hoor dat er een jarenlange strijd tussen de autoriteiten en de eilandbewoners gaande is. Tot 1981 was Ko Samet een rustig vissersdorpje, omringd door lege stranden en tropisch woud. Het eiland werd ontdekt door zowel de houtindustrie, de touroperators als de staat, die het eiland tot Nationaal Park bestempelde. Er brak een tijd van grote verwarring aan. In 1981, 1990 en 1992 verscheen de politie met het bevel alle bungalows te sluiten. Het eiland moest leeg. Een golf van protesten kwam los. Samet was al voor een groot gedeelte volgebouwd en de meeste eilandbewoners ontleenden aan het toerisme (jaarlijks zo'n 30.000 bezoekers) de belangrijkste bron van inkomsten. Staat en bewoners konden maar niet tot een compromis komen. Processen werden aangespannen, plannen werden gemaakt, boetes uitgedeeld, maar er veranderde niets. Ondertussen werd het bos verder gekapt, werden wegen aangelegd (er rijden nu zo'n 50 auto's op het eiland) en waterscooters toegelaten. Sommige bungalows werden afgebroken of mochten niet worden afgebouwd. Het gevolg was en is een zeer onzekere situatie. Niemand had dus zin om ook maar een baht (Thaise munteenheid) in een goed rioleringssysteem of efficiënte afvalverwerking te steken. Morgen kon het allemaal weer immers allemaal afgelopen zijn.

Open
Volgens Ottiger ziet het er nu naar uit dat de bungalow- en restauranteigenaars een huurcontract van 5,15 of 20 jaar zullen krijgen. Daarna moet iedereen weg. Wordt het 20 jaar, dan knapt het eiland wel op, volgens Ottiger. Krijgt men een vijf- of tienjarig contract, dan wordt het een bende, voorspelt de Zwitser, die zo graag een strenge wetgeving had gezien. Al zijn voorstellen over een gescheiden afvalsysteem en een degelijke riolering werden welwillend door z'n medebewoners ontvangen, maar nooit uitgevoerd omdat niemand er geld voor over had. Voorlopig is Ko Samet dus open voor de toerist. Wie drukte wil kan terecht op de stranden Hat Kaew en Ao Wong Deuan. Voor wat meer rust zijn er de stranden van Ao Phai, Ao Phutsa of Ao Thian. Daar bevinden zich ook de aanbevolen bungalows van Samet Villa, Tub Tim en Candlelight.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen