Tongentaal en profetie

K L E I N E K R O N I E K

A l enige tijd ligt er op mijn bureau een •^X artikel uit de krant dat ik bewaard heb voor een GW-nummer na Pinksteren. Drs. J.A. van Delden schrijft in het ND over „Niet in tongen spreken, maar profeteren". Hij gaat daarbij in op de Alphacursus en het bijbehorende boek van Nicky Gumbel. Een kwestie van leven, kennismaken met het christelijk geloof. Naast veel waardering heeft hij hierop ook enige kritiek. Het gaat mij nu vooral om de verhelderende opmerkingen die Van Delden maakt over twee gaven die in 1 Kor. 12—14 worden genoemd: profetie en tongentaai.

, , Pinksterdag

Laat ik eerst ingaan op tongentaai. Op de Pinksterdag spraken de volgeUngen van Jezus , , met andere tongen, zoals de Geest het hun gaf uit te spreken" (Hand. 2 : 4). Daarbij zijn een drietal kenmerken te onderscheiden: wat gezegd werd, was voor ieder, zonder vertaling, te begrijpen; ieder hoorde het als in zijn eigen taal; wat gezegd werd, ging over , , de grote daden Gods". Dit wonder trok onmiddellijk de aandacht. Het was een teken van de vervuUing van de profetie van Joel. Het was een hemels getuigenis: het nieuwe verbond, zoals de Here Jezus dat bij het Avondmaal had ingesteld, trad naar buiten. Hier, onder déze mensen woonde God.

Deze bijzondere vorm van spreken in tongen kwam nog enkele keren voor. Telkens als het evangelie een nieuwe kring bereikte, bevestigde God door dit teken dat Hij aan het werk was. Hij bevestigde zo, dat de nieuw-bereikten ook bij zijn volk hoorden. Achtereenvolgens gaat het dan om de Samaritanen (Hand. 8 : 14—17), de heidenen (Hand. 10 : 44—47, 11 : 15—17) en discipelen van Johannes (Hand. 19 : 6). Bij de doop van Cornehus en zijn huisgenoten zegt Petrus nadrukkelijk: de Heihge Geest werd op hen uitgestort , , evenals in het begin op ons", en , , op volkomen gelijke wijze als ons". WeUicht moeten we hier denken aan het spreken van , , de tongen der engelen" (1 Kor. 13 : 1).

Korinthe

In 1 Kor. 12—14 komen we een andere vorm van spreken in tongen tegen: niet tegen anderen op begrijpelijke wijze spreken, maar in een voor anderen onbegrijpelijke taal tot God spreken. God prijzen tot stichting van jezelf (1 Kor. 14 : 4—19). In de gemeente mag die tongentaai alleen toegepast worden, als er vertahng bij is. En dan geldt nog het woord van Paulus: , , liever vijf woorden met het verstand dan duizend woorden in een tong" (1 Kor. 14 : 19).

Er is binnen orthodox-protestantse kring verschil van mening over de vraag, of deze tongentaai nog voorkomt. Het bewijs vanuit de Bijbel dat dat niet meer zo zou zijn, lijkt mij ontoereikend. Maar als de Heilige Geest deze gave nog geeft, dan zullen we toch in ieder geval de regels van de Bijbel moeten aanhouden voor het omgaan ermee. Ik noem drie punten:

- Het is niet de hoogste gave, en we moeten niet daarnaar streven, maar naar de hoogste gave: het profeteren (1 Kor. 14 : 1—3). , , Streeft naar het profeteren en belemmert het spreken niet (door het spreken) in tongen." (1 Kor. 14 : 39). (Dit lijkt mij een betere vertaling gezien de grondtekst, de stijl van Paulus en in het licht van de te­ neur van het hele hoofdstuk, J.A.v.D.)

- Het is een gave die in de , , Geest geeft aan wie Hij wil" (1 Kor. 12 : 11, 28—31).

- Het is een gave die de kerkdienst nadelig kan werken ten opzichte van buitenstaanders en ingeperkt moet worden. Alleen als er vertaling is, mag iemand in tongen spreken.

Helaas wordt vaak geen helder onderscheid gemaakt tussen deze twee vormen van spreken in tongen. Daarnaast doen sommigen het voorkomen alsof iedere gelovige in tongen zou moeten spreken, zeker als je , , vervuld bent" met de Heihge Geest."

Van Delden plaatst een kritische kanttekening bij het teveel benadrukken van de tongentaai en het aanzetten om daarnaar te streven. Het is mooi wanneer de Geest deze gave geeft aan christenen tot hun persoonlijke stichting, maar je moet het krijgen van deze gave niet willen forceren. Verder gaat Van Delden in op de betekenis van het profeteren.

, , Profeteren

Evenals bij tongentaai kun je twee vormen van profeteren onderscheiden. De eerste is het rechtstreeks doorgeven van een boodschap van God, in het bijzonder over de toekomst. We komen dat o.a. tegen bij de dochters van Fiüppus en bij Agabus (Hand. 21 : 9, 10) en in 1 Kor. 14 : 30. Dit is een bijzondere gave van de Geest, waar niet alle leden van de gemeente deel aan hebben.

Daarnaast is er het profeteren dat Paulus omschrijft als , , voor de mensen stichtend, vermanend en bemoedigend spreken" (1 Kor. 14 : 3). Dat is tot stichting van de gemeente (vs. 12), met inschakeling van het verstand om anderen te onderwijzen (vs. 19), tot een getuigenis voor niet-kerkelijke gasten in de gemeente (vs. 17, 24), en het staat open voor toetsing (vs. 29). Deze gave hgt in principe open voor ieder en we hebben dan te maken met een vervuUing van de belofte van God (Hand. 2 : 17, Heb. 8 : 10, 11, 1 Petr. 2 : 9, 10)."

V.

J.H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen