ZENDING ONDER PAPOEA’s

Door de bewoners van Maraoe, een plaats op het eiland Jappen, werden Tanamal en zijn vrouw opgewacht. Een huis was er niet, zodat de goeroe voorlopig het posthuis moest betrekken. Maraoe was een wonderlijk dorp; de bewoners leefden zeer verspreid, in huizen boven de zee, op het strand, aan de oever van de rivier en op een klein eilandje voor de kust. Hierdoor was het werken voor Tanamal zeer moeilijk, omdat de mensen niet geregeld aanwezig konden zijn.

Er werden veel gebeden opgezonden tot de Heere, om kracht te mogen ontvangen om vol te houden en wijs en voorzichtig te handelen. In moeite en eenzaamheid troostten ze zich met de woorden van de Heere Jezus: „Ik zal u geen wezen laten".

Gelukkig waren er ook lichtpunten: de mensen waren behulpzaam en hielpen grif bij de bouw van een huis en een school-kerk, zodat deze gebouwtjes in drie maanden klaar kwamen. Het was ook aangenaam, dat de bewoners, mannen., vrouwen en kinderen 's Zondags trouw naar de kerk kwamen, en dat de school ook trouw werd bezocht. Langzamerhand kwam de bevolking rondom de goeroehuis wonen, wat zeer bevorderlijk was voer de goede gang van zaken. Nu de mensen niet meer zo verspreid zaten, opperde Tanamal het plan om een behoorlijke kerk te bouwen. Het eerste gebouw was immers maar een noodwoning en niet permanent. Het plan viel in goede aarde en de bouw kon beginnen. Ingespannen werd gewerkt, en in een half jaar stond er een kerkgebouw, dat er mocht zijn. Nu moest ook nog een betere school gebouwd. Ook dit kwam in orde, tot grote blijdschap van de goeroe.

We kunnen wel begrijpen, hoe intens Tanamal gedurende de bouw bezig was. Had hij teveel van zijn krachten gevergd ? Het zou heus geen wonder zijn. In elk geval, nadat de school was klaar gekomen, werd de goeroe erg ziek. Malaria, de gevreesde tropische ziekte, had hem aangetast. Nu is dit op zichzelf niet zo verontrustend, maar er kwam ook zwartwaterkoorts bij, en daardoor leek de toestand hopeloos. Toch werd de man door deze ziekte niet ten grave gesleept; hij mocht weer herstellen, maar hem werd twee maanden absolute rust voorgeschreven, 't Was erg, dat de school nu gesloten moest blijven, maar het kon nu eenmaal niet anders. De godsdienst-oefeningen op Zondag werden echter door Tanamal gehouden, en ook werd elke avond een dagsluiting gehouden, waarbij de goeroe voorging.

In 1927 kwam de gezaghebber van Seroei op bezoek. De man was vol lof over de mooie school en kerk, en vroeg meteen maar of Tanamal in Seroei een posthuis kwam bouwen. Na eerst permissie gekregen te hebben van de zendeling, ging de goeroe weer maar bouwen. Het posthuis was in Juni van datzelfde jaar klaar en als waardering werd Tanamal op 31 Augustus, de verjaardag van de toenmalige Koningin Wilhelmina, een dankbetuiging uit naam van de resident van Ternate overhandigd.

In dien tijd schreef de goeroe een brief aan zendeling Van Hasselt, waarin o.a. dit stond: „Hoe is dat toch, dat terwyl U mij naar Seroei hebt overgeplaatst om daar weer te blijven werken, zendeling Bout mij telkens naar een andere kampong stuurt om nieuw

werk te openen. Wij vinden dit zeer onaangenaam, omdat we nergens een vaste plaats hebben op deze manier." Het antwoord van de zendeling luidde als volgt: „Ja, goeroe, het is niet toean Bout, die U zendt, maar de Heere. Dat is nu juist het talent, dat de Heere U heeft gegeven, opdat U daarmee zou woekeren. Elke dienstknecht heeft speciale gaven ontvangen, en naar de mate van zijn talent worden er eisen gesteld. Werp de schuld niet op mij en toean Bout, maar werk met een opgeruimd hart in Gods Wijngaard. Vertroost Uw hart met het gezangvers:

Wat God doet, dat is welgedaan, Zijn wil is wijs en heilig. 'k Zal aan zijn hand vertrouwend die hand geleidt mij veilig. In nood is mij Zijn trouw nabij. Ja Hij, de Heer der heren, blijft eeuwig wijs regeren." gaan,

Wat maakte deze brief grote indruk op de goeroe! Zijn hart werd week. Zijn bezwaren waren verdwenen, want hij wist: het is waar. wat de zendeling schrijft. Vanaf dit ogenblik heeft Tanamal zich geduldig neergelegd bij dc besluiten, die van hogerhand kwamen, niet meer mopperend onder zijn werk, maar met innerlijke vrede vervuld, wetende, dat het Gods wil was.

Het volgende jaar, Januari 3928, kwam een brief van zendeling Bout! De inhoud van de brief was, dat de goeroe zich gereed moest houden om naar Koercedoe te vertrekken, want daar moest een dorp worden geopend, n.1. Kaipoeri. Tanamal vond het goed. Er was geen tegenstand in zijn hart, want hij geloofde dat niet de zendeling hem riep, maar God. Bij de njora, zijn vrouw, was het echter anders. Toen zij de brief had gelezen, zei ze: „Goeroe, ga maar alleen naar Koeroedoe, ik blijf hier bij de mensen van Maraoe." De zaak werd lang en breed besproken; , maar de njora hield vol om niet te gaan. Ze gaf steeds hetzelfde antwoord: „Ik ga niet mee." Tanamal gaf echter de moed niet op. Hij was vast besloten te gaan en zijn vrouw zou hem wel volgen. Ze zouden eerst de geboorte van hun kind afwachten en dan zouden ze wel zien. In Februari, 's morgens om vier uur, werd een zoontje geboren. Alles ging goed, maar een half uur lateikwam een inzinking bij de njora. Ze werd ineens heel bleek en geen woord zei ze meer. Heel zwak hoorde de goeroe nog. „Wat is er toch met mij? " Dat w r aren haar laatste woorden geweest, want vijf minuten later was ze niet meer.

Nu begreep Tanamal de betekenis van haar standvastig w r eigeren om niet mee te gaan naar de nieuwe plaats. De Heere had het zo gewild, opdat straks de njora geen belemmering zou zijn voor de goeroe in Kaipoeri. Toen verstond Tanamal iets van de wijze wegen des Heeren, en daardoor kon hij die wegen ook aanbidden. Hij kon God danken, omdat Hij de njora had weggenomen. Nu zou ze geen zonde meer doen en er waren nu geen bezwaren om aan de roepstem des Heeren gehoor te geven. Aan zendeling Bout werd bericht gezonden, dat de njora overleden was op 27 Februari. Bout schreef dadelijk terug en vroeg in zijn brief, of de verhuizing nu toch nog wel kon doorgaan, want Tanamal zou nu wel in grote droefheid verkeren. Wanneer het niet kon, zou de zendeling er niet op aandringen in deze omstandigheden. En wat was het antwoord van Tanamal? De goeroe schreef terug: Natuurlijk ben ik zeer bedroefd, maar dat mag geen belemmering worden om aan de oproep Gods gehoor te geven, zoals ook in Lucas 9 : 60 geschreven, staat; „Laat de doden hun doden begraven, maar gij, ga heen en verkondig het Koninkrijk Gods." Daarom ga ik heen en zal Koeroedoe openen."

Op 20 April vertrok Tanamal naar de nieuwe plaats, maar voordien had hij eerst een grafteken voor zijn vrouw gemetseld en het pasgeboren kindje naar een goeroe-familie in Ansoes gebracht. Nog zouden de tegenheden niet ophouden, want nauwelijks iy2 maand

later ontving hij bericht, dat de baby heel ernstig ziek was en of hij wou komen kijken. Enkele dagen na zijn aankomst in Ansoes stierf het kindje. De vader was zeer bedroefd: dit was nu het vierde kind, , dat hij had moeten afstaan en clan nog zijn lieve vrouw; twee kinderen waren op Noemfoor overleden, één in Maraoe en nu dit laatste in Ansoes. Wat moest hij nu verder doen? Zijn werk maar opgeven? Neen, hij zou zich niet terugtrekken uit het werk Gods; hij zou vasthouden aan zijn opdracht. Zijn beide overgebleven dochtertjes nam hij mee naar Koeroedoe om daar zijn werk voort te zetten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen