KRONIEK

In Handelingen 16 vers 4 lezen wij: „En alzo zij de steden doorreisden, gaven zij hun de verordeningen over, die door de apostelen en de ouderlingen te Jeruzalem goed gevonden waren, om die te onderhouden".

* Wat waren dat voor verordeningen? Die waren het Dogma, dat de kerk te Jeruzalem vaststelde en de gemeenten hadden zich daaraan te houden en te onderwerpen. Uit Gods Woord is ons duidelijk, dat Paulus en Timotheüs zich aan deze kerkerlijke, dogmatische uitspraken hielden.

Het woord Dogma vormt de grondslag voor Dogmatiek. Wat is nu de betekenis van Dogmatiek? Laten wij het kostelijk werk van wijlen Ds. G. H. Kersten „De Gereformeerde Dogmatiek" eens openslaan. Op blz. 7 lezen wij over de naam dogmatiek het volgende: „De Dogmatiek is de stelselmatige beschrijving van de inhoud en het onderling verband der in Gods Woord geopenbaarde waarheden".

Wij spreken van Gereformeerde Dogmatiek, welke wordt begrensd door de Gereformeerde Belijdenisschriften en is alzo de stelselmatige beschrijving van hetgeen, volgens de symbolen der Geref. Kerk, inhoud en onderling verband is der in Gods Woord geopenbaarde waarheden.

Laten wij altijd vasthouden, lezers, dat de hoofdbron der Dogmatiek Gods Woord is. Naast deze hoofdbron zijn er echter, van Godswege, hulpbronnen gegeven, deze staan onder het Woord. Zij geven ons licht in de kennis der Goddelijke Waarheden. Het is nodig, dat daarop gelet wordt, ook door onze jonge mensen.

God de Heilige Geest heeft Zijn kerk altijd onderwezen en door die bediening des Geestes hebben wij. Gereformeerden, om de aloude beproefde Waarheid vast te houden, hulpbronnen ontvangen. Het Woord Gods is een boek, niet des mensen. „Wij geloven, dat de Heilige Schriftuur de wil van God volkomenlijk vervat, en dat al hetgeen de mens schuldig is te geloven om zalig te worden, daarin genoegzaam geleerd wordt". (Art. 7 Bel. des geloofs).

Toch heeft de Heere ook hulpbronnen gegeven aan Zijn kerk. O, dat vwj ook daar de rijkdom van mochten inzien. Lees de Apostolische Geloofsbelijdenis, geloofsbelijdenissen van Nicea en Athanasius en de Handelingen van de Concilies in de eerste vijf eeuwen der kerk. Lees en herlees de belijdenisschriften en de Drie Formulieren van Enigheid. Vergeet niet te lezen de Vijf artikelen tegen de Remonstranten. Ge moet niet een enkele regel, doch het geheel in zijn verband lezen. Jongens en meisjes, veracht die hulpbronnen niet. Zet uw hart op Gods Woord en de uitspraken van Gods Kerk.

Hoort gij het zoet gefluit in deze tijden niet, „Och, al de uitspraken van de kerk, laten wij er mee ophouden en elkander vrijheid geven, laten wij niet meer strijdeii". Velen gaan met dat zoet gefluit van „ieder zijn eigen opvatting, de banden verbreken" mee. Het is een symptoon om over te gaan tot een zekere leervrijheid.

Hoe komt het, dat men de hulpbronnen gaat verwerpen? De eenzijdige Dogmatiek houdt geen rekening met de ontwikkeling van de Gereformeerde leer. De apostel Paulus onderwierp zich de kerkelijke uitspraken, maar voor velen zijn ze te eng. Niet de kerk spreekt zich uit, maar enkele personen moeten de leiding geven. Hoevelen willen de Confessie en de kerkelijke uitspraken, zoals die gedaan zijn door onze ge- . meenten óver de Verbondenleer - (Synodebesluit 1931), negeren.

Als wij de kerkelijke uitspraken gaan loochenen en de kerkelijke weg niet volgen (lees art. 31 D.K.O. 1618-19), doch een leer verdedigen die in strijd is met Gods Woord en de belijdenis en zo de wettige uitspraken der kerk worden genegeerd, kan het niet anders of het ongenoegen Gods zal daar op rusten. Met ernst vraag ik u, zijn de leerstellingen van Pelagius, van Rome en van de Remonstranten destijds niet door de kerk verworpen? Hebben wij niet als vrucht daarvan onze belijdenisschriften ontvangen? Heeft de Heere niet van ouds, door de besluiten van de kerk, Zijn zegen gegeven?

Vandaar ook dat wijlen Ds. Kersten, in zijn Dogmatiek blz. 12 er zo beslist op wijst, dat degenen die de zuivere leer haten, gaarne hun toevlucht nemen tot de z.g. Bijbelse Dogmatiek. Maar vergeet niet, dat ze daarmede het voetspoor volgen van Erasmus, de Socinianen en de Remonstranten, die zich met de eenzijdige Dogmatiek trachtten te handhaven.

Nogmaals lezers, wat schuilt er een gevaar in als de kerkelijke uitspraken worden genegeerd. Dit staat vast, dat de ambtehjke werkwijze van de apostel Paulus veelal wordt verworpen.

In onze dagen wordt veel over Dogmatiek geschreven, doch laten de geachte schrijvers niet vergeten, dat Gods Woord de hoofdbron is van de Dogmatiek en dat het de Heere, naar Zijn vrijmacht, behaagd heeft de leiding des Geestes te geven door de besluiten der kerk. Wat een wonder is het, dat de Heere ons nog niet heeft overgegeven.

Vervolgens, de Gereformeerde Dogmatiek moet stelselmatig geordend worden, uit geheel Gods Woord en de hulpbroimen. Geen stukjes uit het verband rukken, daar doen wij Gods Woord en de oudvaderen oneer mee aan. De Remonstranten beriepen zich ook op de oudvaderen, maar tot hun eigen verderf. Daarom is er, als wij over Dogmatische stukken schrijven, licht van Boven nodig en voorzichtigheid. Niet esn persoon, maar de kerk spreekt de gronden der waarheid uit. De Heere moge ons, als ambtsdragers en leden der kerk, getrouwheid geven om de verordeningen der kerk, in oprechte onderwerping, door te geven, tot welzijn van Sion.

P. H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen