Dag in dag uit

Natuurlijk ben ik van plan geweest om over onze reis naar Noorwegen te schrijven. Maar nu het zover is, zit ik op mijn pen te kluiven, om me heen te kijken en naar woorden te zoeken. Allerlei beelden tuimelen nog door mijn hoofd en ik weet niet waar ik beginnen zalen waar ik moet eindigen. Wat hebben we veel gezien en wat hebben we genoten. We hebben alleen al zo'n zeshonderd kilometer gereden, van Oslo naar A' lesund, en zijn onder de indruk gekomen van het steeds wisselende landschap, van de ontelbare spontane watervalletjes, die wit oplichtten tegen de granieten stijlen. We vonden ze allemaal even leuk. We hebben kilometers lang naast de spoorlijn gereden, zodat Anne-Ruth steeds riep: „Hier ben ik geweest, hier ben ik geweest!" We zijn door tientallen tunnels gereden en hebben evenzoveel openbare toiletgebouwtjes langs de kant van de weg zien staan. Bij een paar ervan hebben lae de onvermijdelijk stop gemaakt en zijn we tot de ontdekking gekomen dat er warm water, uit het kraantje kwam.
„Ja, de Noren zijn gesteld op comfort", glimlachte Rebekka later, toen ik mijn verbazing erover uitsprak. En natuurlijk hebben we A lesund uitgekamd, de plaats waar Rebekka woont. Van noord tot zuid, van oost tot west, van hoog tot laag bij regen en zonneschijn, dichtbij en veraf en steeds weer was het uitzicht prachtig. We hebhen alle omliggende eilanden bekeken en wilden op elk ervan wel gaan wonen.

We hebben vis gegeten, meer vis dan thuis in een heel jaar. We hebben zelfgebakken appeltaart, wafels, pannekoekjes en brood, belegd met zoete, bruine geitenkaas gegeten en, vanwege de hartelijkheid en de gastvrijheid van de mensen, die zo duidelijk lieten blijken dat ze erg op Rebekka gesteld waren, véél meer dan we eigenlijk op konden. We zijn gaan houden van het echtpaar op leeftijd, dat ons zo liefdevol onderdak had aangeboden in een deel van hun huis. Maar het meest hebben im genoten van het weerzien met Rebekka. Wat hebhen we haar vaak geknuffeld in die week en wat was het fijn om met het hele gezin weer bij elkaar te zijn. Nu zijn we weer thuis en is alles iveernormaal. ledere morgen stapt Anne- Ruth trouw op haar fiets om naar de Hema te gaan. Esther blokt verder voor haar eindexamen. Stefan is aan zijn laatste weken op de basisschool begonnen enjelle...jellegaat ook weer gewoon naar zijn werk. Maar in gedachten is hij nog steeds in Noorwegen. Gisteren zei hij zelfs: „Ik heb nu al zin om wéér naar Noorwegen te gaan. "En dat betekent dat nog niet alles normaal is bij ons!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen