De onderlinge liefde

Niet het praten over godsdienst, of predikanten, of kerken, noch een uitwendige ijver voor hun voorspoed, mag kenmerkend heten voor een waar geestelijk leven. En toch, hoeveel hiervan neemt tegenwoordig de plaats in van het leven Gods in de ziel? Och, dat er onder Gods lieve kinderen minder gesproken werd over predikanten, en meer over Jezus; minder over preken, en meer over de kracht van de waarheid in hun zielen; minder over „ik ben van Paulus" en „ik van Apollos" en meer over „ik ben van Christus".

Een liefdeloze wandel ten opzichte van andere Christenen verraadt een lage staat van genade in de ziel. Hoe meer het hart vervuld is van de liefde tot Christus, des te minder ruimte zal er zijn voor liefdeloosheid ten opzichte van Zijn kinderen. Omdat er zo weinig liefde is tot Jezus, is er zo weinig ten opzichte van zijn volgelingen.

Naarmate de geest meer tot geestelijk leven komt, rijst hij uit boven partijgrenzen en — namen — zij laat alle bekrompenheid varen, verwerpt haar vooroordelen jegens andere delen van de éne kerk, en omhelst in vurig verlangen naar Christelijk medeleven allen die „de Heere Jezus Christus liefhebben in oprechtheid".

Waar wij een meer uitgestrekt terrein voor de Christelijke liefde verdedigen, moeten we onder geen enkele voorwaarde „de waarheid verkopen", of principes verdoezelen, of het geweten offeren op het altaar van een ontrouw liberalisme. Maar waar wij voor pleiten is voor meer van die Christelijke liefde, zachtmoedigheid, vriendelijkheid, mildheid die het recht op een persoonlijk oordeel erkent, een ernstig onderhoud van de waarheid eerbiedigt, en aan anderen dezelfde rechten laat die zij voor zichzelf opeist.

Waar veel van Gods kinderen noodzakelijkerwijs van oordeel verschillen, moet dan daaruit noodzakelijk volgen dat ze in genegenheid van elkaar vervreemden? Wij vinden van niet. Er is gemeenschappelijke grond waarop alle Christenen die zich on-

derwerpen aan de Koning kunnen staan. Er zijn waarheden waarin we allen met elkaar overeenstemmen, en die onze harten verbinden. Waarom zouden we dan op een afstand van het éne lichaam gaan staan en uitroepen: „De Tempel des Ileeren, de Tempel des Heeren zijn wij"?

Waarom zouden we v/eigeren het beeld van de Vader te herkennen in het gelaat, der kinderen, en hen behandelen als vreemdelingen in persoon, in geest, en in taal, omdat ze het niet volkomen met ons eens zijn in al onze uitleggingen van het Woord Gods?

Waarom zou niet „alle bitterheid en toornigheid, gramschap en geschreeuw en lastering worden geweerd, met alle boosheid" en waarom zouden we niet „goedertieren zijn en barmhartig, elkander vergevende, gelijk ook God in Christus ons vergeven heeft", ziende dat de Kerk is één, het Lichaam is één, dat ware gelovigen allen „één in Christus Jezus" zijn?

Dit zal zo zijn waar een goed gefundeerd geestelijk leven gevonden wordt. Maar de afwezigheid ervan duidt op een verval in genade, op een tanen van het leven Gods in de ziel.

Uit: „Personal Declension and Revival of Religion in the soul" door Octavius Winslow, D.D.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen