Gods Woord en het gezin

4

Biddend gezinsleven.

Van Isaac horen we, dat hij de Heere zeer bad in de tegenwoordigheid van zijn huisvrouw. Van de andereaartsvaders, Abraham en Jacob, wordt meer gezegd dan van hem, maar het biddend leven is Isaac niet vreemd. Hij is de drager der belofte. Twintig jaar wordt zijn huwelijksleven met Rebecca zwaar beproefd en lijkt het alsof de belofte niet vervuld wordt. Geen kind wordt geboren. Rebecca is onvruchtbaar. Echter in deze nood komt het gebedsleven van Isaac openbaar. Een worstelend gebedsleven. Een krachtig gebedsleven. Een aanhoudend gebedsleven.

Dit gebedsleven heeft bijzondere betejcenis met het oog op de Christus. De Geest des Heeren werkt in hem heen naar de komst van de Beloofde. Toch spreekt dit gebed ook voor het gezinsleven. Vanuit zijn tent mogen de smekingen opklinken voor het aangezicht des Heeren om een kind. Isaac is daarin ook bidder middenin de no den van zijn gezin. En niet alleen Isaac weet van dit gebed. Ook zijn vrouw. Zij is erbij. Hij bidt in de tegenwoordigheid van zijn huisvrouw. Zelfs al zouden we hier anders vertalen waarop ook de Statenvertalers in de kanttekeningen gewezen hebben dan geloof ik nog, dat hij gebeden heeft in haar nabijheid. Sprekend komt hier uit het biddend gezinsleven in de jaren van beproeving voor Isaacs gezin. Later is het helaas wel anders geworden bij het opgroeien van Jacob en Ezau, maar hier staat het als een lichtend getuigenis geschreven.

Het is 6en van demeestsprekendeeigenschappen van het gezin, dat naar Gods W oord zoekt te leven, dat daar het gebed beoefend wordt in het gezinsverband. Al zouden we geen voorbeelden hebben in Gods Woord van biddende vaders en moeders, dan zouden we het toch niet anders kunnen stellen. Het huis des Heeren, waar op de dag des Heeren Gods Woord beluisterd wordt, is een huis des gebeds. Niet minder behoort dit zo te zijn in de woning waar het gezin samenleeft.

Juist van het gebed kan onder de zegen des Heeren zo’n bijzondere invloed uitgaan. Als het gebed in teerheid en waarheid beoefend wordt, komt meer het hart openbaar. Zonder het profetisch onderwijs uit Gods Woord zal het gezinsleven niet mogen zijn, maar het priesterlijk gebed zal het des te meer indruk verlenen. En meermalen is het gebeurd, dat de herinnering aan het gebed in het gezin van vroeger middel is geweest tot inkeer van hen, die de wereld waren ingegaan.

De roeping tot het gebed is er in de eerste plaats voor het hoofd van het gezin. Devader is van Godswege gesteld om voor te gaan in het gebed aan de tafel. Hij behoort priester te zijn in eigen huis om de noden aan de Heere voor te leggen en de vervulling van Hem af te smeken. Wie het anders stelt, heeft noch Gods Woord, noch onze vaderen mee. Smytegeld zegt het ergens: „ Man en vrouw, zij hebben alles gemeen, behalve het gebed; zij zijn nergens in voor elkaar beschaamd, behalve in het gebed “

Als uit 66n mond hebben al onze vaderen gesproken van de noodzaak van de huiselijke gebeden.

Veel bezwaren zullen hier tegenin gebracht worden. Velen missen de vrijmoedigheid om in hun gezin hardop voor te gaan. Zo komt het voor dat de kinderen hardop hun gebed doen en vader en moeder enkel voor zichzelf. De vraag kan hier gesteld worden: hebtudan wel vrijmoedigheid om de leiding in het gebedsleven aan de kinderen te onthouden? Wij oordelen geenszins over de oprechtheid van de bezwaren van sommigen, maar menen toch de eis des Heeren hier het eerst te moeten laten spreken. Betracht het dan in het midden van uw gezin, ziende op wat God zegt en met het stille gebed in uw hart of de Heere dat gebed naar Zijn Woord waar wil maken. Anderen wijzen op hun onbekwaamheid. Zij zijn niet in staat om stichtelijk voor te gaan voor hun gezin. Nu behoeft dit nooit een bezwaar te zijn. ’t Gaat allereerst niet om prachtige woorden en goed-lopende zinnen in het gebed. ’t Gevaar van steeds maar hetzelfde zeggen is veel groter. Eenvoudig mogen de noden aan God bekend gemaakt worden, ook weer gemengd met het stille vragen uit het hart of de Heere bekwaamheid wil geven.

Het gebed in de gezinskring wordt trouwens wel door andere gevaren bedreigd.

Allereerst is daar het gevaar van het ijdel verhaal van woorden. Wie weet dat eenander hem hoort bidden, richt zich zo licht meer op de ander dan op de Heere. Zo wordt het gebed een ijdel verhaal van woorden. We proberen het mooi te maken voor degenen, die luisteren. Wie eigen hart heeft lerenkennen, zal weten zijn hart niet mee te hebben om recht te bidden.

Dan dreigt hier het gevaar van de sleurgebeden. Gedachteloos wordt het gebed uitgesproken. Vluchtig worden een aantal steeds weer terugkerende uitdrukkingen opgezegd. Sleur in het godsdienstige leven is erg, maar toch zeker in het bidden. Hier past een dagelijkse strijd om toch met eerbied voor God te naderen en te vragen of alle gedachten en begeerten op Hem gericht mogen zijn. In dit verb and is het misschien goed op te merken, dat op zichzelf daarom een formuliergebed niet fout behoeft te zijn. In ’t begin zal zo’n gebed een hulpmiddel kunnen zijn, maar laat het dan niet meer zijn. Men zal er naar moeten staan te bidden in eigen woorden. Hoegebrekkig ook, ’t komt er toch vooral op aan dat uit het hart gebeden wordt.

In het gebed indehuiselijkekringgaathet om al de noden van het gezin. De noden van het natuurlijke leven. De noden van het geestelijk leven. Laten de laatste toch niet in het gebed ontbreken. Later kan het soms een diepe indruk achterlaten, als in het gebed van devader om het eeuwige welzijn van de huisgenoten gesmeekt is.

En dan zijn er bijzondere noden in het gezin. Het gebed aan tafel behoeft niet alle dingen naar voren te laten komen. Het zou afbreuk doen aan de soberheid van dit gebed. Maar een echte priester in het gezin leeft mee in de bijzondere noden en voelt het aan, welke een plaats in dit gebed behoren te hebben. Zo zal bij ziekte en rouw, bij bijzondere beslissingen, bij nationale rampenofgedenkdagen, bij bijzondere gebeurtenissen in Gods kerk het gebed ook verschillend zijn.

Tot het biddend gezinsleven behoort ook het onderwijs in het gebed aan uw kinderen. Vergeet daarbij niet, dat het niet genoeg is toezicht te houden of ze het gebed wel goed gedaan hebben. Gebruiken we de gelegenheden wel om onze kinderen in stilte te vragen of ze ook zelf bidden om een nieuw hart?

Tenslotte: dit alles kan alleen kracht hebben, als we persoonlijk een bidvertrek hebben, waar het gebedsleven beoefend wordt. Daar wordt eigen armoede beleefd en voor God uitgeweend. Daar kan ook menigmaal de klacht gehoord worden, dat het hart zo koud is en niet in staat om te bidden. Daar wordt een geroepen priester in eigen gezin priesteraf, om het gedurig te worden uit Hem, de medelijdende Hogepriester, Die nooit ophoudt voor de Zijnen te bidden. Daar wordt voor het wonder gedankt: „En de Heere liet Zich verbidden”, als Hij naar Zijn Woord Zich een verhorend God bewijst.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen