COLUMN: IK GA OP VAKANTIE EN IK NEEM MEE… … MIJN EIGEN KERKDIENST!

Zo vergaat het tenminste vele Nederlanders, speciaal dat deel daarvan dat zich rekent tot de gereformeerde gezindte. Dat meenemen van die eigen kerkdienst kan variëren van het meenemen van een cassettebandje dat op zondag wordt beluisterd, tot het bijwonen van één van de kerkdiensten die in vele vakantieoorden in het buitenland belegd worden.

Ik besef dat het een hachelijke onderneming is daarover kritisch te schrijven. Ik zal het dan ook voorzichtig doen, wetend dat dit verschijnsel er reeds vele jaren is, en ook dat er voor mij al anderen zijn geweest die er de vinger bij gelegd hebben. Die voorzichtigheid houdt concreet in dat ik mij neerleg bij het gegeven dat er in de vakantietijd op zondag één dienst wordt belegd met een voorganger en een gelegenheidskerkenraad ‘uit onze kringen’.

Vooral vorig jaar zijn mij echter daaromheen enkele dingen opgevallen: om te beginnen dit, dat de gastvrije plaatselijke gemeente zich genoodzaakt zag enkele dringende verzoeken te richten tot het toestromende Nederlandse kerkvolk, dat daar — let wel! — komt omdat de zuivere waarheid niet of niet voldoende in de overigens zo mooie vakantie-omgeving verkondigd wordt. Die verzoeken betroffen het parkeren van auto’s, het achterlaten van rommel enz. De stelling is verdedigbaar dat de geestelijke waarde van onze honger naar de zuivere verkondiging van het Woord van God op z’n minst aanvechtbaar wordt wanneer wij daarbij zulke visite-kaartjes van de praktische verwerking van die waarheid achterlaten. We leven nu nog enkele maanden voor de grote uittocht in de zomer. Het zou goed zijn wanneer ambtsdragers in hun gemeenten hier de vinger bij legden. Ik schaamde mij diep voor de hierboven bedoelde verzoeken. Het tweede dat mij van het hart moet, is

het volgende: het aantal te houden kerkdiensten breidt zich nog steeds uit. Vorig jaar viel mij op dat daarbij op sommige plaatsen de gewoonte ontstaat niet één, maar twéé diensten te organiseren, terwijl een protestantse gemeente in de regio niet ver weg is. Het lijkt mij dat wij daarmee een belangrijke grens dreigen te passeren. In de meeste vakantiegebieden komt een plaatselijke protestantse gemeente één maal per zondag bijeen. Het is dan goed te verdedigen om, na het bezoek aan die plaatselijke gemeente, in de avond of de late middag nog een ‘eigen’ protestantse (reformatorische) eredienst te houden. Het zou erg te betreuren zijn wanneer de plaatselijke gemeente ons helemáál niet meer kan ontvangen, omdat wij na hun morgendienst ook nog eens onze ‘eigen’ dienst gaan houden.

Ik weet wel dat het geestelijk voedsel vaak minder kostbaar is dan wat u thuis ontvangt. Ik weet ook wel dat de liederen (soms) onbekend zijn. En toch… moeten wij ons niet zo snel daardoor laten leiden. Het is zo bemoedigend voor de plaatselijke gemeente als men ons kan ontvangen En men heeft er vaak ook nog wel iets extra ‘s voor over: een woord van welkom, een Schriftlezing in het Nederlands, koffie met koek na. Wij willen, ook in onze vakantie, graag geestelijk iets ontvangen. Maar zou de Heilige Geest het ook niet zo kunnen leiden dat wij, terwijl we 50 weken veel ontvangen in onze thuisgemeente, twee of drie zondagen geroepen worden om te géven? Wie weet… krijgt u dan toch ongedacht nog iets van de Here. En onbekende liederen kunnen door ze voorzichtig mee te zingen, soms zo mooi worden én zegenrijk.

U begrijpt mijn bedoeling: laten we het maar bij die ene hollandse avonddienst laten; en let op het parkeren!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen