SOCIO-STRESS

T AAL VAN DE TIJD

Een mens blijft gedurig bijleren, en dat is maar goed ook. Dat geldt ook voor het boeiende verschijnsel taal. Taal is altijd mede een spiegel van de tijd waarin je leeft. Zo duikt er ook van tijd tot tijd een nieuwe term in onze taal op, die iemand in een onbewaakt ogenblik of na een lang denkproces heeft uitgevonden. Vervolgens wordt zo’n woord gelanceerd en zie daar: in no time heeft iedereen het er over. In kerkelijke kring herinner ik me dat nog goed met bijvoorbeeld een woord als ‘Godsverduistering’. Het ene boek na het andere artikel haakte er op in. Tegenwoordig hoor je er overigens niet zoveel meer van.

Laatst kwam ik zo’n woord tegen, waar ik nog niet eerder van had gehoord — maar dat kan natuurlijk aan mij liggen — : ‘socio-stress’. Drs. P.L. de Jong (??? Delfshaven) schreef er over. Of hij de uitvinder van de term is, is mij niet bekend, maar de zaak waarom het gaat is van belang. Het gaat om een bepaalde kant van de stressvolle levensstijl waarin velen van ons, westerlingen, verstrikt zijn geraakt. Naast je werk heb je allerlei sociale verplichtingen. Omdat het werk voor nogal wat mensen extreem veel vraagt (over moderne slavernij gesproken!) worden alle sociale activiteiten in het weekend geprogrammeerd: personeelsfeestjes en jubileumbijeenkomsten op vrijdag, verjaarspartijen en kinderfeestjes op zaterdag. Je wilt niemand in de familie-en vriendenkring tekort doen, en dat betekent dat je toch al snel aan zo’n 30 vrijdag- en zaterdagavonden vastzit.

Het gevolg laat zich raden: ‘s zondags wordt het een hele toer om nog (op tijd) naar de kerk te gaan. Laat staan dat je naar een tweede dienst gaat. Want je moet misschien ook op zondag nog wel op familiebezoek.

KERKELIJKE SOCIO-STRESS

Zouden we ongemerkt ook in de kerk de socio-stress niet bevorderen, met alle goede bedoelingen overigens? Maar we kunnen zoveel organiseren, dat het niet meer bij te houden is. En trouwe gemeenteleden voelen zich toch min of meer verplicht om overal hun gezicht te laten zien, want ja.… Maar zijn we daarmee wel op de goede weg? Zouden we in elk geval in de kerk niet terug moeten naar een heilzame concentratie? Daarbij valt in de eerste plaats te denken aan de beide(!) kerkdiensten — we hebben ze echt nodig; óók de leerdienst (en laten kerkenraden er op toezien dat die gehouden wordt en de gemeente haar belijdenis leert verstaan). Laat er daar omheen een meer ontspannen houding ontstaan: ik hoef niet per se overal bij te zijn. En laten we als kerkenraden er oog voor hebben, dat het gemeentelijke leven niet opgaat in allerlei ‘leuke’ dingen, maar zich con-centreert op het Woord. Daarvan leeft de kerk immers?

In zijn algemeenheid gesproken zullen we met Gods hulp ingrepen moeten plegen in ons leven, willen we niet onder gaan in de veelvuldigheid van het bestaan. Dat vraagt durf om keuzes te maken. Om eens een keer te zeggen: ik kom niet. Er is een Ander die mij spreken wil.…

Om het met een inmiddels al weer wat verouderde nieuwe term te zeggen: heilzame ‘onthaasting’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen