In de ban van het computerspel

Het ziet er naar uit dat Robert gelijk krijgt dat z'n nieuwe vriendje voor "altijd" is. Van de ene op de andere dag verloopt alles zo vanzelfsprekend dat het lijkt of ze al jaren bevriend zijn. In de achterliggende dagen heb ik met enige verbazing geconstateerd dat tussen het spelen met het ene vriendje of het andere een wereld van verschil ligt. Met Freddie bij voorbeeld werd er veel binnen gespeeld en werd er soms minutenlang onderhandeld wat er die middag gedaan zou worden of wie er zijn zin kreeg.

Jeroen daarentegen is een buitenmens, er wordt niet onderhandeld, dat is tijdsverspilling. Ze vliegen naar buiten en gaan gewoon iets doen. Na schooltijd komen ze luidruchtig binnengestoven, hebben haast geen tijd om fatsoenlijk te drinken, rollen soms een kwartiertje stoeiend door de kamer en stommelen eensgezind en even luidruchtig weer naar buiten. Meestal zie ik ze voor half zes niet meer terug, zelfs niet voor iets lekkers. Ze spelen soldaatje, springen slootje en komen verfomfaaid, bezweet en totalloss thuis. En ze hebben genoten tot in hun tenen, dat is te zien aan hun ondeugende schitterogen. Het gekke is dat ik juist altijd gedacht heb dat Robert en Freddie en hun manier van spelen precies bij elkaar pasten. Terwijl nu blijkt dat hij helemaal in z'n element is met die andere

Momenteel is hij ook nog in de ban van iets anders. Onder het eten werd door de post een pakje afgegeven. Er bleken twee computerspelletjes in te zitten, bij elkaar gespaard door bonnetjes van chipszakken uit te knippen en op te sturen. Het was ondertussen alweer door iedereen vergeten, maar dat maakte de verrassing nu des te groter. Eensgezind en keurig volgens het rollenpatroon werden ze onderling verdeeld. Robert het ruimtevaartspel met vliegende schotels, z'n zus het tennisspel. Met haastige spoed werd er afgegeten om maar zo snel mogelijk te kunnen computeren.

 Aangezien Robert nog nooit zo'n spel in handen heeft gehad, tracht ik eerst het een en ander uit te leggen. Maar dat kost 'm te veel tijd en het lijkt hem bovendien overbodig, dus zit hij, met een diepe frons in z'n voorhoofd, in een hoekje van de bank te staren naar een voorwerp dat alle aandacht opeist.

't Is geen gezicht als je hem eens goed bekijkt; aan heel zijn lijfis te zien of hij links of rechts drukt, alles beweegt mee. Maar zijn mondhoekjes spannen de kroon, die hebben geen tel rust. Af en toe wipt hij getergd heen en weer en gromt op alles wat in z'n buurt komt waardoor hij uit z'n concentratie wordt gehaald en in de fout gaat. Z'n eerste score telt veertig punten maar tegen de tijd dat hij naar bed moet, zijn dat er al rond de duizend en zie ik uit naar de weldadige rust die dan naar ik hoop weerkeert. Bliep-blieptuut-tuut...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen