Martha, Martha...

Likkend aan haar ijsje zit Martha even later bovenop de werkbank. Haar lievelingsplekje. Haar donkerbruine haar heeft ze in een vlugge staart gedaan. Ze laat haar benen bungelen. “Pap, bij Peter thuis gaan ze naar Zwitserland. En Thijs mag met z’n oom mee naar Engeland. Vier weken! En Thirza gaat morgenavond al weg naar Elspeet. ‘t Wordt echt stil als iedereen weg is...” Ze zucht.
Ondertussen kijkt ze naar papa’s handen die bezig zijn een plank hout te schaven. Papa hééft eigenlijk al veel gemaakt. Elke middag is hij in de garage te vinden. Nu is hij bezig met een klein kastje. De deurtjes moeten er nog in gezet worden en dan de kalkverf erop. Het wordt echt leuk. Laatst had hij ook zo’n kastje gemaakt. Binnen een dag was het verkocht op Marktplaats. Fijn eigenlijk, want zo verdient papa toch een beetje geld.
“Was ‘t gezellig op school, Martha?” Terwijl papa dit vraagt, gaat er een felle lichtflits door de garage. Samen wachten ze op de onweerslag. Martha rilt even en begint dan te vertellen. Papa luistert, terwijl zijn handen bezig zijn.

Half vijf wijst de klok bij de supermarkt. Met een boodschappentas in haar hand steekt Martha de nog natte straat over. Ze gaat nog snel even macaroni en macaronimix kopen. Als mama aan het werk is, kookt papa altijd. Vaak helpt ze even gezellig mee. Als ze bukt om een boodschappenmandje te pakken, voelt ze een hand op haar schouder. “Ha die Martha!”
Met een kleur schiet Martha overeind. Die stem kent ze wel. Het is meneer De Vries, een diaken van de kerk. “Nu ik jou hier zie, denk ik opeens ergens aan. Wil jij aan je moeder vragen of ze me vanavond of morgen even wil bellen?” Martha knikt alleen, maar meneer De Vries begrijpt dat het in orde komt. Aan Martha kun je wel iets overlaten.
Vreemd, denkt Martha, dat je soms geen geluid uit je keel krijgt als je wilt praten. Ze vindt meneer De Vries juist zo aardig. Hij is pas nog bij hen thuis geweest om met papa en mama te praten. Ruim een jaar geleden is papa ontslagen op z’n werk. Het ging niet goed bij het bedrijf. Van de veertien mensen mochten er maar acht blijven. Papa is er vaak een beetje stil van. En mama soms ook verdrietig. Nog steeds heeft papa geen nieuw werk gevonden. Maar meneer De Vries heeft beloofd dat hij mee zou denken. En hij heeft ook gevraagd of papa komt helpen bij de kinderevangelisatie. Dat vindt papa mooi om te doen. Om de beurt vertellen meneer De Vries en papa een verhaal uit de Bijbel. Na de pauze gaan ze vaak iets knutselen, van hout ofzo. Wat zou meneer De Vries aan mama willen vertellen?

De kassa wijst € 1,61 aan. Martha diept het geld op uit haar portemonnee. In haar ooghoek ziet ze meneer De Vries een paar stappen teruglopen naar de kassa. “Hier, Martha, onze dierenzegels, die hebben wij toch niet nodig. Leuk voor je om te sparen.” Onderweg naar huis bekijkt Martha de spaarkaart aandachtig. Je kunt dierentuindiertjes sparen. Echt een leuke actie! Ze schrikt als er een jongen op een skateboard rakelings langs haar heen schiet. Een lage stem roept: “Martha, Martha...!“ Ze ziet nog net een glimp van een zwart T-shirt. Dat was Milan! Ze haalt even heel diep adem.

Het ruikt lekker in de keuken. “Mmm… macaroni! Daar heb ik zin in!” zegt mama als ze aan tafel schuift. “Ik heb hard gewerkt vanmiddag, maar jullie ook!” Martha ziet wel dat ze moe is van het werken op het Groenland College. Kort nadat papa z’n werk kwijt was, is mama daar begonnen als schoonmaakhulp, aan het eind van elke schooldag drie uurtjes. Na het eten laat Martha de spaarkaart aan papa zien. “Schattig hè? Ik ga ze allemaal sparen, dan heb ik toch iets te doen in de vakantie. Als Thirza dan terugkomt uit Elspeet, heb ik misschien al een paar dieren gespaard.”
“Bij elke dertig euro aan boodschappen één zegel, met vier zegels spaar je één dier.” leest papa. Martha knikt. “Dus als je ze alle vijftien wilt sparen, moeten we wel heel veel boodschappen doen…!” Er komt een rimpel boven Martha’s ogen. Op bed blijft Martha maar nadenken over de actie. De meeste boodschappen doet mama bij een andere, goedkopere supermarkt. Hoe krijgt ze dan zoveel dierenzegels bij elkaar? De panda vindt ze zó schattig en het girafje misschien nóg leuker. Die wil ze het eerst. Maar meneer De Vries had de zegels zelf niet nodig. En misschien nog meer oude mensen niet. Als ze nu eens…

Vrijdagmiddag. Vakantie! Een beetje zenuwachtig loopt Martha richting de supermarkt. Vlak voor de schuifdeuren, dat is een mooi plekje. Daar komen alle mensen de winkel uit. Best spannend, maar papa had gezegd: “Als je het maar beleefd vraagt.” Een oude mevrouw komt naar buiten. Martha slikt even.
“Mevrouw, heeft u misschien dierenzegeltjes die u zelf niet gebruikt?” “Och, nee, m’n kind, die spaar ik voor m’n kleinzoontje. Ze zijn zó schattig!” antwoordt de dame. Hè, jammer, op deze manier gaat het nooit lukken.
Maar als Martha twee uur later thuiskomt, draagt ze in haar hand heel trots haar eerste diertje: het girafje. En in haar zak zit een zegelkaart met nog twee zegels. “Morgen ga ik het weer proberen, pap!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen