Medische kundigheid en Gods almacht

De afgelopen week ben ik weer geconfronteerd met het verregaande kunnen van de medische wetenschap. „Wat kunnen ze veel tegenwoordig", laat menigeen zich ontvallen. En dat is waar. In mijn gemeente moest iemand in hetSt. Anthoniusziekenhuis te Nieuwegein een ingrijpende operatie aan de aorta ondergaan. Ik was net op bezoek toen de chirurg aan de vooravond van de operatie zijn laatste bezoek kwam brengen. Zo was ik er ook getuige van dat mijn gemeentelid zijn vertrouwen uitsprak in het kunnen van deze arts, maar wat meer is: tegenover de chirurg gaf hij getuigenis van zijn geloof zich geborgen te weten in de handen van zijn God en Vader in Jezus Christus. En dat, hoe het ook mocht gaan. Op het gezicht van de chirurg weerspiegelde zich geen enkele emotie. Ik had het gevoel dat hij dit geloof maar vreemd en irreëel vond. De patiënt zou morgen onderzijn handen liggen en zo van zijn kundigheid en wat bijkomende factoren afhankelijk zijn. Toen de chirurg het woord weer nam, zei hij dat het in ieder geval een gunstig uitgangspunt was dat de algemene conditie van de man goed te noemen was. Let wel, de chirurg bleef beleefd en met het grootste geduld beantwoordde hij daarna nog allerlei vragen.

Verwondering
Opnieuw werd ik getroffen door de geweldige begeleiding die in dit ziekenhuis aan de patiënten gegeven wordt. Om acht uur stond deze jonge chirurg toch nog maar op zaal, terwijl hij de volgende morgen vroeg aan de operatietafel zou staan om gedurende acht uur non-stop intensief met dit alles eisende gebeuren bezig te zijn. Ik voelde diep respect voor deze man, maar tegelij k was er in mij n hart een verdrietig gevoel, omdat het geloofsgetuigenis geen reactie losmaakte. Nadat de chirurg alle vragen had beantwoord en afscheid had genomen, bleef ik achter met de operatiepatiënt en zijn vrouw. We hadden goede ogenblikken. We mochten samen nog van hart tot hart spreken. Hierbij was het niet de aanstaande operatie die het gesprek beheerste. Nee, mijn broeder was vol van de volheid van de meerdere Jozéf. Hij greep naar het boekje van ds. Van Gorsel dat ik hem vlak voor zijn vertrek naar het ziekenhuis meegaf. Hij moest ons voorlezen wat hem zo diep had getroffen. Zijn stem stokte af en toe. Niet van de zenuwen voor de operatie, maar van verwondering over Gods ontfermende liefde in Jezus Christus over een arme zondaar. Het waren grootse ogenblikken onder een geopende hemel. De operatie duurde de volgende dag negen uur. De chirurg kwam na afloop verslag doen en vertelde uiterst tevreden te zijn. Er volgden zware dagen op de intensive care. Maar alles ging naar wens. En toen? De tevredenheid maakte een week later plaats voor bezorgdheid. Zondagmorgen werd de familie opgeroepen. Hoe kon dat? Er was infectie bijgekomen. Heel, héél kleine beestjes trokken op tegen het werk van de chirurg. Deze zette de tegenaanval in. En hoe! Diep respect heb ik voor de inzet die ook toen werd getoond. Fabelachtig welke medicijnen er werden toegediend en welke apparatuur er werd aangesloten. Het bloed werd op kweek gezet om de naam van de kleine vijandjes te ontdekken. Maar eer de daders ontmaskerd en gelokaliseerd konden worden, kwam het einde. De chirurg was nij dig dat het op deze wijze was misgegaan. Toen ik samen met de familie ging kijken bij de overledene, kwamen we in de gang het team tegen. We passeerden elkaar bijna als onbekenden. De uiterst kundige artsen, die zich voor de volle honderd procent hadden ingezet, wisten zich geen houding te geven. Kleine beestjes hadden hen verslagen.

Vaders almacht
Het greep mij erg aan. De groten zijn toch maar zo klein. En dat kleine kan toch zo groot en kolossaal zijn. Glashelder kwamen mij de beelden van de avond voorafgaande aan de operatie weer voor de geest. De man rechtopzittend in zijn bed en vol van het wonder geborgen te zijn in de schaduw van de Allerhoogste. En de chirurg naast het bed zonder enige reactie. Dit grootse werd klein geacht. En toch was dit kleine zo groots. In dit geloof mogen wij weten dat ook deze kleine vijanden staan onder de besturing van de hemelse Vader. Zij moesten dienen om Gods kind thuis te brengen. Zij verijdelden wel het uitmuntende werk van de chirurg, maar niet Gods werk. Zalig de mens die in zijn leven viel in de handen van de hemelse Heelmeester. Hij mag vernachten in de schaduw van de Almachtige. Deze God gebruikt de kundigheid van mensen als middel, maar is er niet van afhankelijk. Hij geneest wie Hij wil en Hij haalt thuis wie Hij wil. En zo ben ik dankbaar voor medische deskundigheid, maar Vaders almacht is mijn rustpunt. Zalig als mensen ondanks al hun deskundigheid voor mij klein zijn, zonder hen te kleineren, maar mijn God en Vader daarentegen groot, oneindig groot mag zijn. l< />

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen