Alleen verder!

Op zaterdag 12 april vond in Amersfoort een gebeurtenis plaats, die weliswaar geen groot opzien baarde, maar waar we ook in deze rubriek wel even de aandacht op willen vestigen. Op die dag werd een vereniging opgericht die de naam "Samen alleen" zal dragen. Deze vereniging kreeg een goede gereformeerde grondslag. Leden van deze vereniging kunnen zijn mensen die op "jonge" leeftijd alleen kwamen te staan doordat de dood aan hun huwelijk een einde maakte en die nu alleen verder moeten, met alles wat daarmee verband houdt. Het was gebleken dat er aan een onderling contact, zoals deze vereniging mogelijk maakt, grote behoefte bestaat. Tussen hen die allen hebben meegemaakt dat de dood de nauwe band van het huwelijk verbrak, is een grote mate van herkenning. Men begrijpt elkaar Dat alleen al bindt samen, juist als daar voor velen tegenover staat dat er in de omgeving waar men leeft vaak maar weinig begrip en meeleven is.

Onzeker
Op de dag waarop de genoemde vereniging werd opgericht, werd met elkaar intensief van gedachten gewisseld over allerlei ingrijpende en niet zelden emotioneel-geladen vragen die met het alleen-zijn samenhangen. Dat alleen-zijn is telkens weer een pijnlijke ervaring. Het alléén voor zoveel dingen staan maakt vaak onzeker. Bij alle dingen die nu verder alléén gedaan moeten worden hoort ook het "Geloven alleen". Dat was dan ook het thema van die dag. Daarbij kwamen vragen ter sprake omtrent alléén naar de kerk gaan en alléén bidden en alléén voor de opvoeding van de kinderen (ook de godsdienstige opvoeding) staan. Hoe wordt dat allemaal ervaren? Is dat alles niet schrijnend en moeilijk als juist de Bijbel zelf zegt dat het niet goed is dat de mens alleen is? Maar nu is de "hulp" die God gegeven had weg. Vroeger kon zoveel samen gedaan worden; nu niet meer...
Er is niemand meer om samen mee te bidden. Niemand meer om samen over je meest innerlijke gevoelens te spreken. Niemand meer om mee te overleggen hoe het beste gehandeld kan worden ten aanzien van de opvoeding van de kinderen. Je begon samen. Je lag samen geknield tijdens de kerkdienst waarin het huwelijk bevestigd werd. Je stond samen bij de doopvont toen je kinderen gedoopt werden. En nu is de ander er niet meer Je kijkt honderd keer terug en je vraagt je af Wat zou Jan ervan gedacht hebben? Wat zou Jannie gezegd hebben? De pijn wordt steeds weer gevoeld als je wel de vraag kunt oproepen maar geen antwoord krijgt. En zelfs al heb je iemand (een familielid, een buur, een ambtsdrager) met wie je wel eens wat bespreekt, dat ligt toch op een ander niveau dan het contact dat er was met degene die je zo lief was. Wie beurt je op als dat nodig is? Wie stuurt je gedachten bij, als ze al te zeer eenzijdig gaan worden? Wie zorgt voor de nodige correcties? Wie biedt de helpende hand?

Vrijmoedigheid
Er kwamen in de gesprekken op die dag heel wat emotionele dingen ter tafel, met name ook in de contacten „in de wandelgangen". En tijdens de officiële discussies van die dag moest weliswaar het ijs wat gebroken worden, maar toen dat eenmaal gebeurd was en sommigen in grote vrijmoedigheid konden spreken van aan de ene kant hun pijnlijke ervaringen en anderzijds de wijze waarop de Heere had doorgeholpen en vertroost, zorgde de wederzijdse herkenning ervoor dat menigeen gevoelig geraakt was.

Pijnlijk
"Samen alleen" voorziet duidelijk in een behoefte. Pijnlijk was het echter wel om te moeten constateren dat een van de oorzaken waardoor men elkaar in dit verband zoekt is dat er in de eigen woonomgeving vaak weinig begrip is.

En dat moest helaas ook gezegd worden van de kerkelijke omgeving waartoe men behoort. Het blijkt dat er ook op het pastorale vlak nogal eens wat blijft liggen als het gaat om werkelijke aandacht voor deze groep gemeenteleden. Al waren er die op dit punt een ander geluid lieten horen, bij velen overheerst helaas teleurstelling omdat er ook van de zijde van de "herders" soms maar een mager meeleven wordt ervaren. En dat vergroot het gevoel van eenzaamheid.

Bijbelwoord
Zou het in dit verband nut kunnen hebben om weer eens met grote aandacht dat woord te lezen over het niet sterken van het zwakke en het niet helen van het kranke en het niet verbinden van het gebrokene en het niet wederbrengen van het weggedrevene en het niet zoeken van het verlorene, zoals dat in Ezechiël 34:4 staat?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen