Belijdenis: amen zeggen op Gods Woord

Doe je belijdenis van de leer, of van je geloof?
“Vaak wordt gedacht dat ‘belijdenis doen van de leer’ iets onpersoonlijk is. Je beaamt dan de leer van Gods Woord, maar zegt daarmee niets over jezelf. ‘Belijdenis des geloofs’ afleggen zou persoonlijker zijn: je belijdt dan het geloof en geeft daarmee ook aan dat je er zelf in deelt. Soms wordt één van beide opties verabsoluteerd. Meestal de tweede. Men stelt dan: je belijdenis moet een persoonlijke belijdenis zijn van het ware geloof. Zó is het, en als je het zo níet beleeft, mag je geen belijdenis doen.
Beide aspecten mogen we niet op de spits drijven. Als je volgens de eerste optie alléén de waarheid hoeft te belijden, zou je kunnen denken dat je leven er niet zo toe doet. Maar de Heere wijst in Zijn Woord júist op de eenheid van woord en daad. We leven voortdurend onder de klem van de noodzaak van waarachtige bekering. Wat betreft de tweede optie: mij lijkt het niet wijs is om de eis van het ware geloof zo te hanteren. Levensernst en afhankelijkheid van de Heere zijn misschien moeilijker te ‘meten’, maar zeggen minstens zoveel. Bovendien lopen we met het hanteren van de eis van het ware geloof het risico oppervlakkigheid in de hand te werken. Is het niet arm als ‘mijn geloof’ de inhoud is van een belijdenis? ‘Ik geloof - ik doe belijdenis - want ik geloof - want ik heb belijdenis gedaan ...’
De Bijbel spreekt van onderwijzen ‘overeenkomstig leeftijd en draagkracht’. Op die manier moeten wij onze jongeren begeleiden. Ze doen belijdenis van Gods Woord. Een Amerikaanse president die wordt beëdigd, legt hij zijn hand op de Bijbel als hij de eed uitspreekt. Ook wij zeggen geen ‘amen’ op ons eigen geloof, wij zeggen ‘amen’ op Gods Woord. De grond van het christendom ligt buiten de christen zelf. Hij geeft wel een persoonlijk ja-woord. Hij neemt voor Gods aangezicht de verantwoordelijkheid op zich om de Heere met heel zijn hart en leven te dienen zoals Hij dat van ons vraagt.”

Mag je als je nog twijfelt, al wel belijdenis doen?
“Een belangrijke vraag is of je de verantwoordelijkheid wilt nemen om naar Gods Woord te leven. Als je actief bent in de wedstrijdsport of als je zaterdagavond geregeld in de kroeg zit, wringt er iets. In de Gereformeerde Gemeenten is altijd gewaarschuwd tegen televisie en andere moderne media. Wil je dat niet accepteren, dan is het de vraag of je de grens tussen kerk en wereld wel goed ziet. Heb je moeite met de leer, zoals de kinderdoop of met het spanningsveld tussen Gods uitverkiezing en onze verantwoordelijkheid? Hoe kan je lidmaatschap dan vruchtbaar zijn?
Zijn er in de gereformeerde gezindte niet méér kerken waar de waarheid wordt gebracht en beleden? Zeker! En tóch denk ik dat ieder de opdracht heeft om belijdenis te doen in de kerk waar hij door Gods voorzienige leiding is gebracht. Ik hoop van harte dat er bij onze jongeren een band van liefde mag zijn met de gemeente waarin ze zijn opgegroeid.”

Wat kan jongeren helpen om een goede keuze te maken?
“De keus om belijdenis te doen, hoort een bewuste keus te zijn. Een belijdeniscatechisant hoeft aan het begin van de belijdeniscatechisatie nog niet overal een pasklaar antwoord op te hebben. Daar wordt de belijdeniscatechisatie voor gevolgd. Jongeren mogen daarbij rekenen op onze steun en hulp, ook in dingen die ze moeilijk vinden. Dat maakt de verantwoordelijkheid van de catechisanten om tot een weloverwogen besluit te komen wel groter. Kiezen zij er dan toch voor om weg te gaan bij de Gereformeerde Gemeenten, dan is hopelijk ook op een eerlijke manier duidelijk geworden hóe dat komt.
De belangrijkste vragen zijn van persoonlijke aard. Welke jongeren willen doorgaans belijdenis doen? Juist zij die om al die vragen niet meer heen kunnen. Een ouderling zei laatst: ‘Toen ik veertig jaar geleden belijdenis deed, wist ik niet wat er daarna allemaal in mijn leven zou gebeuren. Als ik het geweten had, was het moeilijker voor me geweest om belijdenis te doen. Het is goed dat ik het toen gedaan heb.’”

Is belijdenis doen een zaak van het hart, of van het hoofd?
“Beide. Je moet het een en ander weten over de Bijbel en de gereformeerde belijdenis, en daar ook naar leven. Maar de Heere ziet het hart aan. Als je belijdenis doet, komt de vraag heel sterk naar je toe: Ben ik wel echt een christen? Lees wat de Heidelbergse Catechismus, zondag 12 hierover zegt. Tijdens het seizoen heb ik met de belijdeniscatechisanten een persoonlijk gesprek. Zo’n gesprek is er ook met de wijkouderling. We kunnen dan op persoonlijke zaken ingaan. Dit zijn belangrijke gesprekken, omdat de kerkenraad uiteindelijk beslist over de toelating. Maar… wij zijn geen hartenkenners.”

In andere kerkverbanden is het de gewoonte om na het doen van belijdenis naar het Avondmaal te gaan, waarom is dat bij ons niet zo?
“Er is tussen belijdenis en Avondmaal een onverbreekbare band. De belijdenis geeft immers het kerkelijke recht tot het Avondmaal. Maar Bijbels gezien is het verband tussen belijdenis en Doop minstens zo sterk. Bij volwassendoop hoort volgens de Bijbel belijdenis. Ben je als kind gedoopt, dan heeft de Heere je belijdenis als het ware nog te goed. Volgens de Bijbel is het niet van zelfsprekend dat alle belijdende leden ook Avondmaalgangers zijn. De zelfbeproeving (zoals het Avondmaalsformulier daarover spreekt) wordt niet vóór het doen van belijdenis gesteld. De Bijbelse volgorde is: Doop, belijdenis, zelfbeproeving, Avondmaal. Kunnen kerkenraden beoordelen of iemand het ware geloof heeft? Nee, dat niet. Maar zij behoren daarin wel de Bijbelse boodschap helder te laten klinken. De (doop)leden hebben hun eigen verantwoordelijkheid voor Gods aangezicht. Persoonlijke kennis van de drie stukken is nodig om aan het Heilig Avondmaal deel te kunnen nemen. Alléén de Heere kan dat werken. Vraag de Heere of je deze dingen op een geestelijke wijze mag overdenken en bij jezelf onderzoeken. Daarover gaat bijzonder de zelfbeproeving.”

Wat is uw ervaring met jongeren die belijdenis gaan doen of hebben gedaan?
“Elke belijdeniscatechisant heeft zijn eigen achtergrond. Hier in Zoetermeer (vierhonderd gemeenteleden op 130.000 inwoners) merk ik dat belijdenis doen niet vanzelfsprekend is. Het valt me op dat jongeren soms door moeite en strijd tot een bewuste keuze komen. Laatst vertelde één van de catechisanten me dat hij na de belijdenisdienst een discussie had met zijn vrienden. Zij waren voor de belijdenisdienst naar de kerk gekomen. Het was hen opgevallen dat ik in de preek had gezegd dat een jongere die belijdenis doet niet beter is dan iemand die zonder God in de wereld leeft. Beide hebben immers een wonder van Gods genade nodig. Deze jongeren waren het er niet mee eens. Ze vonden dat je als christen wel beter bent; je bent toch gelovig? Het maakt mij stil als ik merk dat onze jonge leden in dit krachtenveld willen staan en zich daarin willen laten leiden door Gods Woord. Dat ze er ook voor uit komen door in zulke situaties te spreken in overeenstemming met de gereformeerde belijdenis.”

Wat heeft uw eigen geloofsbelijdenis voor u betekend?
“Ik was negentien jaar toen ik belijdenis deed. Ik had de Gereformeerde Gemeenten lief, omdat ik er door Gods leiding ben geboren en gedoopt. En ook omdat ik ervoer dat de Heere er werkt door Zijn Woord en Geest. Juist in die tijd heeft het onuitwisbare indruk op me gemaakt hoe in de prediking leiding gegeven wordt aan het beginnende geestelijk leven. Achteraf mag ik zeggen dat de Heere Zijn genadewerk toen in mij begonnen was. Ik had daar voor mijzelf echter geen zicht op. Ik had iets beleefd van de breuk tussen de Heere en mijn ziel. En vanuit Gods Woord moest ik meer en meer ontdekken dat het mijn zonden zijn die scheiding maken. Het was juist in die tijd dat daarin ook de wortel van mijn hoogmoedige bestaan werd blootgelegd. Het gaf veel verdriet en benauwdheid. Maar weggaan of de belijdenis uitstellen was voor mij geen optie. De kerkenraad heeft mijn vriendin (nu mijn vrouw) en mij met liefde begeleid en ontvangen. Ik heb er een stille goedkeuring van de Heere in ervaren. Ik leerde dat jaar veel. Het is heel nuttig om de Bijbelse leer onder leiding van een predikant grondig door te nemen. In ons geval was dat mijn vader. Dat beschouw ik ook als een voorrecht. Alleen: niet je vader, maar de Heere moet er in je leven aan te pas komen. Dat is ook gebeurd: een jaar na onze belijdenis heeft de Heere duidelijkheid gegeven over Zijn eigen werk en heeft Hij voor mij de weg van zalig worden in Christus ontsloten. Het is een groot wonder om dat te mogen geloven: de Zaligmaker is gekomen, niet alleen voor anderen - maar ook voor mij.
Ik hoop dat er onder onze jongeren zijn die ook zo als een schuldige bedelen om Gods genade. Al het onze moet er tussen uit. Wij houden alleen schuld en onvolkomenheid over. De Heere is een wonderdoend God. Voor die zichzelf onwaardig keuren, valt het eeuwig mee. Gods dienst is een liefdedienst. De genade van deze God wil ik de jongeren van harte aanprijzen. Ze is méér waard dan het beste van deze wereld. Want door de ontferming van de Heere Jezus word je hersteld in de gunst van God. Bid om de werking van de Heilige Geest. Uit genade verheerlijkt de Heere die, ook in onze tijd. Als je daarop ziet, kun je van de kerk toch niet weggaan?”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen