FORMEEL IS ALLES IN ORDE……………

Op de redactietafel belandde een vraag om aandacht voor de omgang met elkaar in de kerkelijke gemeenschap. Dit is geen nieuw onderwerp; er zijn al behartigenswaardige dingen over gezegd in allerlei artikelen en met name ook in het in 1985 verschenen werk „Verricht Uw dienst ten volle”, een uitgave van J.H. Kok te Kampen onder redactie van D. Koole en dr. W.H. Velema. Daar staat veel in, dat de omgang met elkaar in onze kerken ten goede kan komen.

Dat desondanks zo’n vraag toch weer terugkeert zou zijn oorzaak wel eens kunnen vinden in de omstandigheid, dat we zo langzamerhand wel weten hoe het hoort, dat we ook wel in de aanbevolen richting moeten werken, maar dat toch de afwerking in de praktijk telkens te wensen overlaat. Er blijft te veel hangen………

Misschien is het daarom goed om aan de hand van enkele voorbeelden, op zichzelf geheel verschillend in orde en gewicht, toch nog weer eens over onze omgang met elkaar na te denken.

Er zijn in onze kerken liggings- en belevingsverschillen. Deze kunnen als nuanceringen naast elkaar bestaan, wanneer men althans in open beraad heeft ervaren, dat in de diverse benaderingswijzen ernst wordt gemaakt met het pogen in getrouwheid aan Schrift en belijden voor God in kerk en wereld te leven. Na zo’n „peiling” kan men samen verder, zij het dat soms enkele afspraken moeten worden gemaakt om wederzijds de indruk van een zekere eenzijdigheid - en als gevolg daarvan ergernis - te vermijden.

En tòch werken zulke verschillen, als het ware onderhuids, nog door. In de bejegening van elkaar als ambtsdragers, wat soms al duidelijk wordt zonder dat er een woord is gesproken: een blik, een bepaalde „ruis” door de kerkeraadsvergadering als een naam valt, spanning rond de nominatie van kandidaat-ambtsdragers. Het heeft alle zin in de kerkeraad eens ernstig te overwegen wat het betekent voor de dagelijkse praktijk, dat je elkaar als medechristenen hebt aanvaard. Elkaar liefvinden hoeft niet, elkaar liefhebben (wat wil zeggen óók achten, serieus nemen, in zijn waarde laten) moet wèl.

Het zal duidelijk zijn dat deze vorm van aanvaarding consequenties heeft voor heel het leven binnen de kerkelijke gemeenschap, consequenties waarvan heel de gemeente zich bewust zal dienen te zijn. Dit vraagt voorlichting en begeleiding door de kerkeraad.

Een geheel ander complex van zorgen, dat tot onbevredigende situaties kan leiden: Er wordt in een kerkeraad veel gerapporteerd. Een rapporteur zal wel eens schroom ervaren om alles te openbaren wat hij weet - er zijn rechten op privacy, die ook in de vertrouwelijke kring van de kerkeraad niet mogen worden geschonden. Echter: het is mogelijk mensen te beschermen op een zodanige manier dat er een sfeer van argwaan, zo niet van verdenking ontstaat. Er is wijsheid nodig om dat te voorkomen. Wie niet tè veel wil zeggen mag zijn nobel streven niet zo ver doorvoeren, dat er beslist te weinig wordt gezegd, zodat de verbeelding van de broeders aan het werk kan gaan - die verbeelding werkt helaas niet altijd in de goede richting. Daarom: wanneer de rapportage beter kan worden beperkt, zo helder mogelijk aangeven waarom beperking is aangebracht en de ruimte voor fantasieïnterpretaties zoveel als maar kan begrenzen.

Een derde onderwerp dat voortdurende aandacht behoeft, zou met een moderne term kunnen worden aangeduid als de noodzaak van „slachtofferhulp”. Mensen kunnen, als gevolg van op zichzelf juist voltrokken procedures, uit de boot vallen. Mensen kunnen zich terzijdegesteld voelen. Een bepaalde afloop kan bittere teleurstelling teweegbrengen. De duur van procedures kan mensen geruime tijd in onzekerheid doen verkeren. Ook dan mag van kerkeraden worden verwacht, dat dit soort gevolgen en bijverschijnselen hun aandacht heeft.

Velen onder ons kennen de namen van broeders, die geregeld worden genoemd of kandidaat gesteld voor de bijzondere ambten, maar die nimmer worden verkozen. Na elke verkiezing is de procedure formeel voltooid. Maar is de zaak ten opzichte van een weer- niet-verkozen broeder dan ook afgewerkt? Een kerkeraad zal, zeker bij herhaling, op enigerlei wijze zijn meeleven moeten laten blijken, wat wel eens met zich mee kan brengen dat, in goed overleg met betrokkenen, tijdelijk van kandidaatstelling wordt afgezien.

Vergelijkbare situaties kunnen zich voordoen rondom het werk van meerdere vergaderingen. Bij de keuze van deputaten heeft zich wel eens het verschijnsel voorgedaan, dat iemand geregeld als secundus voor hetzelfde deputaatschap werd aangewezen. Toen tenslotte de net zo permanente primus terugtrad, kwam de secundus niet aan bod, maar werden een nieuwe primus en een nieuwe secundus verkozen. Een en ander werd besloten met keurige bedankbriefjes aan beide afgetredenen, maar toch…… Is in een dergelijk geval een benadering van mens tot mens, met zo mogelijk enige uitleg, niet eleganter?

Ook meerdere vergaderingen zouden aandacht moeten schenken aan een passende afwikkeling, ook in het intermenselijke vlak. Dat geldt voor zaken als hiervoor genoemd, dat geldt ook voor de gevolgen van procedures, die meer tijd vragen dan aanvankelijk werd verwacht. Ook daardoor worden mensen in onzekerheid en in spanning gelaten. Dan is meeleven op zijn plaats, soms ook wel een excuus, zeker wanneer vertraging is ontstaan doordat onderweg fouten zijn gemaakt.

Christelijk omgaan met elkaar, ook in de officiële kerkelijke verbanden, vereist een grote zorgvuldigheid. Niet alleen bij de afhandeling van zaken in formele zin, maar zeker ook voor wat betreft de bejegening van mensen die bij deze zaken zo direct en vaak ingrijpend betrokken zijn. Bezinning op deze zijde van het kerkewerk zou ons samenleven als kerk van Christus zeker dienen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen