Voor de jeugd

Het is niet de gewoonte, dat er voor de jeugd een aparte rubriek in Ons Kerkblad voor komt. Voor deze keer maken we een uitzondering. En wel in verband met de tijd, waarin onze jonge mensen leven. Ik denk aan deovergangstijden op school. Verschillenden hebben examen moeten doen. Dat is altijd een spannende tijd. Ik hoop, dat alle jonge mensen zijn geslaagd. Hetzij voor een eindexamen of voor een overgangsexamen. Wanneer dit het geval is, wil ik jullie ook via Ons Kerkblad hartelijk feliciteren. Ik hoop, dat de Heere de dank zal mogen ontvangen, Die jullie het verstand gegeven heeft om je studie tot een goed einde te brengen of om tot een hogere klas bevorderd te worden.

Het is natuurlijk ook mogelijk, dat er onder ons zijn, die niet zijn geslaagd of bevorderd. Dat is natuurlijk een teleurstelling. Misschien kun je er wat aan doen, doordat je niet genoeg je best gedaan hebt. Laat het dan een les voor jullie zijn om in het vervolg beter je best te doen. Het kan natuurlijk ook wezen, dat je er niets aan doen kunt. Niet iedereen heeft van God dezelfde gaven gekregen. Het kan wezen dat je niet voor de studie in de wieg gelegd bent. Mogelijk moet je wat anders gaan doen in het leven dan je gedacht had. Dat is helemaal niet erg. Er moeten overal mensen voor zijn. En gelukkig zijn er vele "eerbare” beroepen, waar je je brood mee verdienen kunt.

Over „eerbare” beroepen gesproken. Niet elk beroep is „eerbaar”. Daar zijn veel beroepen, die zonder meer zondig zijn. B.v. portier van een bioscoop, ik noem maar iets. Beroepskeuze is nog niet zulk een eenvoudige zaak in deze gecompliceerde tijd. Wanneer je er niets mee te maken hebt, dan kun je er gemakkelijk over praten. Maar wanneer je er voor geplaatst wordt, wordt het anders. Je kunt niet een beroep kiezen, dat niet uitgeoefend moet worden in een zondige wereld. Als je dus voor een beroepskeuze staat, vraag dan ook ten deze om de leiding des Heeren en om kracht, om in het leven openbaar te komen als iemand, die wel in de wereld leeft, maar die niet van de wereld is. Om zo te leven is er genade nodig. Maar die is bij God te verkrijgen. Doch Hij wil er om gebeden zijn.

Als je als jongen en meisje ouder wordt, dan word je niet alleen voor een beroepskeuze geplaatst, maar dan heeft er meestal ook nog een andere keus plaats. Ik denk aan de keus van een levensgezel. Dat is ergens een heel gewone natuurlijke zaak. Misschien tillen jullie er zo zwaar niet aan. Niet zelden komen de verhoudingen spelende tot stand. Mogelijk zegt deze of gene wel: Dominee, maak daar jezelf nu maar niet druk over. Dat zoeken wij zelf wel uit. Nu, dat wil ik jullie dan ook gaarne laten doen. Maar een goede raad behoeft daarom toch nog geen overbodige zaak te zijn. Want het komt niet zelden voor, dat men een levenspartner kiest (ik vind het woord „partner” een naar woord, omdat je er zoveel kanten mee uit kunt tegenwoordig), die men later wenst nooit gekozen te hebben. Men past eenvoudig niet bij elkaar.

Als je staat voor de keus van een meisje of de begeerte naar een jongen, dan is er voor alle dingen liefde nodig tot elkander. Doch dat alleen is niet genoeg. Want jonge mensen zijn ook zondige mensen. En zonde heeft ook de liefde aangetast. Zo, dat het voor kan komen, dat men iemand lief heeft, naar men denkt, terwijl men toch met elkander niet mee mag gaan. Omdat bij de „geliefde partij” het beginsel ontbreekt waar je bij opgevoed bent, en waar je overeenkomstig het Woord van God geroepen bent naar te leven.

Over deze dingen wordt wel eens al te licht gedacht. Waar men in de jeugd om lacht, daar kan menigeen later wel een heel leven om schreien. Paulus schrijft niet voor niets, dat we geen juk aan moeten gaan met een ongelovige, 2 Cor.6:14. Kijk dus goed uit, wie je als meisje kiest en als jongen begeert. Je moet een heel leven met elkander delen. Laat daarom bij je keuze ook deze vraag meespelen: Kunnen wij samen de Heere dienen? Want dat zijn we volgens onze doop verplicht. Dat zijn wo jogons onzo God verplicht. En dan niet mot eon dubbel hart. Want een dubbelhartig mens is ongestadig in al zijn gangen. D.w.z.: Je kunt niet het ene deel van je hart aan de Heere geven en het andere deel aan de wereld. Je moet de Heere dienen met een volkomen hart.

Het kan daarom wel eens wezen, dat ik iemand moet laten lopen „om des Heeren wil”. Neem ten deze maar een voorbeeld aan Izak. Toen Eliezer op een vrouw uit was voor hem, naar de gewoonte van die tijd, was Izak biddende in het veld. Dat wil zeggen: Zoek diegene, waar je het leven mee delen wilt, op gebogen knieen. Dan kan een gelukkig huwelijksleven je deel worden. En dan niet naar de moderne moraal. maar naar het Woord van God.

Over moderne moraal gesproken. Wat is dat eigenlijk? Het woord „moraal” houdt verband met zeden of gewoonten. Dus datgene wat men in deze moderne tijd gewoon is te doen. Ik denk dan niet alleen aan datgene wat men van de zijde der wereld voorschrijft op het terrein van het huwelijk. Want de moderne moraal beslaat het gehele levensterrein. Als je nog bijbels zoekt te leven word je al gauw voor antiek versleten. Ik denk bijzonder aan de vakanties. We leven nu in de vakantietijd. Jonge mensen gaan ook met vakantie. Jongens en meisjes gaan samen met vakantie. Dat kan mooi zijn. Maar dat kan ook hoogst gevaarlijk zijn. Je neemt van alles mee. Koffers vol. God ziet wat je er in stopt. Je gaat mijlen ver weg. Doch God is overal. Hij ziet je ook overal. Zul je niet vergeten Zijn Woord mee te nemen. En dan niet om die bijbel ook met„vakantie” te doen gaan, maar om hem te gebruiken "als een lamp voor je voet en een licht op je pad”. Dan zul je voor het kwaad bewaard blijven.

De Heere zal jullie (dan) steeds gadeslaan, opdat Hij in gevaar jullie ziel voor ramp bewaar.

De Heere zal jullie dan, ’t zij ge in of uit moogt gaan of waar g’u heen moogt spoeden voor eeuwiglijk behoeden.

De Heere zal u bewaren. Uwe ziel zal Hij bewaren. En wie God bewaart, is wel bewaard.

Dit waren zo enkele overdenkingen, die we aan onze jonge mensen gaarne ten beste doorgeven.

Als ouderen er ook kennis van nemen, is daar natuurlijk helemaal geen bezwaar tegen.

Het bovenstaande schreef Ds. Van der Ent in Ons Kerkblad, orgaan van de Chr. Geref. kerk te Katwijk aan Zee in het nummer van 23 juni 1977, 12e jaargang, no. 9, dus zo ongeveer een jaar geleden. We meenden er goed aan te doen dit artikel onder de aandacht van onze lezers te brengen. Wat Ds. Van der Ent een jaar geleden schreef blijft van waarde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen