Eén-,,mans"-actie in Ridderkerk geslaagd

Om het geheugen wat op te frissen: mevrouw Visser startte de actie „Een piek voor de pont" nadat de exploitant vanvhet voetveer, A. Vos te kennen had gegeven dat de veerdienst niet meer rendabel was. Dat werd onder andere veroorzaakt door het verscherpte toezicht dat het veerwezen sinds het drama met de pont bij Dordrecht uitoefende. Vanaf die tijd moest iedere veerboot per se twee schippers aan boord hebben. De daaraan verbonden kosten deden Vos de das om: hij dreigde op het pontje tussen Slikkerveer, Kinderdijk en Krimpen een verlies te gaan lijden van 100.000 gulden per jaar. Met ingang van 1 februari j.l, beëindigde hij daarom de veerdienst. Wel bleef het bootje in de vaart voor de 130 werknemers van enkele grote bedrijven, die het als bedrijfspontje afhuurden. Maar de leerlingen die tot die tijd met de pont naar de Ridderkerkse scholen konden, waren genoodzaakt om dagelijks vele kilometers (plm. 17) om te rijden.

Laatste gesprek

Voor mevrouw De Visser, die al langer ijverde voor het behoud van het voetveer, was dat aanleiding om de hand aan de ploeg te slaan. Zij startte een actie die als doel had een bedrag van 40.000 gulden in te zamelen; de rest van het exploitatietekort diende dan door de gemeente en provincie bijeen gebracht te worden. Het geld kwam vrij vlot binnen terwijl ook de provincie Zuid-Holland en de gemeente Ridderkerk vlot over de brug kwamen. Vorige week donderdag heeft een laatse gesprek plaatgevonden. En aUeen de gemeente Krimpen aan den IJssel kon nog geen definitieve toezegging doen. Maar het kan eigenlijk niet meer mis gaan. Mevr. De Visser: „Vorig jaar gaf Krimpen nog 15.000 gulden aan. het voetveer.

Dat bedrag zou nu verdubbeld moeten worden en ik heb begrepen dat dit niet op grote problemen stuit. Maar zelfs als zou Krimpen zijn subsidie niet verdubbelen, dan nog zal het voetveer weer als vanouds dienst gaan doen. Op die 15 nulle kan het haast niet meer afspringen".

Stichting

Mevrouw De Visser verwacht dat de nieuwe dienstregeling 1 augustus a.s. in zal gaan. „En dat is mooi", zegt ze, „want dan kunnen de scholieren er direkt na hun vakantie van profiteren", Overigens zal de nieuwe dienstregeling niet helemaal gelijk zijn aan de oude. 's Avonds om vijf voor zeven gaat de laatste pont — doorvaren tot 10 uur zoals vroeger — zou te duur worden. Wel zal vrijdag- en zaterdagavond gevaren worden, dan zelfs tot haU elf. Intussen spreekt mevr. De Visser niet meer in de „ik"- maar in de „wij-vorm": de door haar opgezette actie is overgenomen door de stichting „Vrij Vredeburg" die zich eens inzette voor het behoud van een oude boerderij maar vervolgens „Een piek voor de pont" een handje hielp. Deze stichting huurt ook de pont en de stijger van veerman Vos, neemt personeel in dienst en beheert de kas. Wat de bemanning van de veerboot betreft: er zijn 3 ex-binnenschippers en 2 matrozen aangetrokken. Deze vijf mensen komen uit twee schippersgeziimen en dat is een belangrijk pluspunt. Mevr. De Visser: „Omdat na de aanvaring in Dordt de aanwezigheid van twee schippers verplicht is, komen we eigenlijk één schipper tekort. Maar in een schippersgezin kun je de vrouw ook meeteUai. Vandaar dat we toch aan de eisen kunnen voldoen.

Hoe ze op de actie terugkijkt? „Nou ja", zegt ze, „ik wil er geen doekjes om winden: er gaat natuurlijk wel wat door heen als je na zoveel maanden inspanning te horen krijgt dat de actie succes heeft opgeleverd. En 40.000 gulden is tenslotte niet niks, dat heb je echt niet op een regenachtige middag bij elkaar. Maar als je de eerste duizenden binnen hebt, kun je eingenlijk niet meer terug. Dan moet je gewoon doorgaan".

Waarom nu juist zij die actie startte? Maakte ze soms erg veel gebruik van het pontje? „Nee, dat niet," zegt mevrouw De Visser, „maar ik merkte dat het voor veel mensen , met name voor scholieren, erg vervelend zou zijn als de veerpont definitief uit de vaart zou gaan. Dan probeer je daar wat aan te doen en van het één kwam het ander. Ze heeft er in ieder geval menig uurtje voor opgeoSerd. „Zeg maar gerust: al m'n vrije tijd. Maar gelukkig stonden m'n man en m'n twee zoons helemaal achter de actie zodat ze nooit wat gezegd hebben als ze hier en daar eens een stofje in huis vonden. Trouwens, ook van gemeenten en bedrijven hebben we steeds alle medewerking gekregen. De contacten liepen erg goed".

Al met al reden te over om met genoegen aan de actie terug te denken. Toch blijft mevr. De Visser de bescheiderüieid zelve. Op de foto wil ze niet. „Het gaat uiteindeUjk niet om mijn maar om het behoud van het voetveer," vindt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen