Als de baby er is gaan we 3500 km verder wonen

Nog even en dan hopen we onze zesde Canadese zomer in te gaan. Als je terugkijkt lijkt het veel langer dan zes jaar geleden, dat we nog met z'n tweetjes waren; en als alles goed mag gaan hopen we in juli vier kinderen te hebben. Vier Canadeesjes; als ze de leeftijd van achttien jaar mogen bereiken, kunnen ze kiezen welke nationaliteit ze prefereren: de Canadese of de Nederlandse. Net zoals met de eerste drie kinderen zal ik ook nu weer naar het ziekenhuis in Lethbridge moeten voor de bevalling. Niet omdat er complicaties verwacht worden, maar omdat het hier in Alberta gewoon niet anders kan. En ik vind het ook echt niet erg. Het ziekenhuis heeft een uitgebreide kraamafdeling, waar je heel ontspannen bij kunt komen van de zware laatste loodjes en een paar dagen onbeperkt kunt genieten van dat nieuwe mensje. Vooral dat laatste vind ik een pluspunt, want in een gezin moetje toch je aandacht over de andere kinderen verdelen, ook al heb je hulp in huis. Andere moeders zullen dit misschien weer heel anders ervaren; ik weet natuurlijk niet beter en ben er best tevreden mee zo.

Genieten
Al verlang ik na een dag of twee wel weer heel erg naar huis. Als alles goed gaat met moeder en kind en de dokter weet datje op wat hulp kunt rekenen, laten ze je ook wel eerder gaan dan de vier tot zes dagen, die er voorstaan om een bee^e op te knappen. Wat heeriijk is het dan als famrlie en/of vrienden de andere kinderen een paar daagjes bij zich nemen. Zo kom je langzaamaan weer in de dagelijkse routine, terwijl je veel kunt slapen en genieten van dat kleine, nu niet meer naamloze wezentje, naar wie je al zo lang uitgekeken hebt. De oudste twee zien ook echt uit naar de komst van het nieuwe broertje of zusje en houden moeders buik goed in de gaten. Ze doen maar wat graag kleine werkjes voor me, zodat ik niet onnodig hoef te bukken. Er komen ook heel wat vragen los: je staat er van te kijken wat er allemaal al in die hoofdjes omgaat. Zo hebben de oudste twee al ruzie gehad, omdat Wieger later ookbaby'sinz'n buik wil, wat volgens zijn al wijze zus Liesbet alleen maar kan als je een meisje bent. Oneerlijk hoor, maar zover zal de emancipatie het gelukkig nooit brengen; verschil is er en zal er blijven.

Verhuizing
Ja, het wordt een zomer om naar uit te kijken. Toch zullen er ook momenten komen die ik liever zou willen overslaan. In augustus hopen we namelijk te verhuizen naar een plaatsje in Ontario, 3500 kilometer naar het oosten toe. Zo' n veertig uur rijden met de auto, of drie en een halfuur vliegen. Dus te ver (of te duur) om even voor een lang weekeinde over te komen. . . We hebben er echt wel zin in, maar er zitten toch ook minder leuke kanten aan; we zitten dan weer ver van alle familie vandaan. Het is eigenlijk heel onverwachts gekomen. In St. Catharines is dit jaar voor het eerst een,,eigen'' school begonnen. Zeven kleine klassen, van kleuterschool (voorS-jarigen) tot en met klas zes. Nu heeft in april het hoofd vrij plotseling opgezegd en moest het schoolbestuur een plaatsvervanger zien te vinden. De rest van het personeel bestaat uit twee onderwijzeressen en part-time hulpen, zodat de voorkeur uitging naar een manspersoon, het liefst met ervaring.

Rechte weg
Ook al had Foppe er wel steeds aan lopen denken, echte soUicitatieplannen had hij niet. Dat veranderde toen hij opgebeld werd door de voorzitter van het schoolbestuur, die hem hun nood vooriegde en verzocht er toch serieus over te denken. Toen kwam het allemaal wat dichter bij huis en werd het moeilijker om zonder meer nee te zeggen. Er zijn heel wat factoren die mee gaan spreken, voordat je tot zo'n beslissing komt. En ook al praatje erover met oudere, wijze mensért, de beslissing moetje toch zelf nemen. Je zou zo graag een duidelijk teken krijgen wat de rechte weg is, maar je krijgt het niet op een briefje. Het is bepaald niet makkelijk geweest. Maar nadat Foppe er geweest is, de school met de kinderen en het persortëel gezien heeft, en met verschillende hartelijke mensen goed en eeriijk heeft kunnen praten, geloven we wel dat het goed is dat we gaan. Al is het niet altijd, dat je je zo zeker denkt te mogen voelen.

Trapkerkje
Aan die laatste zin is nog een beetje te merken,dat ik een Oud-Gereformeerde achtergrond heb; al die achter elkaar gebruikte werkwoorden. . . Het is nu alweerzes jaar geleden, datik ,,overgestapt" ben naar een andere gemeente. Geboren en getogen in de Muurhuizen van Amersfoort en gedoopt en onderwezen in het,,Trapkerkje" van de Oud Gereformeerde Gemeente in die zelfde Muurhuizen, had ik ook graag belijdenis gedaan in die gemeente. Ons vertrek vervroegde onze trouwdatum aanmerkelijk, en ook omdat ik toch lid zou worden van de Gereformeerde Gemeente in Lethbridge, is het er niet van gekomen. Tot dan toe was Foppe vijf jaar lid geweest van de Gereformeerde Gemeente in Genemuiden, waarvan de laatste paar jaar onder het gehoor van ds. C. Vogelaar. We wilden ons huwelijk graag door ds. Vogelaar laten bevestigen, daar Foppe hem ook kende in verband met de school aldaar. Maar in welke kerk? Genemuiden was wel wat ver van Amersfoort en Barneveld vandaan, waar Foppe's familie woonde. Barneveld was eigenlijk erg onpersoonlijk voor ons beiden; het liefst zouden we in het Amersfoortse,,Trapkerkje" onze trouwdienst hebben.

Extra waarde
Na verschillende be- en verzoeken aan diverse kerkeraden en dominees, die allen begrip hadden voor onze wat ongebruikelijke wens, zijn we toch in de Muurhuizen getrouwd, door ds. Vogelaar. Wel moesten we ons houden aan de gebruiken van ons kerkje, zoals het zingen van Datheense psalmen, en het dragen vaneera eenvoudige, niet-wittejurk. En ik weet zeker dat dat niemand (te),,zwaar" gevallen is. Vooral omdat ons huwelijk niet alleen ,,maar" inhield het samenkomen van twee mensenlevens, maar ook de grote stap doen naar een ander land en een andere gemeente, heeft onze trouwdienst extra waarde voor ons, waar we met dankbaarheid aan terugdenken. Maar ook de tekst die we meekregen zouden we wat meer in moeten leven: Ken Hem in al uw wegen en Hij zal uw paden rechtmaken. Spreuken 3:6. En wie had toen kunnen denken, dat we in Canada nog eens lid zouden worden van een gemeente onder het gehoor van dezelfde ds. Vogelaar. En dat Foppe weer in dienst zou komen van een schoolbestuur waar ds. Vogelaar voorzitter van is. En wat voor ons toch ook erg fijn is, is dat de onderwijzeres die gelijk met ons geëmigreerd is, ook een benoeming gekregen heeft aan de school in St. Catherines, al voordat wij persoonlijk met die school geconfronteerd werden.

Verschillen
Zo staan we dan aan het begin van een nieuwe periode. Toch is het allemaal nog heel onwerkelijk voor me. Ik kan me zo moeilijk voorstellen, dat ik over enkele weken al, mijn dagelijkse werk in zo'n heel andere omgeving zal doen. Alberta en Zuidwest-Ontario verschillen van elkaar als dag en nacht. Daar geen ruime vlaktes, met stoffige grindwegen, maar groene vruchtbare heuvels met boomgaarden en een welvarende druiventeelt. Een lust voor het oog, maar het zonnetje schijnt er wel aanmerkelijk minder en de vochtigheid is er veel hoger. Het zal allemaal weer heel anders zijn; veel wat ons aantrekt, maar ook veel wat we zullen missen. Zoals de school en alles en iedereen die er mee te maken heeft. De collega's en vrienden, om over de familie maar niet te spreken. Het afscheid nemen is dan ook een van die momenten, die ik wel over zou willen slaan. We hebben hier veel geleerd, veel ontvangen en toch ook veel gegeven. We laten een stukje leven achter, waarvan we gelukkig wel een schat aan herinneringen mee kunnen nemen. Als de ergste drukte - en hopelijk een voorspoedige geboorte - achter de rug is, hoop ik over de verhuizing en onze eerste indrukken van Ontario te schrijven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen