Dag in dag uit

In de drukke decembermaand is het zaak om iedere minuut goed te benutten. Vandaar dat ik nu in de auto zit te schrijven. We zijn, metz'n "allen, op weg naar een van de oma's. Het is een lange rit en we zijn vanmorgen vroeg opgestaan. In een slaperige stemming leggen we de eerste honderd kilometer af. Veel valt er trouwens ook niet te beleven. Buiten is het mistig en grijs en een miezerige regen zorgt ervoor dat de ruitenwissers onafgebroken heen en weer gaan. Af en toe wordt er dan ook ongegeneerd gegaapt. Na een uurtje rijden komt er echter wat leven in de brouwerij. Boeken en walkmans worden tevoorschijn gehaald en pakjes sap en mandarijnen uitgedeeld. En de eerste opmerkingen vliegen al weer over en weer. „Moetje eens horen", zegt Esther (17), terwijl ze een van haar twee oordopjes aan Anne-Ruth geeft, „dit is toch mooie muziek!" Anne-Ruth (18) luistert even en zegt dan: „ O, nee hè, vioolmuziek! Daar word ik altijd zó treurig van." „ Geef maar weer hier, cultuurbarbaar! "zegt Esther, „jij geeft niet om muziek." „Klopt", grijnst Anne-Ruth, niet het minst beledigd, „ik heb weer andere interesses." „ Wil jij meeluisteren, Rebekka?" vraagt Esther nu aan haar andere zus. „ja graag", zegt Rebekka (21). Zij neemt het oordopje en geniet samen _met Esther van de mooie muziek van Saint- Saëns. Na anderhalf uur rijden vraagt Esther:„Pap, stoppen we nog bij een benzinestation?" „Nee", zegt Jelle, „we hebben een uur geleden al getankt. Of moetje soms naar het toilet?" ,Jáá", "zegt Esther, „héé'lverschrikkelijk nodig."„Ik óók", zegt Rebekka. „Ik niet", zegt Anne-Ruth -met een braaf gezicht, „ ik hoef nóóit naar de W.C.",Jokkebrok!" roepen we allemaal tegelijk. Na de onvermijdelijke sanitaire stop blijft het zowaar een tijdje rustig in de auto, totdat Esther opeens uitroept: „Anne-Ruth, zit alsjeblieft stil. Je maait steeds met je elleboog tegen me aan!" „Esther", zegt Anne-Ruth lief es, „mag ik je spiegeltje even, want we zijn er bijna."„Nou zeg", stuift Esther op, ,Je praat gewoon door mijn opmerking heen. Je zegt niet eens dat het je spijt datje mij pijn gedaan hebt." „Sorry, Esther", zegt Anne-Ruth, nog steeds onverstoorbaar, „ het spijt me heel erg datje me pijn gedaan hebt.'' En dan moet Esther, ondanks haar ergernis, toch weer lachen om die malle humor van -Anne-Ruth. En zo komen we al pratend en plagend, kibbelend en lachend aan het eind van onze reis. Hoe vaak zouden we op deze manier al gereisd hebben? En hoeveel ritten zullen we, als voltallig gezin, nog maken in de toekomst? Want aan alles komt een eind. Ook aan het maken van columns. Met veel plezier heb ik de 'afgelopen vijf jaar voor Terdege geschreven, maar met ingang van het nieuwe jaar heb ik "besloten om te stoppen met Dag in, dag uit. Rest mij nog u heel fijne feestdagen te wensen en een héél gezegend en voorspoedig 1997!
Met heel hartelijke groeten,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen