Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Eenzaamheid

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Eenzaamheid

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

PASTORAAL

Uit de kring van de lezers ontving ik een reactie op het artikel rouwverwerking.

De schrijfster vertelde me dat er over het algemeen in de kerk weinig aandacht is voor mannen en vrouwen die alleen zijn gebleven. Niet tengevolge van hun eigen keus, maar als resultaat van hoe het gaan kan in het leven.

Diep in hun hart verlangen ze naar een levenspartner - en toch alleen gebleven. Ik kreeg uit deze brief de indruk dat veel mensen in de gemeente, en zeker ook in de vriendenkring dit als een vanzelfsprekendheid aanvaarden.

Er wordt niet veel over gepraat. Het wordt als een feit aanvaard. De betrokkene moet er maar mee (leren) leven. Het is nu eenmaal zo.

Deze brief heeft mijn hart geraakt. Als predikant heb ik met tal van alleenstaanden en alleengaanden (ook en vooral onvrijwillig alleen geblevenen) contact gehad.

Dat heeft mij ertoe gebracht met de gemeente vrij regelmatig zondags voor alleenstaanden en alleengaanden te bidden.

Op een zelfde manier als we in de kerk bij het danken voor een zilveren of een gouden bruiloft ook denken aan mensen die zo'n jubileum niet beleven, hetzij doordat de partner overleden is of dat het huwelijk stuk gelopen is.

Ook bid ik bij de dankzegging voor de geboorte van een kind regelmatig voor echtparen wie de vreugde van het ouderschap niet te beurt valt.

Maar nu, de (onvrijwillig) alleengaanden of alleenstaanden. Het eerste wat de kerk kan doen is hen in de zondagse voorbede - overigens zonder namen te noemen-een plaats geven. Dan weten zulke vrouwen en mannen dat er ook aan hen gedacht wordt. Het noemen van hun naam zal in het gebed niet zo vaak voorkomen. Als predikant deed ik dat alleen als er een speciale aanleiding toe was. En niet dan na overleg met de betrokkenen.

Het is mij als predikant een voorrecht om ook zonder namen te noemen, toch aan mensen in hun specifieke situatie in het gebed te gedenken.

Maar nu verder

Welke pastorale hulp zou er geboden kunnen worden? Ik kan me moeilijk voorstellen dat een pastor bij een alleenstaande man of vrouw op bezoek rechtstreeks de vraag stelt: kunt u het alleen af, of hebt u er moeite mee alleen te zijn? Zo'n vraag zou pastoraal goed bedoeld kunnen zijn, maar niettemin verkeerd kunnen overkomen.

Misschien denkt en antwoordt de ander wel: waar bemoeit u zich mee?

Ik zou het onderwerp ook alleen indirect aan de orde willen stellen. Bijvoorbeeld in een wat breder verband over het christenleven van elke dag. Daarbij kan ook het alleen zijn ter sprake komen.

Daarnaast wil ik erop wijzen dat er in de gemeente wel iets gedaan kan worden voor alleenstaanden. Uiteraard moet dat met wijsheid en met liefde gebeuren. Anders zouden zulke broeders of zusters de indruk kunnen krijgen als een aparte, zielig alleenstaande groep behandeld te worden. Op een ontmoeting bij een open Bijbel zou ik willen aandringen.

Daarnaast is het goed dat er door ouderlingen en diakenen samen met de predikant eens gesproken wordt over de geestelijke (en eventueel ook materiƫle) zorg voor alleenstaanden.

Hoe verwerken deze broeders en zusters dit? Kan er niet voor hen gedaan worden waaraan tot op heden niet is gedacht?

Vanuit de voorbede voor deze niet met namen genoemden kan er ook in de gemeente aandacht gewekt worden voor deze broeders en zusters.

Uiteraard zullen in deze gemeenschappelijke aandacht van de gemeente weduwen en weduwnaars een plaats krijgen.

Mijn indruk is dat er voor deze laatsten meer aandacht is dan voor de alleengaanden.

Dit artikeltje wil eigenlijk niet anders dan aandacht vragen voor hen die zich eenzaam weten.

En tegelijk de lezer voor de vraag stellen: zoekt u in uw omgeving uit liefde en tegelijk uit hartelijkheid wat u voor zulke mensen zou kunnen doen.

Dus: om over na te denken en dan ook om wat te doen.

Met wijsheid voorzichtigheid en liefde.

W.H. Velema, Apeldoorn

Dit artikel werd u aangeboden door: https://www.hertog.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 augustus 2006

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's

Eenzaamheid

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 augustus 2006

Gereformeerd Weekblad | 16 Pagina's