Dag in dag uit

Al een paar dagen loopt Rebekka (20) zingend en fluitend door het huis, druk bezig met de  voorbereidingen voor haar grote reis. We zijn inmiddels al een klein beetje gewend aan het idee dat onze oudste dochter voor eenjaar naar het buitenland gaat, maar zelf is ze nog steeds niet bekomen van de verbazing dat zo 'n mooie kans haar ten deel is gevallen. Als au pair naaf Noorwegen! Wie had dat kunnen denken. Noorwegen, het land waar ze al een paar jaar een stille voorliefde voor heeft en waar ze dolgraag eens naar toe zou willen gaan. En nu is het bijnazover. Vanaf het eerste telefoontje -vele gesprekken zouden nog volgen- is Rebekka als een tornado door haar kamer gegaan. In drie dagen tijd had ze de hele inhoud van haar klerenkast gewassen, gestreken, en wat eventueel mee moest alvast apart gelegd Alle persoonlijke dingen had ze uiigezocht en alle overbodige spullen onder haar zusjes en broertje verdeeld. We kregen bijna de indruk dat ze van plan was nooit meer terug te komen, hoewel we dat wijselijk voor ons hielden. Ze mocht eens op het idee komen. 
Het liefst was ze meteen in een vliegtuig gestapt maar dat werd ons iets te gortig. Alles was toch al zo plotseling en onverwachts gegaan Eén simpele. advertentie op het prikbord in een supermarkt: "Gevraagd sportief meisje in bezit van rijbewijs om op 2 kinderen te passen in Noorwegen. "Een mevrouw uit onze kerk las het en dacht meteen " aan Rebekka. En zo is het rad in beweging gezet. „Nou, jij hebt er zin in!", roep ik tegen Rebekka, als ik haar voorde zoveelste keer zingend de trap af hoor komen. Met een verlegen lach op haar gezicht komt Rebekka bij me op de slaapkamer. Troostend slaat ze haar armen om me heen en klopt me zwijgend op m 'n rug. Woorden zijn niet meer nodig op dit moment. Alles is al gezegd en doorgesproken. Om niet al te dramatisch te willen doen zeg ik lachend: „ Wij lopen straks óók zingend en fluitend door het huis hoor. Reken maar."
Gistermiddag hebben we Rebekka naar Schiphol gebracht. Twee grote koffers had ze bij zich. En een rugzak èn een leren schoudertas. Haar winterjas en een regenjas konden er niet meer bij. Die droeg ze over haar arm. Vrolijk hebben we haar uitgezwaaid en geen traan gelaten. We waren allemaal veel te blij voor haar. Waarom werd ik vanmorgen dan toch wakker met een brok in mijn keel en vielen er opeens een paar tranen langs mijn wangen? Opeens wist ik. het: Er zit een wereld van verschil tussen weg gaan en weg zijn!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen